To κράτος διογκώνει την ανεργία!

Τα στοιχεία για την ανεργία που ανακοίνωσε χθες η ΕΛΣΤΑΤ είναι απογοητευτικά, αλλά συγκριτικά καλύτερα από αυτά που αναμένονται στο μέλλον αν η οικονομική πολιτική της χώρας δεν αλλάξει άμεσα ρότα.

Δημοσιεύθηκε: 12 Αυγούστου 2011 - 07:34

Dr Money

Τα νέα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), που αφορούν στην έρευνα για το εργατικό δυναμικό της χώρας, προκαλούν κατάθλιψη.

Όχι μόνο γιατί επιβεβαιώνουν μια τάση που είναι ευδιάκριτη εδώ και πολύ καιρό, αλλά και γιατί δεν διαφαίνεται αλλαγή της στο προβλεπτό μέλλον.

Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, κάπου 220 χιλ. εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έχασαν τις δουλειές τους το διάστημα που μεσολάβησε από τον Μάιο του 2010 μέχρι τον φετινό Μάιο.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο αριθμός των ανέργων να ανέλθει σε 822 χιλ. άτομα το ίδιο διάστημα και το ποσοστό της ανεργίας να ανέβει στο 16,6% τον Μάιο.

Όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες, ένα μέρος της ανεργίας οφείλεται σε διαρθρωτικούς λόγους.

Κοινώς, οι άνθρωποι που ψάχνουν για δουλειά δεν διαθέτουν τα προσόντα που ζητάνε όσοι εργοδότες θέλουν να προσλάβουν κόσμο.

Όμως, το μεγαλύτερο κομμάτι της ανεργίας έχει τις ρίζες του στις επιδόσεις της οικονομίας.
Πρόκειται για την επονομαζόμενη κυκλική ανεργία.

Για μια χώρα όπως η Ελλάδα, της οποίας η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση από το δεύτερο εξάμηνο του 2009, δεν εκπλήσσει.

Όμως, η ελληνική ανεργία έχει ένα χαρακτηριστικό που δύσκολα βρίσκεις σε κάποια άλλη χώρα στον δυτικό κόσμο:

Η ανεργία εντοπίζεται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα για θεσμικούς και πολιτικούς λόγους.

Πολύ απλά, οι απολύσεις στον δημόσιο τομέα της οικονομίας απαγορεύονται αφού η μονιμότητα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη.

Ο μοναδικός τρόπος να υπάρξουν απολύσεις στο Δημόσιο είναι η κατάργηση οργανισμών, εταιριών κτλ.

Για το τελευταίο απαιτείται πολιτική απόφαση από την εκάστοτε κυβέρνηση, σε αντίθεση με τον ιδιωτικό τομέα όπου οι ιδιοκτήτες ή/και οι διευθυντές των επιχειρήσεων δεν κωλύονται.

Πόσο δύσκολο είναι να ληφθούν τέτοιες πολιτικές αποφάσεις αποδεικνύει το γεγονός ότι το Δημόσιο προτιμά να κηρύξει στάση πληρωμών έναντι των διαφόρων προμηθευτών του, παρά να μην πληρώσει μισθούς, συντάξεις, επιχορηγήσεις και τόκους στην ώρα του.

Η επιλογή της συγκεκριμένης πολιτικής έχει ως αποτέλεσμα το μάρμαρο να το πληρώνει και πάλι ο ιδιωτικός τομέας.

Οι ιδιωτικές εταιρίες στις οποίες χρωστά το Δημόσιο αδυνατούν συχνά να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, π.χ. να πληρώσουν τους δικούς τους εργαζομένους και προμηθευτές στην ώρα τους.

