Ελλάς, η χώρα των... τρελών!

Την ώρα που η οικονομία καταρρέει, δισεκατομμυριούχοι κληρονόμοι ψάχνουν λύση. Ζητούν περισσότερη δουλειά από αντιπαραγωγικούς συνδικαλιστές, ενώ το κράτος διαπρέπει στο ρόλο του... θεατή.

Δημοσιεύθηκε: 9 Δεκεμβρίου 2010 - 07:53

του Πάτροκλου Κουδούνη

Μου αρέσουν πάρα πολύ οι ελληνικές ταινίες του '60. Όχι μόνο γιατί ξεχειλίζουν από ξεκαρδιστικά σενάρια ή απολαυστικές ερμηνείες αλλά επιπλέον γιατί μας δίνουν τη δυνατότητα να μελετήσουμε τις συνήθειες και τα ήθη μιας ωραίας εποχής που ήδη πολλοί αναπολούν...

Μπορεί οι μισθοί να ήταν χαμηλοί, μπορεί να υπήρχε φτώχεια και να ήταν λίγοι αυτοί που ζούσαν μέσα στις ανέσεις και στη χλιδή. Υπήρχε όμως όρεξη για δουλειά, περισσότερο φιλότιμο, μεγαλύτερη πειθαρχία και οι ακραίες καταναλωτικές και νεοπλουτίστικες συνήθειες δεν είχαν κάνει ακόμα το ντεμπούτο τους.

Χαρακτηριστική απόδειξη των παραπάνω ήταν η χρήση της μανσέτας! Παρότι δεν έχω δει ποτέ live αυτό το αξεσουάρ, έμαθα τη χρήση του παρακολουθώντας τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες. Όταν ρώτησα τους γονείς μου για τη χρησιμότητά της, μου είπαν ότι τη φορούσαν κυρίως οι λογιστές της εποχής για να μη φθείρονται τα μανίκια τους από τη μόνιμη τριβή με το γραφείο (desk).

Συγκρίνοντας το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων τότε με το αντίστοιχο…περυσινό, εύκολα διαπιστώνει κανείς σημαντική πρόοδο. Η Αθήνα, μια πόλη που έσφυζε από φτωχούς μικροαστούς που φόραγαν μανσέτες, έγινε η πόλη των Cayenne, με διακριτική αλλά συχνή παρουσία ASTON MARTIN και FERRARI, τις βραδινές κυρίως ώρες των weekends. Αυτό βέβαια δεν με ενοχλεί (τουλάχιστον δεν με ενοχλεί όσο με ενοχλούσαν εκείνοι οι τύποι που το 1999 έτρωγαν κάθε μεσημέρι στο DEALS αστακομακαρονάδα πίνοντας Black Label). Άλλωστε, η πρόοδος κι ο πλουτισμός δεν πρέπει να είναι κατακριτέα όταν είναι τα αποτελέσματα νόμιμης εργασίας.

Και βέβαια, δεν είναι πλούσιος μόνο αυτός που οδηγεί ένα ακριβό αυτοκίνητο. Πλούσιος είναι κι εκείνος που έχει ένα σπίτι κι ένα εξοχικό χωρίς να έχει δουλέψει ποτέ, αυτός που σπουδάζει παιδιά στο εξωτερικό απολαμβάνοντας μια αργομισθία του Δημοσίου ή ο συνδικαλιστής που δεν έχει κοπιάσει ποτέ του και εισπράττει χιλιάδες ευρώ από συμμετοχές σε Δ.Σ. ή από άλλες παράπλευρες δραστηριότητες. Ο πλουτισμός δηλαδή είναι κάτι σχετικό και συναρτάται από τον χρόνο που αφιερώνει κανείς στην ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ εργασία.

Τώρα λοιπόν όπου οι αργομισθίες μπαίνουν στο στόχαστρο, τα επιδόματα κόβονται, η κοινωνία κοιτάζει με μισό μάτι τους συνδικαλιστές και η χώρα δεν διαθέτει κανένα στοιχείο ανταγωνιστικότητας, πρέπει οι κάθε λογής πλούσιοι να αλλάξουν και συνήθειες και ήθη!

Τώρα όπου επιτέλους τραβήχτηκε το σεντόνι από τον "Ανδριάντα" της ανάπτυξης, έγινε παγκοσμίως ορατό ότι αυτό το άγαλμα ήταν στηριγμένο σε έναν πακτωλό από δανεικά. Έγινε προφανές ότι το υψηλό βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα δεν ήταν προϊόν σκληρής εργασίας ή ανταγωνιστικότητας, αλλά σε μεγάλο βαθμό προϊόν πονηριάς ή εξαπάτησης.

Το όμορφο παραμύθι όμως φαίνεται ότι σταματά κάπου εδώ. Ήρθε η στιγμή να κυριολεκτήσουμε λέγοντας: "Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!". Δυστυχώς, όμως, η συμπεριφορά της πλειονότητας των Νεοελλήνων, σε όλο το φάσμα της κοινωνίας μας, καταδεικνύει ότι οι κατεργάρηδες δεν έχουν διαγνώσει το ύψος της ζημιάς που έχει γίνει στη χώρα.

