Τα συνδικάτα και η… κόρη μου η σοσιαλίστρια!

Με λογικές και αντιλήψεις κολλημένες στα '70s, το συνδικαλιστικό κίνημα προσπαθεί μάταια να αντιμετωπίσει τη σύνθετη οικονομική πραγματικότητα. Εμμονές & αδιέξοδα του "κρατικού συνδικαλισμού".

Δημοσιεύθηκε: 9 Μαΐου 2011 - 07:52

Στέφανος Kοτζαμάνης [email protected]

Τα συνδικάτα και η… κόρη μου η σοσιαλίστρια!

Με λογικές και αντιλήψεις κολλημένες στη δεκαετία του 1970, το συνδικαλιστικό κίνημα προσπαθεί μάταια να αντιμετωπίσει σήμερα τη σύνθετη οικονομική πραγματικότητα - Οι εμμονές και τα αδιέξοδα του "κρατικού συνδικαλισμού".

Το γνωστό έργο του Αλέκου Σακελλάριου "η κόρη μου η σοσιαλίστρια" μας δίνει το στίγμα του συνδικαλισμού τις δεκαετίες του '60 και του '70.

Η Υφασματέξ του Λάμπρου Κωνσταντάρα δεν προλάβαινε να εκτελεί παραγγελίες, τα κέρδη της πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο και οι εργαζόμενοι -με μύριες όσες δυσκολίες- διεκδικούσαν κάποιο (μικρό έστω) μέρος της ολοένα και αυξανόμενης πίτας…

Από τότε μέχρι σήμερα, η οικονομική κατάσταση έγινε πολύ πιο σύνθετη. Οι κάθε λογής Υφασματέξ είτε έκλεισαν είτε αγωνίζονται να επιβιώσουν, η πίτα (ΑΕΠ) μειώνεται, ο μεγαλύτερος εργοδότης της χώρας είναι το ίδιο το κράτος και τα δημόσια οικονομικά βρίσκονται με το ένα πόδι στον τάφο. Επίσης, πέρα από το δίκιο του εργαζομένου, υπάρχει πλέον και το δίκιο του ανέργου!

Το μόνο βέβαιο είναι πως τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα βρίσκονται απέναντι σε μια πρόκληση που κρύβει μεγάλες δυσκολίες: θα πρέπει να βρουν και να υιοθετήσουν πολύ πιο σύνθετες επιλογές από αυτές της δεκαετίας του 1970 (υψηλότερες αμοιβές, νέα επιδόματα, "κεκτημένα δικαιώματα" κ.ά.). Και επειδή μέχρι σήμερα δεν τα έχουν καταφέρει, εισπράττουν μέρος της γενικότερης κοινωνικής απαξίωσης (στις περισσότερες περιπτώσεις άδικα).

Ο συνδικαλισμός στον δημόσιο τομέα

Ακόμη πιο αρνητικό, όμως, είναι το κλίμα για τα συνδικάτα του άμεσου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, οι βασικές θέσεις των οποίων είναι -σε γενικές γραμμές- οι εξής:

Πρώτον, όχι μόνο δεν υπάρχει πλεονάζον προσωπικό στο Δημόσιο, αλλά αντίθετα επιβάλλεται να γίνουν δεκάδες χιλιάδες νέες προσλήψεις. Δεν είναι άσχετο μάλιστα το γεγονός πως παραδοσιακά οι συνδικαλιστικές ενώσεις υποστηρίζουν όλα τα αιτήματα για μονιμοποίηση συμβασιούχων.

Δεύτερον, το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων εργάζεται σκληρά (ακούμε συχνά και περί ηρωισμού).

Τρίτον, όχι μόνο δεν υπάρχουν προνόμια, αλλά αντίθετα οι δημόσιοι υπάλληλοι υποαμείβονται για τις υπηρεσίες που προσφέρουν και θα πρέπει να γίνουν αυξήσεις μισθών.

Τέταρτον, οι διαμαρτυρίες των πολιτών για πολύ χαμηλές προσφερόμενες υπηρεσίες οφείλονται στην έλλειψη προσωπικού και στις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες…

Πέμπτον, το όποιο κόστος του κρατικού τομέα -όσο κι αν είναι αυτό- θα πρέπει να το επωμιστούν οι υπόλοιποι (να πληρώσει η πλουτοκρατία, κατά ορισμένους, ή να συλληφθεί η φοροδιαφυγή, σύμφωνα με κάποιους άλλους).

