«Δεν έχω συναντήσει ακόμα ούτε έναν φανατικό τελειομανή που η ζωή του να είναι γεμάτη από εσωτερική γαλήνη. Η ανάγκη για τελειότητα και η επιθυμία για ηρεμία αντιπαλεύουν η μία την άλλη. Όποτε επιμένουμε να διευθετήσουμε τα πράγματα έτσι ώστε να ανταποκρίνονται σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο, δηλαδή να τα κάνουμε καλύτερα απ’ ό,τι είναι ήδη, μπλέκουμε σε μία εξ ορισμού σχεδόν χαμένη μάχη. Αντί να είμαστε ικανοποιημένοι και ευγνώμονες με όσα έχουμε, εστιάζουμε την προσοχή μας σε ό,τι στραβό υπάρχει και στην ανάγκη μας να το διορθώσουμε. Η εμμονή μας σε αυτό υποδηλώνει πως είμαστε δυσαρεστημένοι και ανικανοποίητοι.
»Είτε λοιπόν το στραβό έχει να κάνει με τον εαυτό μας (ακατάστατη ντουλάπα, γρατσουνιά στο αυτοκίνητο, ένα ατελές επίτευγμα, μερικά κιλά που θα θέλαμε να χάσουμε), είτε με τις “ατέλειες” κάποιου άλλου (με την εμφάνισή του, με τον τρόπο που συμπεριφέρεται ή ζει τη ζωή του), αυτή καθεαυτή η εμμονή στην ατέλεια μας απομακρύνει από τον στόχο μας να είμαστε ευγενικοί και ήρεμοι. Η συγκεκριμένη στρατηγική, βέβαια, δεν μας οδηγεί στο να σταματήσουμε να βάζουμε τα δυνατά μας, αλλά στο να σταματήσουμε να ασχολούμαστε υπερβολικά και αποκλειστικά με τα στραβά της ζωής. Έχει να κάνει με τη συνειδητοποίηση ότι, ενώ πάντα υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος για να γίνει κάτι, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να απολαύσουμε και να εκτιμήσουμε τα πράγματα όπως ήδη έχουν.
»Η λύση εδώ είναι να συγκρατείτε τον εαυτό σας όταν υποκύπτει στη συνήθειά του να επιμένει ότι τα πράγματα θα έπρεπε να είναι κάπως αλλιώς. Υπενθυμίστε του ήρεμα ότι η ζωή είναι εντάξει έτσι όπως είναι τώρα και όλα θα ήταν μια χαρά αν έλειπε η κριτική σας διάθεση. Καθώς λοιπόν θα αρχίζετε να μειώνετε την ανάγκη σας για τελειότητα σε όλους τους τομείς της ζωή σας, θα ανακαλύπτετε σταδιακά την τελειότητα της ίδιας της ζωής».
Αυτά, μεταξύ άλλων, γράφει ο δρ. Ρίτσαρντ Κάρλσον στο καλοβαλμένο βιβλίο του «Μην Βασανίζεστε Με Μικροπράγματα» -και σίγουρα κάποιοι, κυρίως μεγαλόσχημοι, θα πρέπει να τον πάρουν στα σοβαρά, έτσι δεν είναι;