Η αναλγησία των εταίρων της Ελλάδας

Τα μνημόνια της αποστράγγισης κάθε ικμάδας της ελληνικής οικονομίας δεν σώζουν τη χώρα. Αντίθετα, επισπεύδουν την πτώχευση και τη χρεοκοπία. Γράφει ο τ. διοικητής της ΚΤΚ και πρώην υπ. Οικονομικών Χρ. Χριστοδούλου.

Δημοσιεύθηκε: 7 Μαρτίου 2012 - 07:41

του Χριστόδουλου Χριστοδούλου*

Η Ελλάδα διέρχεται την πιο κρίσιμη περίοδο της νεότερης ιστορίας της. Η οικονομική κρίση και η συνακόλουθη κοινωνική τραγωδία της είναι οι χειρότερες αφότου η χώρα ελευθερώθηκε από τον χιτλερικό ναζισμό.

Η ανεργία του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της ξεπέρασε το 20%, οι άνεργοι νέοι επιστήμονες το 50%, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων πολιτών μειώθηκε κατά 30% περίπου και το ελληνικό δημόσιο χρέος ανήλθε στο 160%. Πρόκειται για στοιχεία τα οποία κυριολεκτικά συγκλονίζουν. Και δημιουργούν φοβερά ερωτήματα ως προς τα αίτια και τα αιτιατά, αλλά και για τους υπαίτιους, που οδήγησαν τη χώρα στη δεινή αυτή θέση.

Είναι, βεβαίως, γεγονός ότι δεν είναι μόνο η Ελλάδα που επλήγη από την πρόσφατη, αμερικανικής έμπνευσης και προέλευσης, οικονομική κρίση. Η πρωτοφανής αυτή οικονομική και κοινωνική δοκιμασία, που αποτελεί τη χειρότερη μετά το μεγάλο κραχ του 1929, ταλάνισε και εξακολουθεί να ταλανίζει τις περισσότερες χώρες του πλανήτη. Με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να ανακάμπτουν πρώτες και την Ευρωπαϊκή Ένωση να ταλαιπωρείται τελευταία, με τις χώρες του πτωχότερου ευρωπαϊκού νότου να γονατίζουν κάτω από τα ανελέητα πλήγματα των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, του δημόσιου χρέους, της ανεργίας και της ύφεσης.

Η Ελλάδα πήρε τη σκυτάλη από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, ενώ η Ισπανία και η Ιταλία αγωνίζονται και αγωνιούν να αποφύγουν τα χειρότερα. Η μεν πρώτη πρωτεύει στο ποσοστό ανεργίας, το οποίο υπερβαίνει το 22% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της, ενώ η δεύτερη υφίσταται τον κλονισμό της ύφεσης που επιφέρουν τα ασθενικά δημόσια οικονομικά, η αυξανόμενη ανεργία και η υποτονική συμπεριφορά της πραγματικής οικονομίας της.

Αναμφίβολα, όμως, εκείνο που πρωτοστατεί στη διεθνή οικονομική επικαιρότητα είναι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας. Με τους σπεκουλαδόρους και τους κερδοσκόπους να κατατρώνε τις σάρκες της. Τους λεγόμενους οίκους της οικονομικής αξιολόγησης να συμπεριφέρονται ως στρατευμένοι ποδοπατητές και προπομποί της πτώχευσής της και τον ελληνικό λαό να γονατίζει μπροστά στο φάσμα της ανείπωτης τραγικής του ανέχειας.

Τεράστιες οι ευθύνες, αλλά…

Είναι, αναμφίβολα, τεράστιες οι ευθύνες και ασυγχώρητες οι εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις των πολιτικών ηγετών της χώρας, οι οποίοι την κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ο ελληνικός λαός ατύχησε. Και δεν απέφυγε τη δυστυχία του. Ατύχησε γιατί διαχειρίστηκαν τις τύχες του πολιτικοί τυχάρπαστοι, οι οποίοι είτε λεηλάτησαν τα έσοδα της χώρας και ρήμαξαν τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους, είτε συμπεριφέρθηκαν ανεύθυνα και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις του σημερινού ελεεινού καταντήματος.

