Επενδύσεις: Η συζήτηση που δεν έγινε ούτε σ' αυτές τις εκλογές

Και οι δύο μονομάχοι επικεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στην κατανομή / αναδιανομή του συνεχώς μειούμενου πλούτου που παράγει η ελληνική κοινωνία των συνταξιούχων.

Μπορεί η Νέα Δημοκρατία να επανέλαβε το αναπτυξιακό σχέδιο που είχε ανακοινώσει ο Αντώνης Σαμαράς προ των ευρωεκλογών, χωρίς να εφαρμοστεί. Όμως, όποιος ανατρέξει στις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις του κόμματος θα διαπιστώσει πως τα στελέχη της ασχολήθηκαν περισσότερο με την ποσοτική χαλάρωση του κ. Ντράγκι. Ελάχιστες ήταν οι παρεμβάσεις για το σχέδιο ανάπτυξης το οποίο, στην αρχική του έκδοση, προέβλεπε τη δημιουργία 200 τουριστικών λιμένων όταν εδώ και τρία χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να ιδιωτικοποιήσουμε ούτε τη μαρίνα Αλίμου!

Στον ΣΥΡΙΖΑ, ανώτατα στελέχη του οποίου έχουν τη γνωστή αλλεργία με λέξεις όπως «επενδυτές» και «επενδύσεις», κινήθηκαν μεταξύ του βιβλίου της κας Νάντιας Βαλαβάνη με το οποίο κατακεραύνωνε τις ιδιωτικοποιήσεις και των δηλώσεων στελεχών, όπως η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου, για τις δίκες που ετοιμάζονται με αφορμή τη λειτουργία του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων. Ο πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Τσίπρας ήταν, πάντως, περισσότερο προσεκτικός και επικεντρώθηκε στα λίγα που αναφέρονται στο πρόγραμμα του κόμματος όπως η προώθηση επενδύσεων και εξαγωγών μέσω διακρατικών συμφωνιών, η μείωση της γραφειοκρατίας για τις επιχειρήσεις, κλπ.

Η μονομερής ενασχόληση με το θέμα του δημοσίου χρέος κάλυψε τα ζητήματα της ανάπτυξης και της παραγωγής πλούτου και σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο. Μπορεί σήμερα η ΝΔ να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ πως «διώχνει τους επενδυτές», αλλά και οι κυβερνήσεις της τελευταίας εξαετίας λίγα πράγματα έκαναν.

Παρά τις πολυετείς εξαγγελίες, από το 1ο τρίμηνο του 2008 μέχρι το 3ο τρίμηνο του 2014 η μείωση των πραγματικών επενδύσεων (πραγματικός ακαθάριστος σχηματισμός πάγιου κεφαλαίου) ήταν της τάξης των 42,55 δισ. ευρώ με το 60,96% της εν λόγω πτώσης να προέρχεται από τον τομέα των κατασκευών.

Ουδείς θεωρεί πως μπορούμε να αναστήσουμε την οικοδομή. Μπορούμε, όμως, να επιταχύνουμε επενδύσεις που βαλτώνουν σε άλλους τομείς όπως ο τουρισμός. Μπορούμε να στηρίξουμε, έστω στο παρά πέντε, τις βιομηχανίες που επιμένουν να λειτουργούν χάρη στον εξαγωγικό προσανατολισμό τους.

Αν η νέα κυβέρνηση δεν σταματήσει γρήγορα τον κατήφορο των επενδύσεων τα ούτως ή άλλως περιορισμένα περιθώρια κινήσεων θα γίνουν ασφυκτικά. Και αυτή τη φορά δε χρειαζόμαστε νέους βαρύγδουπους τίτλους όπως το περίφημο “fast track” και εντάξεις κακοσχεδιασμένων έργων που δεν έχουν εξασφαλίσει ούτε τα κεφάλαια για τις μελέτες. Χρειαζόμαστε πραγματικές επενδύσεις.