Σύνοδος κορυφής: Το απόμακρο της ορθής λύσης

Η ευρωπαϊκή πολυφωνία για την εύρεση λύσης κινδυνεύει να γίνει κακοφωνία, υποστηρίζει ο Χ. Λαμπρόπουλος. Γιατί το status quo δεν είναι βιώσιμο. Πώς οι πολιτικοί έγιναν διαχειριστές μικροσυμφερόντων.

Δημοσιεύθηκε: 21 Ιουλίου 2011 - 07:50

του Χάρη Λαμπρόπουλου*

Σύνοδος κορυφής: Το απόμακρο της ορθής λύσης

Τις τελευταίες μέρες κλιμακώνονται και πληθαίνουν οι φωνές και οι προτάσεις εν όψει της συνόδου κορυφής της Πέμπτης 21/7/2011 προς τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης να καταλήξουν σε μία συνολική λύση για την κρίση χρέους των χωρών της ένωσης.

Σε αυτό το πλαίσιο, πέρα από το γεγονός του τι πρεσβεύει ο καθένας από εμάς, διάβασα με προσοχή το άρθρο του νομπελίστα οικονομολόγου κ. Nouriel Roubini, που δημοσιεύτηκε στο euro2day με τίτλο "Το τελευταίο οχυρό της ευρωζώνης".

Οι απόψεις που εκφράζονται είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και αξίζει τον κόπο να τις μελετήσει κάποιος.

Ο κ. Roubini παρουσιάζει μία συνολική προσέγγιση με επίκεντρο τα επονομαζόμενα par bonds και με δύο λόγια προτείνει: "Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος".

Δηλαδή, και να μη γράψουν ζημίες στο ενεργητικό τους οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων (ιδιώτες, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία) και οι οίκοι αξιολόγησης να ικανοποιηθούν (αφού κάτι τέτοιο υποχρεωτικά θα θεωρηθεί πιστωτικό γεγονός) και θα πληρωθούν και τα CDSs που επί τόσον καιρό πιέζουν. Το ζήτημα είναι πώς θα αντιμετώπιζε η ΕΚΤ ένα τέτοιο ενδεχόμενο αναφορικά με την παροχή ρευστότητας.

Ο κ. Roubini αναφέρεται επίσης στον ρόλο του EFSF και στην επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών όλης της ευρωζώνης (που όπως διαφαίνεται θα είναι αναπόφευκτη), αλλά, το κυριότερο, είναι ότι το συνδυάζει και με πολιτικές επανεκκίνησης της οικονομικής ανάπτυξης στην περιφέρεια και αποκατάστασης της ανταγωνιστικότητας και φυσικά με μεγαλύτερη οικονομική, δημοσιονομική και πολιτική σύγκλιση.

Κατά τα λοιπά -αφού παρουσιάζει μία ολοκληρωμένη πρόταση-, έχει απόλυτο δίκιο στο να επισημαίνει καταλήγοντας: "Το status quo δεν είναι πλέον βιώσιμο και μόνο μια ολοκληρωμένη στρατηγική μπορεί να σώσει πλέον την ευρωζώνη".

Όμως, τα συμφέροντα είναι τόσο πολλά και αντικρουόμενα και όπως έχει δείξει η μέχρι σήμερα εμπειρία ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για το τομάρι του, αφού οι ιστορικές μνήμες είναι ανύπαρκτες από την επίσημη ατζέντα, οι ηθικές αξίες και τα οράματα των ιδρυτών της Ε.Ε. φαίνεται να έχουν εξατμιστεί (ως γεγονότα μη γενόμενα) και όπως επισημαίνουν σημαντικοί πολιτικοί επιστήμονες, "η σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα αποδεικνύει περίτρανα ότι, διαχρονικά, οι πολιτικοί, από ταγοί και διαμορφωτές εξελίξεων, έγιναν όμηροι των αγορών (αφού οι ίδιοι τους εκχώρησαν ανεξέλεγκτες υπερεξουσίες) και διαχειριστές μικροσυμφερόντων".

Το τελευταίο με θλίβει ιδιαίτερα, γιατί πιστεύω ότι μοιραία και μονοσήμαντα η πολιτική έχει τον κυρίαρχο ρόλο να διαδραματίσει στην αναπόδραστη επαναχάραξη της πορείας για το αύριο. Καλοδεχούμενη, λοιπόν, η ευρωπαϊκή πολυφωνία για την εύρεση λύσης, αλλά με συγκεκριμένους στόχους και χωρίς κρυφές ατζέντες. Αλλιώς, οδηγούμαστε σε κακοφωνία και ισοπέδωση κουλτούρας, πολιτισμικών και κοινωνικών αγαθών, κόπων και θυσιών πολλών αιώνων. Γιατί, όπως δείχνει η σκληρή πραγματικότητα, το ευρώ, από συναλλακτικό εργαλείο και παράγοντας οικονομικής αναφοράς και σταθερότητας, γίνεται όπλο επικυριαρχίας και επιβολής.

Έτσι, με βάση τα παραπάνω, γινόμαστε όλο και πιο εσωστρεφείς, επιφυλακτικότεροι και μίζεροι, όμηροι αλλότριων συμφερόντων και ως εκ τούτου, δυστυχώς, η όποια "πεφωτισμένη" λύση, που όλοι επιζητούμε, μοιάζει πολύ απόμακρη.

* Ο κ. Χάρης Λαμπρόπουλος είναι Επίκουρος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών και μέλος του Δ.Σ. του ΕΒΕΑ.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.