Το νέκταρ του βολέματος & το φάρμακο Μέρκελ

Είναι σίγουρα πικρό το φάρμακο που μας κερνά η κ. Μέρκελ. Εμείς όμως τι κάνουμε για τα δικά μας κουσούρια; Πώς φτάσαμε να ανεβάζουμε κυβερνήσεις και να τους δίνουμε το δικαίωμα να αποδεικνύουν την… ανικανότητά τους;

Δημοσιεύθηκε: 13 Απριλίου 2011 - 07:48

του Βάιου Γιάμπατζη

Το νέκταρ του βολέματος & το φάρμακο Μέρκελ

Στο πλαίσιο του δημιουργικού διαλόγου με τους αναγνώστες, το Εuro2day.gr καθιερώνει μια νέα στήλη: «Το Βήμα του αναγνώστη», στην οποία θα φιλοξενούνται επιλεγμένα σχόλια αναγνωστών, που έχουν υποβληθεί στο site. Μοναδικό κριτήριο η εκτίμηση της συντακτικής μας ομάδας ότι προωθούν τον γενικότερο προβληματισμό σε μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για τη χώρα.

Είναι πεποίθησή μας ότι αυτήν την περίοδο πρέπει ΟΛΟΙ να συμβάλουμε δημιουργικά, με προτάσεις, απόψεις αλλά και δράση, ο καθένας από το «πόστο» του, για να ξεπεράσει η χώρα αυτήν τη βαθιά κρίση.

Σήμερα, φιλοξενούμε σχόλιο-απάντηση του κ. Βάιου Γιάμπατζη σε δημοσίευμα της στήλης «Εγερτήριο», με τίτλο «Το πικρό γιατρικό της Ελλάδας».

Τη στιγμή που ακόμα υπάρχουν φρέσκες οι μνήμες από την πανεπιστημιακή μου ζωή και τη στιγμή που γύρω μου ακούω πανικόβλητους τους συμφοιτητές μου που ξεκινούν τον επαγγελματικό μαραθώνιο να μιλούν για αυξημένη ανεργία, για εκμετάλλευση στον χώρο εργασίας και για αναξιοκρατία, την ίδια στιγμή διαβάζω το άρθρο του κυρίου Δρόσου που αναφέρεται στο «πικρό» φάρμακο που μας έδωσε να πιούμε η κ. Μέρκελ.

Η καγκελάριος της Γερμανίας επέμενε στο collective action clause. Τι είναι όμως αυτό;

Το collective action clause είναι το φαινόμενο κατά το οποίο η πλειοψηφία των ομολογιούχων έχει τη δυνατότητα να συμφωνήσει υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους, παρασύροντας ταυτόχρονα και τους ομολογιούχους που αντιτίθενται στην αναδιάρθρωση. Η συνταγή του «πικρού» αυτού φαρμάκου συμπληρώνεται και από άλλα συστατικά, όπως για παράδειγμα το πολυσυζητημένο θέμα των αποκρατικοποιήσεων («ξεπούλημα» για τους περισσότερους).

Άραγε, πόση σημασία έχει για εμάς τους Έλληνες νέους να γνωρίζουμε με κάθε λεπτομέρεια το τι περιλαμβάνει το «πικρό» αυτό φάρμακο; Μπορεί να είναι μηδαμινή, αλλά μπορεί να είναι και τεράστια.

Σίγουρα θα ήταν σκληρό να πω ότι οι περισσότεροι από τους προαναφερθέντες συμφοιτητές μου, που μελοδραματικά χαρακτηρίζουν το οικονομικό κλίμα στην Ελλάδα ως «την κόλαση του Δάντη», έχουν από πολύ μικρή ηλικία υιοθετήσει (δίχως να φταίνε οι ίδιοι πιθανόν) τη νοοτροπία «θέλω πολλά κάνοντας όλο και λιγότερα», έχουν αποκτήσει αναμφισβήτητες και πολλές φορές αξιοθαύμαστες γνώσεις σχετικά με το πού βρίσκονται οι καλύτερες καφετέριες κάθε φοιτητούπολης, έχουν αποκτήσει ένα νέο «αδερφάκι» που ακούει στο όνομα «υπερκαταναλωτισμός», το οποίο επιχορηγείται αδρά από τους γονείς τους, έχουν επίσης αποκτήσει και ένα νέο «ξαδερφάκι» με το όνομα «ωχαδερφισμός», που αυτό θα λέγαμε ότι «αναδιαρθρώνει» το χρέος όλων των προαναφερθέντων, και τελικά το μόνο που δεν έχουν αποκτήσει είναι η κατάλληλη νοοτροπία που απαιτείται από όλους και κυρίως τους νέους προκειμένου να ξεπεραστούν αυτές οι δυσκολίες.

