Το καθήκον, η υπέρβασή του και η στοιχειώδης ανθρωπιά

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ένας άνθρωπος, μία νέα γυναίκα, δολοφονήθηκε μπροστά από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων. Είχε πάει εκεί για να αναζητήσει προστασία, επειδή είχε βάσιμους λόγους να πιστεύει ότι κινδύνευε η ζωή της.

Η αξιωματικός υπηρεσίας την παρέπεμψε στο «100», το οποίο έσπευσε να καλέσει μόλις εξήλθε του Αστυνομικού Τμήματος και σε μικρή απόσταση από τον σκοπό ασφαλείας, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει έως τώρα γνωστά. Εκεί τη βρήκε και την κυνήγησε ο διώκτης και δολοφόνος της, θέτοντας τέλος στη ζωή της.

Για όλα αυτά ήδη διεξάγεται ΕΔΕ από την Αστυνομία και ήδη υπήρξε διαταγή εκ μέρους του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης, ώστε να διακριβωθούν τα πραγματικά γεγονότα.

Ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας, ωστόσο, ο κάθε νοήμων που έχει έστω και ελάχιστη συναίσθηση της καθημερινότητας στη χώρα μας, δεν παύει να σκέπτεται ένα πράγμα σε σχέση με αυτή την υπόθεση: «Γιατί;». Πώς στάθηκε δυνατό να χαθεί μία νέα γυναίκα, η οποία είχε σπεύσει στην Αστυνομία και είχε ζητήσει την προστασία της, μπροστά από ένα Αστυνομικό Τμήμα;

Πρόκειται για ένα ερώτημα, ανεξαρτήτως των απαντήσεων που θα δοθούν τόσο από την ΕΔΕ που διενεργεί η Αστυνομία όσο και από την προκαταρκτική εξέταση, αντικείμενο της οποίας είναι ενδεχόμενη παράβαση καθήκοντος εκ μέρους των Αστυνομικών, το οποίο βαρύνει καταλυτικά στο μυαλό όλων. Αποτελεί δε αυτό το ερώτημα τον κοινό παρονομαστή στην εξίσωση περί νόμου και τάξης στον τόπο μας.

Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι όλα ήσαν «καλώς καμωμένα», που όταν υπάρχει μία τέτοια τροπή γεγονότων προφανώς δεν ήσαν όλα καλώς καμωμένα, αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ήταν έτσι και ότι ακολουθήθηκαν όσα προέβλεπε το πρωτόκολλο της Αστυνομίας, πώς είναι δυνατόν να αφήνεται μία νέα γυναίκα να αναζητήσει μόνη της προστασία από τηλεφώνου, όταν έχει ήδη διαβεί τη θύρα ενός Αστυνομικού Τμήματος;

Κι αν είναι δυνατόν να συμβούν περιστατικά όπως αυτό, σε τι μπορεί να προσδοκά ο κάθε πολίτης για τη δική του ασφάλεια και για την ασφάλεια των μελών της οικογένειάς του; Πώς είναι δυνατόν, με ελαφριά καρδιά, να περπατήσουν πάλι οι πολίτες αυτής της χώρας στους δρόμους της, γνωρίζοντας ότι η ασφάλειά τους είναι εντέλει τόσο… επισφαλής;

Η Ελλάδα διήλθε της στενωπού των μνημονίων και βρίσκεται ακόμη σε περίοδο δημοσιονομικής ευταξίας και ως εκ τούτου αντιμετωπίζει και προβλήματα στελέχωσης των υπηρεσιών ασφαλείας. Όμως κάπου πρέπει να τραβήξουμε μία γραμμή. Κάπου πρέπει να υπάρξει μία νέα ισορροπία και το αίσθημα ασφάλειας που κάποτε υπήρχε σε αυτήν τη χώρα να αποκατασταθεί.

Αφορά αυτή η προσπάθεια σε ένα ισχυρότερο Αστυνομικό Σώμα; Αφορά στην εντατικοποίηση των προσπαθειών πάταξης της εγκληματικότητας; Αφορά σε αλλαγή του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης; Σε ό,τι κι αν αφορά, τούτο πρέπει να γίνει. Και ακόμη περισσότερο, οι άνδρες και οι γυναίκες των σωμάτων ασφαλείας, εάν για οποιονδήποτε λόγο έχασαν στη διάρκεια των ετών, αυτό που ο κόσμος ονομάζει «ανθρωπιά», θα πρέπει να την ξαναβρούν. Όσοι και όσες εξ αυτών όντως την έχασαν.

Διότι, εντέλει, σε αυτό αφορά η πρόσφατη υπόθεση στους Αγίους Αναργύρους. Όταν χτυπάει κάποιος την πόρτα σου, άντρας ή γυναίκα, και ζητά προστασία, οφείλεις να θυμάσαι ότι η αποστολή σου δεν περιορίζεται μόνο στην επιβολή του νόμου.

Δεν είναι μόνον αυτό που ζητά η κοινωνία από την Ελληνική Αστυνομία.