Η απαξίωση του Ντυνάν: Μια προσωπική μαρτυρία!

Από το 2003 κρατά η απαξίωση του κοινωφελούς χαρακτήρα του Ντυνάν. Τα παράπονα προσωπικού και νοσηλευομένων, ο Α. Μαρτίνης, η στάση της Πολιτείας. Ο Μ. Γελαντάλις γράφει την προσωπική του εμπειρία.

Δημοσιεύθηκε: 4 Ιανουαρίου 2011 - 07:54

Μιχαήλ Γελαντάλις [email protected]

Η απαξίωση του Ντυνάν: Μια προσωπική μαρτυρία!

Δέκα χρόνια λειτουργίας κλείνει το "Ερρίκος Ντυνάν" και κάθε φορά που περνάγαμε πέρυσι από τη Μιχαλακοπούλου βλέπαμε αναρτημένο το σχετικό "εορταστικό" πανό. Όμως, για τους περισσότερους από εμάς, που βιώσαμε το πρόβλημα υγείας κάποιου δικού μας προσώπου, που βρεθήκαμε να παλεύουμε για να είμαστε όρθιοι, το Ερρίκος Ντυνάν δεν είναι απλώς ένα σύγχρονο νοσηλευτικό κέντρο, τα κτίρια, οι εγκαταστάσεις και οι υποδομές.

Είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα… άψυχο νοσοκομείο. Τα όσα συμβαίνουν τελευταία δεν μας είναι άγνωστα, καθώς σε όσους περάσαμε από τους χώρους του και τις διάφορες κλινικές δεν μας φαίνονται απρόσμενα και αιφνίδια.

Ο Χ. Κίτσιος έκανε λόγο για σκάνδαλο ερήμην της Πολιτείας στο Ντυνάν. Για να συμπληρώσει πως… την ώρα όπου ο πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού και του κοινωφελούς ιδρύματος Ερρίκος Ντυνάν, κ. Α. Μαρτίνης, συνεχίζει την κοροϊδία, το υπουργείο Υγείας ποιεί την… νήσσαν καταφεύγοντας σε... λεκτικούς ακροβατισμούς για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Το βίωμά μου δεν θα το κοινοποιούσα αν δεν αισθανόμουν ηθικά και ανθρώπινα υποχρεωμένος από την άνοιξη του 2003 να αναδείξω αυτά που από τότε συνέβαιναν στη μονάδα.

Υποχρεωμένος γιατί τότε δεν είχα τη δύναμη να συνεχίσω την προσπάθεια απόδειξης των όσων περίεργων διαδραματίζονταν στο Ντυνάν, κυρίως όμως απέναντι σε όσους βρεθήκαμε τότε να αγωνιζόμαστε. Πρωτίστως όμως υποχρεωμένος απέναντι σε όσους πιθανόν να στερηθούν την… πολυτέλεια να νοσηλευτούν σε μία μονάδα που τουλάχιστον δεν προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Από τον Μάιο του 2003 και μέχρι τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς διαπίστωνα, όπως και πολλοί ασθενείς αλλά και ιατροί, νοσηλευτές, τεχνικοί, επισκέπτες, μια λογική μεθόδευσης, μια τακτική απαξίωσης τόσο του κοινωφελούς χαρακτήρα του ιδρύματος όσο των προνοιών που παρείχε σε πλήθος ταλαιπωρημένων ανθρώπων, είτε είχαν ασφάλιση ΙΚΑ είτε ΤΕΒΕ είτε ΟΓΑ.

Ένα νοσοκομείο σύγχρονο, με πλειάδα εξειδικευμένων καλών γιατρών. Ομολογώ πως από τότε αρκετά ήταν αυτά που δεν "κάθονταν" καλά, που δεν "κολλούσαν" με τη λογική λειτουργίας του Ντυνάν (ανήκει στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό).

Παράπονα από νοσηλευτές, από εξειδικευμένους τεχνίτες, ακόμη και από ιατρούς, τα οποία σταδιακά πλήθαιναν και προκαλούσαν εύλογα ερωτήματα. Προσπάθεια απαξίωσης συνειδητή ή όχι, μεθοδευμένη ή όχι δεν το γνώριζα τότε, αλλά τα βίωνα σε σημείο όπου αρκετές φορές στη διάρκεια της θεραπείας είχα αναφερθεί στους "ανωτέρους".

