Το δέντρο, το δάσος και οι «Σπαρτιάτες»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Κατά πόσον μπορεί να ωφεληθεί η υπόθεση της δημοκρατίας στον τόπο μας, από τον αποκλεισμό ενός πολιτικού κόμματος από τις εκλογές, ακόμη κι αν αυτό θεωρείται ακραίο, είναι κάτι με το οποίο θα ασχοληθεί, δίχως αμφιβολία, ο ιστορικός του μέλλοντος.

Αυτό το οποίο είναι ήδη σαφές, ωστόσο, αφορά τους λόγους για τους οποίους ένα τμήμα του εκλογικού σώματος θεώρησε σκόπιμο να στραφεί σε αυτόν τον ακραίο πολιτικό σχηματισμό ώστε να βρει οδό έκφρασης και εκπροσώπησης.

Βασιζόμενο στη νομοθεσία περί «πραγματικού ηγέτη» ενός κόμματος και στις σχέσεις που εμφανίζεται να έχει ο έγκλειστος Η. Κασιδιάρης με τους «Σπαρτιάτες», το Α1 τμήμα του Αρείου Πάγου απέκλεισε χθες από τη διαδικασία των επικείμενων Ευρωεκλογών το συγκεκριμένο κόμμα.

Ενστάσεις ως προς τη συμμετοχή των Σπαρτιατών στις εκλογές είχαν καταθέσει, κατά μόνας, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Αριστερά, ενώ κριτική για την απουσία του ΣΥΡΙΖΑ από τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία άσκησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο οποίος υποστήριξε ότι «... Κάποιοι, δυστυχώς, προτιμούν να "ψαρεύουν" ψήφους σε θολά νερά από το να υπερασπίζονται τη Δημοκρατία μας με πράξεις». Τοποθέτηση στην οποία εισέπραξε την εξής απάντηση από τον Στ. Κασσελάκη: «Στο ερώτημα "τους ψηφοφόρους των Σπαρτιατών τούς θέλετε;", η δική μου απάντηση είναι ξεκάθαρη: ΟΧΙ».

Ανεξαρτήτως, όμως, του ποιος πολιτικός σχηματισμός στέκει να ωφεληθεί από τον αποκλεισμό ενός ακροδεξιού, εν προκειμένω, κόμματος, το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει από όλη αυτή την υπόθεση αφορά στους λόγους για τους οποίους μία μερίδα της κοινωνίας στρέφεται προς τα άκρα, ώστε να βρει έκφραση και εκπροσώπηση, στα δεξιά ή τα αριστερά του πολιτικού φάσματος.

Διότι στροφή στα άκρα συνεπάγεται απόρριψη και αποστροφή σε οτιδήποτε εμφανίζεται πλησιέστερα προς τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας» και τα παρακείμενα αυτών κόμματα. Αποστροφή, δηλαδή, στον λεγόμενο «μεσαίο χώρο», ανεξαρτήτως του πολιτικού χρώματος που αυτός ενδύεται, από δεξιά έως αριστερά. Ενός χώρου που παραδοσιακά έχει ταυτιστεί με τις πλέον θεμελιώδεις δημοκρατικές αρχές και αξίες.

Με άλλα λόγια, αυτό το οποίο οφείλει ο λεγόμενος δημοκρατικός κόσμος να εξετάσει αφορά στα αίτια της αποξένωσης όσων τον απορρίπτουν και επιλέγουν τα άκρα. Υπήρχαν λόγοι για τους οποίους η Χρυσή Αυγή είχε έρεισμα και δη σημαντικό στο εκλογικό σώμα πριν από λίγα χρόνια, ακόμη κι αν αποκαλυπτόταν σταδιακά η εγκληματική της δράση.

Ακόμη κι αν υποτεθεί ότι η ανάδειξη αυτών των ακραίων πολιτικών σχηματισμών ήταν τέκνο των καταστάσεων που συνόδευσαν τη χρεοκοπία της χώρας το 2010 και την τότε υπαγωγή της σε μνημόνια, σήμερα, που επίσης υποτίθεται ότι έχει κλείσει αυτός ο κύκλος, ποια είναι τα αίτια της νέας στροφής μίας σημαντικής μερίδας του εκλογικού σώματος προς τα άκρα; Διότι, εύλογα, εάν δεν διερευνηθούν τα αίτια αυτής της στροφής και άρα οι λόγοι διόγκωσής της, τότε είναι σαφές ότι ουδεμία νομικού χαρακτήρα προσπάθεια θα μπορέσει να αναχαιτίσει τη συγκεκριμένη τάση του εκλογικού σώματος.

Η διαχωριστική γραμμή ευλόγως βρίσκεται στην ύπαρξη ή μη βίας, στις μεθόδους που μετέρχεται ένας πολιτικός σχηματισμός, διότι τότε συνάμα καθίσταται και εγκληματικός.

Ο Κασιδιάρης δεν είναι σήμερα έγκλειστος για την ιδεολογία του αλλά εξαιτίας των πράξεών του. Δεν καταδικάστηκε για τις ιδέες του αλλά για τις πράξεις του. Τούτου δοθέντος, όσο νόμιμος -βάσει της κείμενης νομοθεσίας- κι αν είναι ο αποκλεισμός «συγγενών» πολιτικών σχηματισμών από τις εκλογικές διαδικασίες, η πραγματική «μάχη» του δημοκρατικού τόξου θα όφειλε να αφορά στην άρση των αιτίων για τα οποία απέκτησαν έρεισμα στο εκλογικό σώμα αυτοί οι σχηματισμοί. Διαφορετικά θα έχει δει μόνον το δέντρο και όχι το δάσος…