Ξεκινάω από τον ΣΕΒ. Οι "σοφοί γέροντες", που κινούν τα νήματα της ημιθανούς ελληνικής βιομηχανίας, προβαίνουν σε σοβαρά λάθη. Όχι απαραίτητα σε θέματα ουσίας ή προτάσεων -προσωπικά, συμφωνώ με τις περισσότερες θέσεις τους-, αλλά κυρίως σε ζητήματα διαπραγματεύσεων και επικοινωνίας. Ως γνωστόν, πρόεδρος του ΣΕΒ είναι ο κ. Δασκαλόπουλος, πρώην ιδιοκτήτης της μεγάλης και πασίγνωστης ΔΕΛΤΑ.

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι συμφωνώ με κάθε λέξη του κ. Δασκαλόπουλου, αναρωτιέμαι πόσο πειστικός μπορεί να γίνει κάποιος που διαπραγματεύεται με εργάτες και ζητά περισσότερη εργασία και χαμηλότερες αμοιβές, όταν ο ίδιος εισέπραξε πριν από τρία χρόνια 550 εκατομμύρια ευρώ πουλώντας την εταιρία που κληρονόμησε από τον πατέρα του.

Αναρωτιέμαι πώς κάποιος μπορεί να πείσει εργαζομένους να ζητούν λιγότερα, όταν ο ίδιος διατηρούσε για προσωπική χρήση -στο όνομα της εταιρίας του όμως- 22 πολυτελή αυτοκίνητα!

Από την άλλη, εξοργίζομαι σφόδρα με τους συνδικαλιστές -που η πλειονότητά τους δεν προσφέρει καμιά παραγωγική εργασία- καθώς σαμποτάρουν κάθε λογική προσπάθεια έντασης της εργασίας. Για παράδειγμα, έμεινα άναυδος όταν άκουσα την απόφαση του συνδικαλιστικού οργάνου των εμποροϋπαλλήλων για μαζική απεργία την ερχόμενη Κυριακή, μια μέρα που είναι βέβαιο ότι θα γινόταν τονωτική ένεση στον τζίρο των μαγαζιών.

Τα παραδείγματα ακραίας και παράλογης τακτικής των αρχισυνδικαλιστών είναι ατέλειωτα. Ο αποκλεισμός λιμανιών, το καθημερινό κλείσιμο των αθηναϊκών δρόμων, οι παράλογες απαιτήσεις σε καιρό οικονομικού πολέμου είναι μερικά από τα δείγματα "δουλειάς" που έχουν να μας παρουσιάσουν οι κύριοι αυτοί. Υπενθυμίζω δε ότι οι αποφάσεις για τέτοιου είδους κινητοποιήσεις λαμβάνονται χωρίς εκλογές, χωρίς διαβούλευση με τους εργαζομένους που εκπροσωπούν. Συνήθως προηγείται μια συζήτηση της "παλιοπαρέας" και εν συνεχεία έπεται η ανακοίνωση!

Η μόνιμη προσφυγή στην απεργία ή στην εμπόδιση της εργασίας σε καιρούς όπου η χώρα πλήττεται λόγω απουσίας ανταγωνιστικότητας είναι αντίστοιχη με το παράλογο καπρίτσιο ενός παχύσαρκου που τρώει τώρα περισσότερο από πριν, προσπαθώντας να κάνει τον διαιτολόγο του να αποτύχει μόνο και μόνο γιατί τον εκνεύρισε όταν του ζήτησε να μειώσει το φαγητό!

Σκηνοθέτης φυσικά σε αυτό το θέατρο του παραλόγου παραμένει το κράτος. Ένα κράτος που στερείται όχι μόνο πολιτική φαντασία αλλά και δικαστική ευστροφία και αποτελεσματικότητα. Οι δύο αυτές πρωτοκλασάτες ανεπάρκειες είναι ικανές να διαλύσουν κάθε προσπάθεια οικονομικής και κοινωνικής ανοικοδόμησης.

Χθες, έφτασε στα χέρια μου μία απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που, μεταξύ άλλων, κρίνει παράνομο κάθε υπόγειο γκαράζ πολυκατοικίας πέραν του πρώτου. Ταυτόχρονα, ισχύει νόμος που επιβάλλει τη δημιουργία μιας υπόγειας θέσης στάθμευσης για κάθε διαμέρισμα.

Αποτέλεσμα αυτού του τερατουργήματος είναι οι πολεοδομίες να μη δίνουν άδεια νέων οικοδομών σε περιοχές με υψηλό συντελεστή δόμησης, γιατί ο μεγάλος σχετικά αριθμός διαμερισμάτων σε κάθε πολυκατοικία θα απαιτούσε τη δημιουργία δύο ή τριών υπόγειων γκαράζ. Μάλλον οι σοφοί δικαστές έκριναν ότι σε μια περίοδο όπου η οικοδομή καλπάζει έπρεπε από κάπου να μπει ένα φρένο!

Πιστεύω ότι όλα τα παραπάνω παραδείγματα αποδεικνύουν ότι η Ελλάς είναι μια χώρα που κατοικείται κυρίως από τρελούς. Από ανθρώπους που πλέον δεν έχουν καμία σχέση με εκείνους που ζούσαν σε αυτόν τον τόπο πριν από 2.500 χρόνια. Δεν έχουν καμία σχέση με εκείνους που έβαζαν το κοινό καλό πάνω απ’ όλα.

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.