Προσοχή στην ούγια!

Ένας ισολογισμός δεν είναι μόνο κέρδη και ζημίες. Πέρα από το άσπρο ή μαύρο του τελικού αποτελέσματος, θα πρέπει να αναζητούμε αν αυτό εξελίσσεται ή όχι σε φόντο γκρίζο. Να παρατηρούμε και τις υπόλοιπες στήλες. Ιδιαιτέρως τις υποχρεώσεις, τα αποθέματα και το κόστος των πωληθέντων ή παραγωγής.

Δημοσιεύθηκε: 20 Νοεμβρίου 2002 - 09:07

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Ένας ισολογισμός δεν είναι μόνο κέρδη και ζημίες. Πέρα από το άσπρο ή μαύρο του τελικού αποτελέσματος, θα πρέπει να αναζητούμε αν αυτό εξελίσσεται ή όχι σε φόντο γκρίζο. Να παρατηρούμε και τις υπόλοιπες στήλες. Ιδιαιτέρως τις υποχρεώσεις, τα αποθέματα και το κόστος των πωληθέντων ή παραγωγής.

Το χρηματιστήριο δεν μαθαίνεται σε αίθουσες πανεπιστημίων. Θα μπορούσε και να μαθαίνεται. Για αυτό θα αρκούσε η πανεπιστημιακή κοινότητα να ήταν περισσότερο συνδεδεμένη με την καθημερινή ζωή. Ποιο εγχειρίδιο όμως μας μαθαίνει τι σημαίνουν τα αποθέματα ειδικά για τον κλάδο των ρούχων ή των ιχθυοκαλλιεργειών;

Η ουσία είναι ότι οι επενδυτές έχουν να δουν σ’ έναν ισολογισμό περισσότερα πράγματα απ’ όσα φαίνονται με μία πρώτη ματιά. Η στήλη των κερδών μπορεί να είναι παραπλανητική. Να μην δείχνει όλη την αλήθεια, να μην αποτυπώνει πλήρως την πραγματική εικόνα μιας εταιρίας.

Αν στο παρελθόν έχουμε διδαχθεί ποικιλοτρόπως ότι η εμφάνιση κερδών και η πρόβλεψη αυξημένου μερίσματος για την επόμενη χρήση δεν είναι επαρκή στοιχεία για να πάρουμε μία επενδυτική απόφαση (περίπτωση Διεθνούς Βιομηχανίας Ενδυμάτων), σήμερα μαθαίνουμε για τα κόστη. Για τα κόστη παραγωγής ή πωληθέντων.

Σε αρκετούς, λοιπόν, ισολογισμούς παρατηρούμε ότι τα κόστη αυτά είναι αυξημένα σε σχέση με το παρελθόν. Όχι απαραίτητα με την περσινή χρήση, αλλά συγκρινόμενα ανά προϊόν με τις χρήσεις του 1999 και του 2000. Το μικτό περιθώριο κέρδους σε αυτές τις περιπτώσεις είναι περιορισμένο σε σχέση με τότε. Το πώς και το γιατί μπορεί να ποικίλει από εταιρεία σε εταιρεία.

Ωστόσο, στην αγορά φημολογείται ότι σε τουλάχιστον ορισμένες εξ αυτών των περιπτώσεων η δυσμενής εξέλιξη αφορά την παρεμβολή τρίτου μεταξύ της εταιρείας και του προμηθευτή. Και το γεγονός αυτό αποδίδεται στην πίεση που ασκούν οι τράπεζες στους ιδιοκτήτες των εταιρειών για την πληρωμή τόκων και κεφαλαίου για τα μετοχοδάνεια που έχουν αυτοί συνάψει στην χρυσή περίοδο της Σοφοκλέους.

Είναι έτσι τα πράγματα ή όχι; Μπορεί ναι, όπως μπορεί και κάποιες πολύ λίγες περιπτώσεις να χρησιμοποιούνται ως παραδείγματα σε μία προσπάθεια γενίκευσης (όχι απαραίτητα ηθελημένη). Υπάρχουν όργανα και αρχές για να διαπιστώσουν αν πρόκειται πράγματι για φαινόμενο, ή αν η φημολογία δεν ανταποκρίνεται τελικά στην πραγματικότητα.

Αυτό που οι επενδυτές γνωρίζουν είναι ότι χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή στην ανάγνωση των ισολογισμών, όπως επίσης ότι τα μετοχοδάνεια θα εξακολουθήσουν να μας ταλαιπωρούν για πολύ καιρό ακόμη.

ΥΓ: Θα ήταν σημαντική παράλειψη να μην αναφερθούμε στα τμήματα αναλύσεων των χρηματιστηριακών εταιριών. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου και η δουλειά που προβάλλουν είναι αξιοσημείωτη.

Ο επενδυτής έχει ένα σοβαρό εργαλείο στα χέρια του. Οι περισσότερες από τις μελέτες που συντάσσουν τα αρμόδια τμήματα των χρηματιστηριακών εταιριών (αυτών που έχουν φυσικά την κατάλληλη υποδομή) περιλαμβάνουν στοιχεία που η συγκέντρωσή τους και μόνο απαιτεί πολύ χρόνο.

Όπως επίσης, οι χρηματιστηριακές εταιρίες διαθέτουν τα έμπειρα εκείνα στελέχη που θα διαβάσουν έναν ισολογισμό ”ανάμεσα στις γραμμές”, κάτι το οποίο δεν μπορεί– αντικειμενικά- να κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των επενδυτών.

Θανάσης Μαυρίδης

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.