Προκόπης Δούκας: Η έκτη δόση του δράματος...

Διαβάζω: αυτούς που χύνουν τόνους (ηλεκτρονικό κυρίως) μελάνι για να τσακωθούν για το αν η αιτία της κρίσης είναι (μόνο) το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ή (μόνο) οι μεταπολιτευτικές μας παθογένειες.

Δημοσιεύθηκε: 1 Δεκεμβρίου 2011 - 12:44

του Προκόπη Δούκα

Προκόπης Δούκας: Η έκτη δόση του δράματος...

Διαβάζω: αυτούς που χύνουν τόνους (ηλεκτρονικό κυρίως) μελάνι για να τσακωθούν για το αν η αιτία της κρίσης είναι (μόνο) το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα ή (μόνο) οι μεταπολιτευτικές μας παθογένειες.

Επιχαίρουν μάλιστα οι πρώτοι γιατί τώρα που εξαπλώθηκε η ευρωπαϊκή κρίση χρέους και απειλεί την Ιταλία, την Ισπανία ή τη Γαλλία ακυρώνεται -θεωρούν- η επιχειρηματολογία των δεύτερων:

“Και οι Γάλλοι τεμπέληδες; Χα!”. Λες και από όλες τις παθογένειές μας το “τεμπέληδες” ήταν το πρόβλημα. Πολλοί Έλληνες δουλεύουν περισσότερες ώρες από τον μέσο όρο του αντίστοιχου Ευρωπαίου “ομολόγου” τους, είτε γιατί είναι θύματα εκμετάλλευσης στον ιδιωτικό τομέα είτε γιατί το εργασιακό περιβάλλον είναι πιο ανοργάνωτο - αναποτελεσματικό - μη αποδοτικό, σίγουρα στον δημόσιο τομέα, αλλά και στον ιδιωτικό. Τόσο απλά - κι εμείς καθόμαστε και “οπαδοποιούμαστε” γύρω από αυτό.

Όπως οπαδοποιούμαστε και γύρω από το αβγό και την κότα. Προφανώς η κρίση που βιώνουμε εκπορεύεται από τις αδυναμίες και τις ανισότητες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 30 χρόνια (κι αυτό δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς οικονομικά για να το δει), γι' αυτό και επηρεάζει πια όλη την Ευρώπη - και ανησυχεί τις ΗΠΑ.

Θρυαλλίδα της κρίσης μπορεί να ήταν η Ελλάδα, όχι η ουσία και ο όγκος της. Αλλά το ότι βρεθήκαμε να “σκανδαλίζουμε” την κρίση της ευρωζώνης δεν πρέπει να μας προβληματίσει; Δεν ήμασταν η αχίλλειος πτέρνα - παρότι πολύ μικροί σε οικονομικό μέγεθος;

Δεν φτάσαμε να γίνουμε το εύκολο “πρόβατο προς σφαγή”, γιατί ακριβώς ήμασταν (ιλλιγιωδώς τα τελευταία χρόνια πριν από το 2009) υπερχρεωμένοι - και φορτωμένοι με διαρθρωτικές αδυναμίες, που δεν επέτρεπαν την όποια “άμεση δράση”, ώστε να επιστρέψουμε σε μια (σχετικά) ισοσκελισμένη και υγιή δημοσιονομική κατάσταση;

Ακούω: αυτούς που προσπαθούν να δώσουν τη δική τους εκδοχή για τις ατέλειωτες δυσκολίες των τελευταίων δύο ετών (λες και μπορούσαμε να βγούμε από την κρίση ως διά μαγείας - και χωρίς να υποφέρουμε επί χρόνια), θριαμβολογώντας στο πτώμα του μνημονίου.

Κι αν προφανώς η συνταγή (των οριζόντιων και απροετοίμαστων περικοπών) ήταν αποτυχημένη και υφεσιακή, ουδείς μπόρεσε να αντιτάξει άλλη (μη αιθεροβάμονα) λύση εκτός από τον τριμερή δανεισμό, αφού κανείς άλλος δεν μας δάνειζε.

“Λύσεις” που περιελάμβαναν αποχώρηση από το ευρώ ή πλήρη και απότομη χρεοκοπία εξακολουθούν να εκστομίζονται ακόμη, ανερυθρίαστα. Κι αν όχι, ως “μοιραίο λάθος” πλασάρεται η απεχθής περικοπή των συντάξεων “γιατί αυτό είναι το χρήμα που πηγαίνει κατευθείαν στην κατανάλωση”.