Άλλοι κρυπτοδανείστηκαν και επιβάρυναν το ελληνικό δημόσιο με τριάντα και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ από αμερικανικές και γερμανικές μεγαλοτράπεζες, με επιτόκια ανεπίτρεπτα και εξαγορές και μίζες. Άλλοι κατέστησαν πολυεκατομμυριούχοι νεόπλουτοι με τις προμήθειες από τις παραγγελίες των οπλικών συστημάτων, ενώ η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή τροφοδοτήθηκαν και κατέστησαν τρόπος ζωής των εξυπνάκηδων, των ασύδοτων και των αδηφάγων.

Είναι κοινό μυστικό ότι οι Έλληνες, χάρη στη «γενναιοδωρία» του πολιτικού λαϊκισμού και της ψηφοθηρίας, ζούσαν τα τελευταία τριάντα χρόνια με απολαβές και δαπάνες που υπερέβαιναν κατά 7% το ετήσιο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν τους. Ζούσαν, με απλά λόγια, πολύ πέραν των οικονομικών δυνατοτήτων τους. Ή, για να το θέσουμε στην πιο κατανοητή του διάσταση, ξόδευαν πολύ περισσότερα από όσα παρήγαν. Ζούσαν, δηλαδή, με χρήματα ξένα ή δαπανούσαν χρήματα δανεικά. Με την εγκληματική και ασύγγνωστη ενθάρρυνση ή συγκάλυψη της πολιτικής τους ηγεσίας.

Μέχρι που έφθασαν στο σημερινό αξιοθρήνητο κατάντημα. Για το οποίο, βεβαίως, ευθύνεται και ο ελληνικός λαός. Ο οποίος ανέχθηκε ή ανέδειξε τους πολιτικούς ηγέτες της αναξιοκρατίας και της διαφθοράς στα ύπατα αξιώματα της διαχείρισης των προβλημάτων και της διαμόρφωσης των τυχών του. Οι Έλληνες στην πλειονότητά τους αγνοούσαν τη θλιβερή πραγματικότητα που εξέτρεφε τη σημερινή τραγωδία τους. Κι όσοι γνώριζαν αδυνατούσαν να εκτιμήσουν το μέγεθος της κρίσης και τη διάσταση της επερχόμενης κοινωνικοοικονομικής οδύνης τους.

Είναι, κυριολεκτικά, απίστευτη η πολιτική ανευθυνότητα, η κομματική ασυδοσία και το παραγοντικό πλιάτσικο που διαπότιζε την καθημερινή ζωή των Ελλήνων τα τελευταία τριάντα χρόνια. Μέχρι που η χώρα έφθασε στο απροχώρητο. Στα πρόθυρα της πτώχευσης. Και σε κατάσταση επαιτείας να ζητιανεύει τα δάνεια της σωτηρίας της για να αποφύγει την κήρυξη παύσης πληρωμών.

Όμως η Ελλάδα, η τραγική και αξιοθρήνητη Ελλάδα, έχει φθάσει εδώ που έφθασε. Καλώς ή κακώς, οπωσδήποτε ορθώς, έχει καταστεί, εδώ και δέκα χρόνια, μέλος της ευρωζώνης. Και τα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα ουδόλως αγνοούσαν τα κακόχαλα οικονομικά της. Τις δημιουργικές λογιστικές της. Τις στατιστικές αλχημείες της. Τα κρυπτοδάνεια της Goldman Sachs και άλλων αμερικανικών και γερμανικών τραπεζών. Και την κατασπατάληση της τεράστιας οικονομικής βοήθειας από την Κοινή Αγροτική Πολιτική και τα Αναπτυξιακά και Τεχνικά Προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Βοήθεια την οποία αντί να χρησιμοποιήσουν για τη δημιουργία έργων υποδομής και αξιοποίησης των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων, την κατασπαταλούσαν οι κυβερνώντες κομματάρχες με ρουσφετολογικές παροχές σε οργανισμούς, ομάδες και άτομα.

Ο ρόλος των ισχυρών

Τώρα, που η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της πτώχευσης και της χρεοκοπίας. Τώρα που ο Ελληνικός λαός –εξαιρούνται οι απάτριδες μεγαλοκαρχαρίες που καταλήστευσαν την Ελληνική οικονομία και διοχέτευσαν στο εξωτερικό τα δισεκατομμύρια των καταθέσεών τους– δεινοπαθεί και πένεται, η Ευρωζώνη δεν νομιμοποιείται ηθικά και δεοντολογικά να την πατά κυριολεκτικά στο λαιμό.