Ναι, κύριοι, διότι μπορεί η κ. Μέρκελ να ρίχνει με όλη τη δύναμή της τον «πέλεκυ» των διαφόρων οικονομικών μέτρων επάνω στην καημένη «ψωροκώσταινα», με αποτέλεσμα καθημερινά τα δημοσιογραφικά παράθυρα να γεμίζουν από ένα σωρό «ειδικούς» που ωρύονται για τη σκληρότητα των κυβερνητικών μέτρων καθώς και ένα πλήθος «προνομιούχων» που διαμαρτύρονται για τη δήθεν άδικη κατάργηση των προ ετών καθιερωμένων προνομίων τους, αλλά πουθενά δεν ακούω κανέναν να μιλάει για τη νοοτροπία που μας οδήγησε σε αυτό το σημείο και για τη δυσλειτουργία των θεσμών που εντείνουν αυτό το φαινόμενο.

Ποιος μιλάει για τον θεσμό της οικογένειας, που ως επί το πλείστον γαλουχεί τα παιδιά που αργότερα θα βγουν στον εργασιακό βίο με το περίφημο νέκταρ του «βολέματος», με αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι από το 2000 και μετά να ψάχνουν απεγνωσμένα μία τρύπα στο Δημόσιο ώστε να απολαμβάνουν τα προνόμια που παρέχει και έτσι φτάνοντας στο 2008 να μετράμε κοντά στο 1 εκατομμύριο δημοσίους υπαλλήλους; Πώς σε ένα ασανσέρ των 2 ατόμων χωράνε 6 άτομα;

Ποιος μιλάει για τον θεσμό της παιδείας, που αποτέλεσε και πιθανόν θα συνεχίσει να αποτελεί ένα σύστημα που προωθεί τη μεγάλη αυτή ανακάλυψη του «παπαγαλισμού»; Πόση δημοσιότητα είχε δοθεί στο θέμα που είχε βγει στην εκπομπή του κυρίου Βαξεβάνη «Κουτί της Πανδώρας» για τη διαφθορά στα πανεπιστήμια; Άραγε το ξανακούσαμε από τότε;

Είναι γεγονός ότι η πλειοψηφία των μαθητών που εισέρχονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει στο μυαλό της πώς θα ξεφύγει από τη σκλαβιά του σπιτιού, πώς θα επιδοθεί σε ατελείωτες ώρες διασκέδασης σε κλαμπ και καφετέριες, πώς θα διευρύνει τον κύκλο των γνωριμιών της και πώς θα αποκτήσει ένα σωρό νέες εμπειρίες.

Ελάχιστη σκέψη για απόκτηση ουσιαστικών γνώσεων, ελάχιστη σκέψη για την καλλιέργεια του προβληματισμού και της κριτικής ικανότητας, ελάχιστη σκέψη για καινοτομία, για συνεργασία, για δημιουργικότητα, για ανάπτυξη.

Είναι γεγονός ότι τα ίδια τα ΜΜΕ, που σπέρνουν αυτόν τον πανικό για την τραγική κατάσταση της οικονομίας μας, δεν μιλούν ποτέ (και γιατί να το κάνουν άλλωστε) για το πόσο εύκολα πλέον ένα παιδί 12 χρονών όταν ανοίγει την τηλεόρασή του μπορεί να μάθει την έννοια του «lifestyle», την έννοια του sex, την έννοια της χλιδής που παρουσιάζεται μέσα από τα ατελείωτα serial, την έννοια του ανήθικου.

Τι πρότυπα θα αποκτήσει ένα 12χρονο παιδί ακούγοντας μονίμως για συνωμοσίες και για ένα σωρό «εκπληκτικά» πράγματα που προβάλλει η τηλεόραση; Με τι νοοτροπία αυτό το παιδί θα καλλιεργήσει τη δημιουργικότητα και τη γνώση;

Ναι, κύριοι, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Να δεχόμαστε το πικρό φάρμακο της κ. Μέρκελ. Το «πικρό» φάρμακο που πιθανόν θα μας κάνει να δούμε καλύτερα ότι πλέον πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Το φάρμακο που θα μας κάνει να καταλάβουμε ότι η κρατική περιουσία που μένει αναξιοποίητη δεν είναι τίποτα άλλο από τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου που έχουν πάρει τη μορφή γκρεμισμένων κτιρίων, ρημαγμένων οικοπέδων ή υπερτροφικών ΔΕΚΟ στις οποίες το κράτος κατέχει ένα μεγάλο μέρος των μετοχών, με συνέπεια οι εργαζόμενοί τους να νομίζουν ότι ξαφνικά η επιχείρηση αυτή έγινε το «τσιφλίκι» τους.

Αλλά πρέπει πρώτα να αναβαθμίσουμε τη νοοτροπία μας. Τον τρόπο σκέψης μας. Ίσως να αποκτήσουμε επιτέλους αυτή τη σκέψη που από πολλούς μας λείπει. Αλλιώς αυτό το φάρμακο δεν θα είναι παρά ένα ακόμα Placebo. Αλλιώς θα συνεχίσουμε να κατηγορούμε την ανικανότητα της εκάστοτε κυβέρνησης, που στο κάτω-κάτω με τη νοοτροπία μας ανεβάσαμε εκεί πάνω και τους δώσαμε το δικαίωμα να αποδεικνύουν όλοι τους πόσο ανίκανοι είναι.

** Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.