Και έκτον, κάθε απόφαση για οποιαδήποτε αλλαγή στον δημόσιο τομέα θα πρέπει να έχει τη σύμφωνη γνώμη των συνδικάτων, γιατί αλλιώς…

Υιοθετώντας, όμως, σαν ευαγγέλιο τα παραπάνω, και μάλιστα με τη λογική του μαύρου - άσπρου, τα συνδικάτα χάνουν το όποιο δίκιο έχουν σε μια σειρά θέματα και έρχονται σε σύγκρουση με το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Και αυτό γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια στον δημόσιο τομέα, με λιγότερο προσωπικό και με πολύ χαμηλότερες κρατικές δαπάνες, να παραχθεί πολύ καλύτερο επίπεδο υπηρεσιών!

Στον χώρο της παιδείας, για παράδειγμα, τα συνδικάτα δεν απαντούν γιατί, παρά τη μεγάλη αύξηση των δαπανών τις τελευταίες δεκαετίες, οι μισοί απόφοιτοι λυκείου δεν καταφέρνουν καν να περάσουν τη βάση στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Δεν αναρωτήθηκαν, επίσης, γιατί ενώ στα δημόσια σχολεία διδάσκονται από το δημοτικό έως και το λύκειο δύο ξένες γλώσσες (και προφανώς δαπανώνται τεράστια ποσά γι' αυτό) οι σχετικές γνώσεις που αποκτούν οι μαθητές προσεγγίζουν το… μηδέν.

Αντίθετα, ζητούν νέες προσλήψεις και απλώς εναντιώνονται στις συγχωνεύσεις σχολείων.

Όσον αφορά στην υγεία, επίσης (και εκεί ζητούνται μονίμως αυξήσεις και προσλήψεις) δεν απαντούν στο γιατί, ενώ οι δημόσιες δαπάνες ανά ασθενή δεν είναι χαμηλότερες σε σχέση με το εξωτερικό, το ΕΣΥ βρίσκεται μόλις ένα βήμα πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευσή του.

Κανείς δεν αμφιβάλλει πως σε αρκετά πράγματα οι συνδικαλιστές έχουν δίκιο: Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι πλούσιοι. Υπάρχουν πολλοί από αυτούς που εργάζονται σκληρά και υπεύθυνα. Αναμφίβολα, θα πρέπει να παταχθεί η φοροδιαφυγή και σε κάθε περίπτωση οι ευθύνες των εκάστοτε κυβερνήσεων είναι μεγάλες.

Ωστόσο, οι συνδικαλιστές του Δημοσίου εμμένουν σε θέσεις που εναντιώνονται στην… κοινή λογική και κάνουν πως δεν βλέπουν πράγματα για τα οποία βοά ο κόσμος!

Όλοι π.χ., εκτός των συνδικαλιστών, αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν υπεράριθμοι στον δημόσιο τομέα. Αν δεν υπήρχαν, πώς εξηγείται ότι στις εισηγμένες κρατικές εταιρίες έχει μειωθεί την τελευταία δεκαετία ο αριθμός των εργαζομένων κατά περισσότερο από δέκα χιλιάδες, χωρίς να υπάρξει το παραμικρό πρόβλημα διεκπεραίωσης των εργασιών τους;

Όλοι επίσης αντιλαμβάνονται ότι στο πάρτι της σπατάλης του Δημοσίου δεν συμμετείχαν μόνο οι διοικητές και οι... σύμβουλοι, αλλά και γιατροί στα νοσοκομεία, εφοριακοί στις ΔΟΥ, υπάλληλοι στις πολεοδομίες κ.ά. Όλοι γνωρίζουν για τις... υπερωρίες, για τα απίθανης σύλληψης επιδόματα, για…

Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ρόλος των συνδικάτων είναι σημαντικότατος, ιδίως σε μια περίοδο πρωτοφανούς κρίσης, όπως η τρέχουσα. Ωστόσο, για να μπορέσουν να έχουν αποτελεσματικό και παρεμβατικό ρόλο θα πρέπει να εκφράσουν νέο λόγο…

* To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.