Οι Γερμανοί, κυρίως, που απομύζησαν στην κατοχή τα υπάρχοντα της χώρας και τώρα εξάγουν σχεδόν μονοπωλιακά σ’ αυτή τα βιομηχανικά τους προϊόντα και οπλικά τους συστήματα, οφείλουν να επιδείξουν στοιχειώδη αλληλεγγύη έναντι της δεινοπαθούσας χώρας. Η Ελλάδα είναι εταίρος τους, όπως και των Αυστριακών, των Ολλανδών και των Φινλανδών, οι οποίοι κυριολεκτικά στραγγίζουν κάθε ικμάδα οικονομική και εξουδετερώνουν, με την ανάλγητη συμπεριφορά τους, κάθε δυνατότητα ανάπτυξης της Ελλάδας.

Τόσο το πρώτο, όσο και το δεύτερο μνημόνιο που τις επιβάλλουν, δεν συνιστούν σανίδα σωτηρίας, αλλά σπρώξιμο προς τον γκρεμό. Καταβύθιση του Ελληνικού σκάφους στον πυθμένα του ωκεανού. Τα αποτελέσματα του πρώτου εξουθενωτικού μνημονίου είναι ήδη γνωστά. Το Ελληνικό δημόσιο χρέος, που ανερχόταν στο 125% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος πριν την έναρξη εφαρμογής του Πρώτου Μνημονίου, ανήλθε τώρα στο 160%. Και τούτο δεν είναι ούτε αφύσικο ούτε απρόσμενο.

Και οι πλέον αδαείς περί τα οικονομικά δεν αγνοούν ότι, χωρίς οικονομική ανάπτυξη, το κράτος δεν μπορεί να έχει έσοδα και ότι χωρίς έσοδα δεν μπορεί να αποπληρώσει δάνεια, να ικανοποιήσει τρέχουσες ανάγκες –μισθολογικές, συντάξεων, εξοπλισμών– ούτε να μειώσει υφιστάμενα χρέη. Αντίθετα, τα αυξάνει, αφού αδυνατεί να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια. Και, για να είμαστε πιο σαφείς, ένας λαός που του αφαιρούν τη δυνατότητα να τρέφεται και να ικανοποιεί τις ανάγκες του για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σπουδές των παιδιών του, ασφαλώς και δεν μπορεί ούτε φόρους να πληρώσει ούτε επενδύσεις να κάνει.

Παραταύτα, οι Γερμανοί βυσσοδομούν. Και παίρνουν τώρα την προ πολλού συντηρούμενη εκδίκησή τους. Ο τσάρος της Γερμανικής Οικονομίας Σόϊμπλε θέτει ξαφνικά θέμα εμπιστοσύνης στην Ελλάδα, με επίκεντρο τους πολιτικούς της, μη εξαιρουμένου του τεχνοκράτη πρωθυπουργού της, η Μέργκελ επαμφοτερίζει και μεταπίπτει και παλινδρομεί, ξεπερνώντας τα όρια του εμπαιγμού, ενώ οι Ολλανδοί φιλότουρκοι επιχαίρουν για το ελληνικό δράμα. Και οι αιώνιοι βρετανοί μισέλληνες προμαντεύουν με βεβαιότητα ότι το θέμα δεν είναι «αν» αλλά «πότε» η Ελλάδα θα καταρρεύσει.

Κι όμως είναι η ώρα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και, κυρίως, την Ευρωζώνη, να δείξουν έμπρακτα και να εκδηλώσουν ουσιαστικά την αλληλεγγύη τους προς ένα δεινοπαθούντα εταίρο τους. Όχι με μνημόνια αποφράσσουσας την αναπνοή μέγγενης, αλλά με μακράς διάρκειας δάνειο των 30 χρόνων αποπληρωμής και με χαμηλό επιτόκιο της τάξης του 1%.

Τα μνημόνια της αποστράγγισης κάθε ικμάδας της ελληνικής οικονομίας δεν σώζουν την Ελλάδα. Αντίθετα, επισπεύδουν την πτώχευση και τη χρεοκοπία της. Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, ούτε το ευρώ και οι υπόλοιποι 16 εταίροι θα παραμείνουν ανέπαφοι ή ανεπηρέαστοι. Και, ακόμη, μια κατάρρευση της Ελλάδας, δυνατόν να σημάνει την απαρχή του τέλους του ευρώ.

* Ο κ. Χριστόδουλος Χριστοδούλου είναι τέως διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου και τέως υπουργός Οικονομικών στη Μεγαλόνησο.

** Από το κυπριακό οικονομικό περιοδικό EUROΚΕΡΔΟΣ

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.