Αντί να εστιάζουμε στο ότι η πιο επιζήμια ολιγωρία ήταν αυτή που "επέτρεψε" σε μια κυβέρνηση να προωθήσει επί δύο χρόνια,παρά ελάχιστες ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και διορθώσεις των χρόνιων στρεβλώσεών μας. Και να λαμβάνουμε υπόψη μας, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, ότι, παρά τη διαπιστωμένη αδράνεια και κουτοπονηριά, ουδεμία κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα, με όλα τα μικρά και μεγάλα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα να πολεμούν λυσσαλέα οποιοδήποτε “άνοιγμα”, οποιαδήποτε εξυγίανση, οποιαδήποτε πρόοδο...

Διαβάζω: αυτούς που τα ρίχνουν όλα στη Γερμανία, που με τις μυωπικές - συμφεροντολογικές - ”προτεσταντικές” της πολιτικές καταστρέφει την Ευρώπη. Μου είναι αντιπαθείς οι συντηρητικές ευρωπαϊκές ηγεσίες - είναι κοντόφθαλμες και χωρίς όραμα.

Μαζί τοποθετώ και τις ηγεσίες χωρών-“δορυφόρων”, που γίνονται βασιλικότερες του βασιλέως. Όμως, από την άλλη, πόσο μπορεί να συνεχίσει αυτό το “μοντελάκι”, οι χώρες να είναι μονίμως χρεωμένες σε ιδιώτες, που μετράνε τα λεφτά τους, μεταξύ της ασφάλειας μιας μεγάλης χώρας και του κέρδους ενός υψηλού επιτοκίου, όταν ο δανειζόμενος είναι “υψηλού ρίσκου”;

Πόσο ακόμα μπορεί να συνεχίσει αυτή η έκθεση στον κίνδυνο των “ελλειμματικών που ξοδεύουν μονίμως περισσότερα από όσα μπορούν να εισπράξουν”; Δεν είναι μάθημα της ζωής ότι όσο πιο χρεωμένος είσαι πιο ευάλωτος; Και όπως και οι μεμονωμένοι πολίτες έτσι και οι κοινωνίες δεν θα βρεθούν σε πιο απελπισμένη θέση από τις συνέπειες της κρίσης όσο περισσότερο εκτεθειμένοι είναι σε χρέη, δάνεια και δόσεις;

Ακούω: αυτούς που προτάσσουν υποκριτικά και αυτοκαταστροφικά “το εθνικό συμφέρον”, την ώρα που η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει σε μια ενιαία πορεία, μέσα από μια επίπονη διαδικασία μετασχηματισμού σε ομοσπονδία, σε “Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης”. Αυτούς που είναι ακόμα στην επαρχιώτικη μεγαλομανία τους, την ώρα που πρέπει να αποδεχτούμε όλοι ότι πρέπει να γίνουμε μια επαρχία ενός μεγάλου και ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους. Που με άλλες, εμπνευσμένες ηγεσίες, θα βάλει τα θεμέλια μιας πιο ανθρωποκεντρικής και κοινωνικά δίκαιης πορείας.

Η έκτη δόση εγκρίθηκε, έπειτα από πολλές δυσκολίες και αφού περάσαμε όλα τα στάδια ενός κουτοπόνηρου κλεφτοπόλεμου, “να μην εκχωρήσουμε την εθνική κυριαρχία”, φτάνοντας στην "εθνική ταπείνωση". Όπως δεν θα εκχωρήσουμε ούτε το “αγαθό του λαού” σε αλλότρια συμφέροντα. Ούτε βεβαίως το ΠΑΣΟΚ σε αυτούς που ήρθαν να το “εκσυγχρονίσουν”. Παρά το γεγονός ότι η ανάκαμψη των εξαγωγών έδειξε πως υπάρχει και μη αυτοκαταστροφικός δρόμος.

Με συνεχή πισωγυρίσματα, έχω τη (φρούδα;) ελπίδα ότι τελικά θα τον ακολουθούμε όλο και περισσότερο. Αφήνοντας τις φωνές του λαϊκισμού να έχουν όλο και λιγότερη απήχηση...

***Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από το Blog του Προκόπη Δούκα www.prokopisdoukas.blogspot.com.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.