Κάποιοι έχουν χάσει τον ύπνο τους...

Το έχουνε πει κραχ σε slow motion. Έχουν δίκιο! Όπως όμως κι αν το ονομάσουν η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο πόνος είναι μεγάλος και τα μάτια έχουν στερέψει από δάκρυα. Τέτοιο αιματοκύλισμα δεν έχουμε αντιμετωπίσει άλλοτε. Ουδείς μπορεί αυτή την στιγμή να μας διαβεβαιώσει για τα μελλούμενα. Ωστόσο, πολλοί Έλληνες επιχειρηματίες έχουν σοβαρούς λόγους για να ανησυχούν. Κι είναι βέβαιο ότι οι Έλληνες τραπεζίτες έχουν χάσει τουλάχιστον τον ύπνο τους…

Δημοσιεύθηκε: 1 Οκτωβρίου 2002 - 09:10

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Το έχουνε πει κραχ σε slow motion. Έχουν δίκιο! Όπως όμως κι αν το ονομάσουν η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο πόνος είναι μεγάλος και τα μάτια έχουν στερέψει από δάκρυα. Τέτοιο αιματοκύλισμα δεν έχουμε αντιμετωπίσει άλλοτε. Ουδείς μπορεί αυτή την στιγμή να μας διαβεβαιώσει για τα μελλούμενα.

Ωστόσο, πολλοί Έλληνες επιχειρηματίες έχουν σοβαρούς λόγους για να ανησυχούν. Κι είναι βέβαιο ότι οι Έλληνες τραπεζίτες έχουν χάσει τουλάχιστον τον ύπνο τους…

Είχαμε επισημάνει και παλιότερα τι θα μπορούσε να σημαίνει η διάσπαση των 2.000 μονάδων. Δυστυχώς, επιβεβαιωνόμαστε με τον πιο τραγικό τρόπο. Τα μετοχοδάνεια δεν αποτελούν απλά βραχνά της αγοράς. Κυρίως απειλούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας. Θέλοντας και μη, οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να ανοίξουν μία νέα θυρίδα στα υπόγειά τους.

Και θα προσπαθήσουν να στριμώξουν σε αυτή τις απαιτήσεις τους από την αλόγιστη δανειοδότηση των επιχειρηματιών το 1999 και το 2000, για λόγους που είχαν σχέση προφανώς με τη ”στήριξη των δυνάμεων της αγοράς”.

Πολύ φοβόμαστε όμως ότι δεν θα αρκέσει μία και μόνο θυρίδα. Ίσως να χρειαστεί ολόκληρο το υπόγειο. Αν τη δεκαετία του ’80 μας ταλαιπώρησαν οι προβληματικές επιχειρήσεις, στην αυγή της νέας χιλιετίας μας ταλαιπωρούν τα μετοχοδάνεια.

Πόσα είναι αυτά και σε ποιους έχουν δοθεί; Η σιωπή των τραπεζών ενισχύει τους φόβους μας. Η ανησυχία της αγοράς μετά από την καθοδική διάσπαση του επιπέδου των 2.000 μονάδων είναι έκδηλη και λέει πολλά περισσότερα πράγματα απ’ ότι θα μας έλεγαν οι τραπεζίτες, αν τελικά αποφάσιζαν να ανοίξουν τα χαρτιά μας.

Η πτώση των διεθνών αγορών είναι ένα γεγονός. Το να αποδίδουμε όμως την δική μας κακοδαιμονία αποκλειστικά και μόνο σε αυτό το γεγονός είναι πρόφαση. Μία καλή δικαιολογία για να θάψουμε άτσαλα κάτω από την άμμο τις δικές αμαρτίες. Ξεχνούμε όμως ότι με τον πρώτο αγέρα η άμμος θα σηκωθεί και οι αμαρτίες μας θα έρθουν και πάλι στην επιφάνεια. Πόσο βέβαιοι άραγε μπορούμε να είμαστε για το αν μπορούμε να ακολουθήσουμε ένα πιθανό ανοδικό ξέσπασμα των διεθνών αγορών;

Παρόλα αυτά, είναι αλήθεια ότι στη Σοφοκλέους έχουν διαμορφωθεί πολύ καλές ευκαιρίες. Δεν είναι προβληματικές όλες οι επιχειρήσεις, ούτε όλοι οι επιχειρηματίες είναι όμηροι των μετοχοδανείων. Αρκεί να έχει κανείς μετρητά και αποθέματα ψυχικών δυνάμεων για να έχει ελπίδες να απολαύσει κάποια στιγμή τους καρπούς των σημερινών του επιλογών…

Θ.Μ.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.