Παράπονα που είχαν μεταφερθεί και στον Ανδρέα Μαρτίνη, ο οποίος με κάλεσε κάποια φορά να τα πούμε από κοντά.

Αισθάνομαι τώρα υποχρεωμένος να απολογηθώ στους τότε συν-ασθενείς μου γιατί μόλις πήρα εξιτήριο το ενδιαφέρον μου για τα συμβαίνοντα ατόνησε. Είναι αλήθεια πως μόλις βγήκα δεν έκανα μία ενδελεχή έρευνα, όπως είχα υποσχεθεί. Θα έπρεπε, δεν το έκανα. Η επαφή μου έγινε χαλαρότερη, σχεδόν ανά 6μηνο κάθε φορά που έπρεπε να περνώ τις απαραίτητες εξετάσεις.

Και αυτές τις φορές οι ενστάσεις, η κριτική, οι αναφορές και τα παράπονα ανθρώπων που είχα γνωρίσει, ανθρώπων που με είχαν βοηθήσει, τα ίδια και περισσότερα. Για αρκετά 6μηνα όλο και εντονότερα, όλο και χειρότερα.

Κάποια στιγμή ο ένας μου ιατρός (ο εξαιρετικός επιστήμονας γαστρεντερολόγος Μάριος Πάνος) έφυγε, άλλαξε νοσοκομείο και εδώ και καιρό συνεχίζει καλύτερα, απ' ό,τι μου λέει. Στο Ντυνάν πήγαινα όμως γιατί πάλευε ακόμη εκεί ο παθολόγος - ογκολόγος Δημοσθένης Σκάρλος (ίσως ο καλύτερος ως επιστήμονας και κυρίως ως άνθρωπος), αν και κάθε φορά έβλεπα την απαξίωση που συντελούνταν στο νοσοκομείο.

Σταδιακή εκχώρηση κλινών, μονάδας ολόκληρης στη συνέχεια, προβλήματα τεχνικής φύσεως… μέχρι που σταμάτησα να το επισκέπτομαι, καθότι ο ιατρός μου έχοντας απαυδήσει άλλαξε νοσοκομείο.

Έκτοτε όλο και λιγότεροι γνωστοί ή φίλοι μου μετέφεραν την ίδια εικόνα… μέχρι που εδώ και μερικούς μήνες φαίνεται πως παίζεται η τελευταία πράξη της υπόθεσης. Σίγουρα δεν έχω αποδείξεις για αυτά που καταγγέλλονται από άλλους, σήμερα. Δεν έχω στοιχεία ώστε να μπορέσω να αντικρούσω όποιον μου ζητήσει τον λόγο.

Το μόνο που υπάρχει είναι η προσωπική εμπειρία μου, η επαφή μου όλα αυτά τα χρόνια με νοσοκομεία, εξετάσεις, αξονικές και δείκτες… και από ψυχής και μόνο μιλώντας πλέον μπορώ να πω πως αυτό που συντελείται στο Ντυνάν φαίνεται ότι είναι ανήθικο.

Σκάνδαλο ή όχι αφορά τη δικαιοσύνη, τους εμπλεκομένους, τους… υπουργούς. Όμως εγώ, εμείς που μας έφερε εκεί η ζωή, γνωρίζουμε τι μεθοδεύεται. Όχι από πέρυσι, αλλά από πολλά χρόνια πριν.

Ανέκαθεν πίστευα πως το αγαθό ενός σύγχρονου, ανθρώπινου συστήματος ΥΓΕΙΑΣ θα έπρεπε να αποτελεί κύρια πρόνοια κάθε ευνομούμενης Πολιτείας. Τα τελευταία χρόνια και ως παθών αισθάνομαι περισσότερο αυτήν την ανάγκη, να υπάρχουν σύγχρονες μονάδες για τον συνάνθρωπό μας.

Και το Ντυνάν είναι ένα νοσοκομείο που πρέπει να παρέχει φθηνή νοσηλεία και άριστη περίθαλψη. Άλλωστε, ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός δεν είναι κερδοσκοπική επιχείρηση, ούτε ιδιωτικός φορέας για τον πλουτισμό του ενός ή του άλλου επιχειρηματία.

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.