Έτσι, δημιουργείται μια αλυσιδωτή αντίδραση μέσα στην οικονομία, που γονατίζει ακόμη και υγιείς εταιρίες, με αποτέλεσμα να χάνει ο προϋπολογισμός έσοδα και να διαιωνίζεται ο φαύλος κύκλος των ελλειμμάτων και της ύφεσης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι κάπου 36 χιλ. άνθρωποι έμειναν άνεργοι μέσα σε έναν μήνα στον ιδιωτικό τομέα το διάστημα από τον Απρίλιο έως τα τέλη Μαΐου του 2011.

Όμως, η δημόσια συζήτηση επικεντρώθηκε στο μέλλον των 7 χιλ. περίπου ατόμων που εργάζονται στους οργανισμούς του Δημοσίου οι οποίοι προβλέπεται να καταργηθούν, παρότι οι περισσότεροι θα μεταταγούν κάπου αλλού, ενώ προκηρύσσονται διαγωνισμοί για προσλήψεις 1.200 ειδικών φρουρών, πυροσβεστών κ.ά.

Αναμφισβήτητα, η συζήτηση για την ανεργία είναι δυσάρεστη και θα ήταν ευχής έργον η οικονομία να έπαιρνε μπρος, να γίνονταν επενδύσεις και να μειωνόταν ο αριθμός των ανέργων.

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Όμως, το ελληνικό θέατρο του παραλόγου δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα, γιατί θα καταλήξει σε τραγωδία για όλους σχεδόν.

Με άλλα λόγια, δεν μπορεί μια χώρα με τόσο υψηλό δημόσιο χρέος και έλλειψη ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της, όπως η Ελλάδα, να μην αντιμετωπίζει τις βασικές γενεσιουργές αιτίες του προβλήματος με γενναίες παρεμβάσεις.

Κοινώς, περιορίζοντας τον δημόσιο τομέα για να βάλει τα δημοσιονομικά της σε τάξη και προωθώντας τις διαρθρωτικές αλλαγές που θα καταστήσουν την οικονομία της ανταγωνιστικότερη, βάζοντάς την σε τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης.

Δεν είναι δυνατόν σε μια τόσο υπερχρεωμένη χώρα, που είναι στην εντατική, οι πρωτογενείς δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού να αυξάνονται με ρυθμό 4,7% στο 7μηνο του 2011 σε σχέση με το αντίστοιχο περυσινό.

Και φυσικά δεν μπορεί η μείωση του ελλείμματος να επιδιώκεται μέσω αύξησης των φόρων, που έχει αβέβαιο δημοσιονομικό αποτέλεσμα και πληγώνει μεν όλους, αλλά κυρίως τον ιδιωτικό τομέα.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι αποφάσεις είναι πολιτικές.

Αν οι πολιτικοί θελήσουν να συνεχίσουν στην πεπατημένη και δεν περιορίσουν δραστικά τον δημόσιο τομέα, αναδιαρθρώνοντας τον υπόλοιπο, προχωρώντας παράλληλα τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, οι προοπτικές για την ανεργία και επομένως την κοινωνική συνοχή είναι ζοφερές.

Αν σε μια οικονομία που συρρικνώνεται το ένα κομμάτι (Δημόσιο) επηρεάζεται λίγο για πολιτικούς και θεσμικούς λόγους, το υπόλοιπο κομμάτι (ιδιωτικός τομέας) θα πρέπει να φέρει το μεγαλύτερο βάρος της προσαρμογής και άρα της αύξησης της ανεργίας.

Αν, μάλιστα, ο συγκεκριμένος τομέας τραβά κυρίως το κουπί, θα βρεθεί σε κίνδυνο η εθνική οικονομία και τότε ο άλλος τομέας θα διαπιστώσει ότι η πολιτική ή θεσμική "προστασία" του παρελθόντος δεν υφίσταται.

Δεν χρειάζεται ασφαλώς να φτάσουμε σε αυτό το σημείο.

Όμως, δεν μπορεί ένα άλογο να σέρνει σχεδόν μόνο του το κάρο για πάντα.

Dr. Money

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.