Στη λιτότητα έχουμε συνηθίσει. Μήπως...

Τα πέτρινα χρόνια της Σοφοκλέους θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Όχι γιατί χάσαμε ενδεχομένως ένα περίδρομο λεφτά, αλλά διότι εμποτιστήκαμε άπαντες με την λογική της περικοπής εξόδων. Εισηγμένες εταιρίες, χρηματιστηριακές και επενδυτές έμαθαν πλέον στη δίαιτα! Κάποιο κέρδος υπήρξε, τελικά, κι από αυτή την υπόθεση!

Δημοσιεύθηκε: 26 Νοεμβρίου 2002 - 09:04

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Τα πέτρινα χρόνια της Σοφοκλέους θα μείνουν για πάντα ανεξίτηλα στη μνήμη μας. Όχι γιατί χάσαμε ενδεχομένως ένα περίδρομο λεφτά, αλλά διότι εμποτιστήκαμε άπαντες με την λογική της περικοπής εξόδων.

Εισηγμένες εταιρίες, χρηματιστηριακές και επενδυτές έμαθαν πλέον στην δίαιτα! Κάποιο κέρδος υπήρξε, τελικά, κι από αυτή την υπόθεση!

Το 2002 ήταν η χρονιά της αναδιάρθρωσης των λογαριασμών. Πήραμε απόφαση ότι χάσαμε και αποφασίσαμε να μαζέψουμε την κατάσταση.

Καταρχήν οι εισηγμένες εταιρίες. Περιέκοψαν ότι θεωρούσαν περιττό και περιόρισαν τα έξοδα στα απαραίτητα (εξαίρεση αποτέλεσαν οι έχοντες το βάρος των μετοχοδανείων). Ταυτόχρονα έγραψαν όποια κρυμμένη ως χτες ζημιά μπορούσαν να βγάλουν στην επιφάνεια, πιστεύοντας ότι έτσι κι αλλιώς η ανάγνωση των ισολογισμών τους θα γινότανε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, είτε βγάζανε χ αποτελέσματα είτε ψ.

Δεν υποστηρίζουμε ότι αυτό έγινε στο σύνολο των εταιριών, ούτε ότι εξυγιάνθηκε το σύστημα. Απλά με τις κινήσεις που έγιναν το 2002, υπάρχει μία σοβαρή πιθανότητα να αρχίσουμε το 2003 να περνάμε στα συν. Συν στα κέρδη (σε σχέση πάντοτε με το 2002) και πιθανότατα συν και στους χρηματιστηριακούς δείκτες.

Οι χρηματιστηριακές εταιρίες έδιωξαν όσο προσωπικό μπορούσαν και λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας. Αν ακολουθήσει άνοδος στην Σοφοκλέους θα επιβεβαιωθεί πλήρως το χρηματιστηριακό αξίωμα ότι θα πρέπει να πουλάει κανείς τις μετοχές του όταν οι εργαζόμενοι στις χρηματιστηριακές εταιρίες στοιβάζονται ακόμη και στους διαδρόμους των γραφείων και να αγοράζεις, όταν η χρηματιστηριακή εταιρία αναζητά νέα μικρότερα γραφεία…

Οι επενδυτές έχουν πάρει κι αυτοί απόφαση ότι τα υψηλής αξίας χαρτοφυλάκιά τους ανήκουν στο παρελθόν. Θα πρέπει να ξεχάσουν το τι είχαν και να συμβιβαστούν με το τι έχουν. Το παρατηρούμε και στις όποιες εκδηλώσεις συμβαίνουν. Οι μικρομέτοχοι έχουν απαλύνει την κριτική τους για τα γεγονότα του 1999 και εστιάζουν πλέον την προσοχή τους σε πιο … σύγχρονα προβλήματα. Όπως το τι κέρδη θα παρουσιάσει μία εταιρία, ποιος είναι ο τραπεζικός της δανεισμός.

Οι επενδυτές είναι βέβαια συνηθισμένοι στις ασκήσεις λιτότητας. Όχι πάντοτε από ανάγκη, αλλά από ιδεολογία. Δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε το παράπονο μιας συναδέλφου για τον πατέρα της, ο οποίος ήταν από τους παλιούς παίκτες της Σοφοκλέους: ”Όταν το Χρηματιστήριο ανέβαινε δεν ήθελε να βγάλει λεφτά από το χρηματιστήριο, επειδή πίστευε ότι θα κέρδιζε περισσότερα. Κι όταν αυτό έπεφτε, δεν τολμούσε καν να σκεφτεί να αποσύρει μία δραχμή, επειδή πίστευε ότι αυτό θα ήταν εγκληματικό σε βάρος της περιουσίας μας. Τελικά, για λεφτά άκουγα και λεφτά δεν έβλεπα”…

Ναι! Έχουμε όλοι περάσει από δύσκολες καταστάσεις. Αλλά τι άλλο να είναι οι υπεραξίες από την ανταμοιβή των πιστών για τα όσα δεινά υπέστησαν παραμένοντας σταθεροί, ακλόνητοι στις θέσεις τους;

Θανάσης Μαυρίδης

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.