Ιδού η πόρτα της εξόδου

Δημοσιεύθηκε: 12 Νοεμβρίου 2002 - 09:20

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Η Ελλάδα είναι η χώρα της υπερβολής. Έχει περισσότερες οικονομικές εφημερίδες απ’ ότι αθλητικές, περισσότερες εισηγμένες εταιρίες στο χρηματιστήριο απ΄ οποιοδήποτε άλλο ανεπτυγμένο χρηματιστήριο (σε αναλογία πάντοτε με τον πληθυσμό της χώρας) και τους λιγότερους συγκριτικά επενδυτές. Μήπως άραγε έφτασε η ώρα της κάθαρσης; Η ώρα της εξόδου για όλους εκείνους που κατά λάθος βρέθηκαν σ’ αυτή την αγορά;

Η εισαγωγή στο χρηματιστήριο ήταν το 1999 το όνειρο κάθε επιχειρηματία. Κι όχι άδικα, αφού μπορούσε με το καλημέρα να πουλήσει τις μετοχές του με P/E 50 και 100. Να αποκτήσει την σφραγίδα της ”Τράπεζας της Ελλάδος”, να αρχίσει να κόβει χαρτονόμισμα (δηλαδή μετοχές) και να συσσωρεύει πλούτο.

Αυτό έγινε, το είδαμε, το πληρώσαμε. Κι εξακολουθούμε και το πληρώνουμε. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν ούτε σήμερα κριτήρια που να απαγορεύουν την είσοδο στην Σοφοκλέους σε περίπτερα. Δεν είναι λίγες εκείνες οι περιπτώσεις που τα περίπτερα (κυρίως της Ομόνοιας και της Πλατείας Συντάγματος) αδικούνται απ’ αυτή την σύγκριση.

Παρόλα αυτά, είναι αλήθεια ότι η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται δυσβάσταχτη για εκείνους που πίστεψαν ότι από το Χρηματιστήριο μπορούν μόνο να παίρνουν και να μην σκέφτονται καν ότι έχουν την υποχρέωση των αντισταθμιστικών οφελών.

Το κόστος για να διατηρήσει κανείς την εταιρία του στο Χρηματιστήριο ξεπερνά τα 100 εκατομμύρια δραχμές τον χρόνο. Αν τα κέρδη του δεν είναι υψηλά, τότε είναι πραγματικά ασύμφορο να εξακολουθεί να έχει διαπραγματεύσιμες μετοχές στο Χρηματιστήριο, την στιγμή που θα μπορούσε να έχει χρηματοδοτήσει τα επενδυτικά του σχέδια με την πιο φθηνή λύση του τραπεζικού δανεισμού.

Αυτός είναι και ο λόγος που διάφοροι επιχειρηματίες αναζητούν την έξοδο. Κι έτσι έχει ανοίξει εκ νέου ένας νέος κύκλος παραφιλολογίας και οχηματολογίας. Δεν ξέρουμε αν αυτή την φορά θα δούμε και κανένα deal πέρα από τα πολλά λόγια που ακούγονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι γίνονται τουλάχιστον συζητήσεις. Όπως ξέρουμε, επίσης, και τον λόγο που οδηγεί τελικά κάποιους στο τραπέζι του διαλόγου.

Το πιο σωστό θα ήταν ίσως να μην αφήσουμε στους επιχειρηματίες την διαχείριση αυτού του προβλήματος. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά διότι αποδείχτηκαν τελικά κι αυτοί ανίκανοι να διαχειριστούν την κρίση. Να μην τους αφήσουμε περιθώρια να φέρουν και πάλι τα πράγματα στα δικά τους μέτρα και σταθμά.

Άλλωστε, η Διοίκηση του Χρηματιστηρίου έχει θέσει ήδη αρκετούς φραγμούς στην προσπάθεια πολλών να εισαχτούν στην Σοφοκλέους από το παράθυρο και ακόμα περισσοτέρων να φύγουν από την πίσω πόρτα.

Είναι καιρός να αναλάβουν όλοι το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί. Αν έχουν κάνει λάθος και θέλουν να εξέλθουν από την Σοφοκλέους, είναι απαραίτητο να πληρώσουν τους υπόλοιπους μετόχους.

Αν δεν μπορούν να αναπτύξουν μόνοι τους τις εταιρίες τους, ας κάνουν αυξήσεις κεφαλαίου με όρους τέτοιους που να επιτρέπουν σε άλλες πλειοψηφίες να αναλάβουν τις τύχες των εταιριών. Και πάνω απ’ όλα θα πρέπει να υπάρχει μία μόνιμη απειλή πάνω από τα κεφάλια τους.

Που δεν μπορεί να είναι άλλη από την υποχρέωσή τους να εξέλθουν από την Σοφοκλέους δίχως ανταλλάγματα και αέρα (αλλά με σαφείς υποχρεώσεις έναντι των υπολοίπων μετόχων) στην περίπτωση εκείνη που η μετοχή τους υποχωρεί σημαντικά, ας πούμε κάτω από το ένα ευρώ. Όσοι ήδη εφαρμόζουν ανάλογα μέτρα κάτι περισσότερο γνωρίζουν…

Θανάσης Μαυρίδης

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.