Έλληνες πολιτικοί με τα λεφτά των άλλων!

Είναι ωραίο να είσαι πολιτικός στην Ελλάδα. Τουλάχιστον ήταν μέχρι πρόσφατα. Ο λόγος είναι ότι ασχολιόσουν με τα λεφτά των άλλων. Κάποιοι συνεχίζουν να το κάνουν χωρίς να κατανοούν ότι λεφτά δεν υπάρχουν.

Δημοσιεύθηκε: 23 Ιουνίου 2011 - 07:48

Dr Money

Έλληνες πολιτικοί με τα λεφτά των άλλων!

Στια αρχές της δεκαετίας του 1990 προβλήθηκε ένα έργο με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Ντάνι Ντε Βίτο και συμπρωταγωνιστή τον μεγάλο Γκρέγκορι Πεκ.

Σε εκείνο το έργο ο Ντε Βίτο έπαιζε τον ρόλο ενός τύπου, του Λάρι του εκκαθαριστή ή Larry the liquidator αγγλιστί, ο οποίος ειδικευόταν στην εξαγορά καλών επιχειρήσεων με πολύ χαμηλό τίμημα, που εν συνεχεία τεμάχιζε και πουλούσε κομμάτι-κομμάτι, βγάζοντας συνολικά πολύ περισσότερα.

Η κατάληξη εκείνου του έργου μας διαφεύγει, αλλά θυμόμαστε πολύ καλά τον τίτλο του έργου στο οποίο ο απολαυστικός corporate raider Ντάνι Ντε Βίτο είχε λαδώσει κάποιον από την αντίπαλη όχθη για να κάνει τη δουλειά του.

Το έργο είχε τίτλο "Other People’s Money".

Μας τον υπενθύμισε πριν από λίγο καιρό ένας φίλος από μεγάλη χρηματιστηριακή εταιρία, με τον οποίο συζητούσαμε για την κρίση σε συνάρτηση με το ελληνικό οικονομικό μοντέλο.

Η απλοϊκή προσέγγιση, η οποία έχει μεγάλο βαθμό αλήθειας, θέλει η κρίση να είναι αποτέλεσμα της τάσης να καταναλώνουμε ως χώρα πολύ περισσότερα από αυτά που παράγαμε.

Η καταναλωτική δαπάνη στην Ελλάδα ήταν κοντά στο 90% του ΑΕΠ την περίοδο 1990 - 2009, όταν υπολειπόταν του 80% του ΑΕΠ στις χώρες του ευρώ την ίδια περίοδο.

Το μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν δείγμα της εσωστρεφούς ανάπτυξης και αντικατόπτριζε σε μεγάλο βαθμό αυτήν την πραγματικότητα.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποδίδουν την υπερκατανάλωση στα άφθονα και φθηνά δάνεια που πρόσφεραν οι τράπεζες μετά την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη.

Ο ρυθμός πιστωτικής επέκτασης ήταν όντως διψήφιος, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα των καταναλωτικών και των στεγαστικών δανείων να αυξηθούν κατακόρυφα με το πέρασμα του χρόνου την προηγούμενη δεκαετία.

Παρ’ όλα αυτά, τα υπόλοιπα των δανείων λιανικής τραπεζικής στην Ελλάδα υπολείπονταν του μέσου όρου της ευρωζώνης, και των χωρών του Νότου ειδικότερα, ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη του το συγκριτικά μεγαλύτερο μέγεθος της παραοικονομίας και επομένως το θεωρητικά υψηλότερο ΑΕΠ της Ελλάδας, ο λόγος δανείων λιανικής προς την οικονομική δραστηριότητα εκείνης της περιόδου υποχωρεί ακόμη περισσότερο.

Όσον αφορά στα επιτόκια των δανείων, θα πρέπει να συμφωνήσει κανείς ότι ήταν τα χαμηλότερα που είχαν δει γενεές Ελλήνων.

Από την άλλη πλευρά, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι μεγάλη μερίδα του ελληνικού Τύπου επέκρινε τις τράπεζες εκείνη την εποχή γιατί θεωρούσε ότι χρέωναν πολύ υψηλά επιτόκια για να βγάλουν υπερκέρδη.

Εκ των υστέρων προκύπτει πως ούτε οι εγχώριες τράπεζες ούτε η μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου είχαν επαρκή συναίσθηση του ρίσκου, με αποτέλεσμα οι μεν πρώτες να μην το τιμολογούν σωστά, η δε δεύτερη να τις επικρίνει, ασκώντας πιέσεις να μειώσουν τα επιτόκια περισσότερο.

Εν πάση περιπτώσει, η υψηλή κατανάλωση ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν ήταν διατηρήσιμη και θα είχε γίνει πιο γρήγορα αισθητό αν η Ελλάδα είχε άλλο νόμισμα πλην του ευρώ, γιατί θα είχε προκληθεί μεγάλη συναλλαγματική κρίση.

Επομένως, το ελληνικό οικονομικό μοντέλο θα έπρεπε να προσαρμοστεί ανάλογα με άξονα τη μείωση της κατανάλωσης.

Όμως, κάποιος άλλος θα έπρεπε να πάρει τη θέση της "χαμένης" κατανάλωσης για να συνεχιστεί η ανοδική οικονομική πορεία.

Αυτός ήταν η αύξηση των επενδύσεων ή/και η αύξηση των εξαγωγών.

Προς την ίδια κατεύθυνση θα βοηθούσε ασφαλώς η αναπόφευκτη μείωση των εισαγωγών, αφού μέρος της καταναλωτικής δαπάνης κατευθυνόταν στην αγορά εισαγόμενων καταναλωτικών προϊόντων.

Δυστυχώς, η προσαρμογή του οικονομικού μοντέλου δεν έγινε με τον ενδεδειγμένο τρόπο, αλλά απότομα, με αποτέλεσμα η χώρα να αντιμετωπίζει σήμερα το φάντασμα της χρεοκοπίας.

Όμως, υπάρχει άλλος ένας τρόπος για να εξετάσει κανείς το ελληνικό οικονομικό μοντέλο των τελευταίων δεκαετιών.

Αντί να επικεντρωθεί στην υψηλή καταναλωτική δαπάνη, στις επενδύσεις και στον εξωγενή τομέα, να πάει κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος, που είναι ο μεγάλος αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας.

Όμως, το τελευταίο απαιτεί γενναίες αποφάσεις και συγκρούσεις με κατεστημένες νοοτροπίες και συμφέροντα από πολιτικούς που έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι, και συγκεκριμένα την κυβέρνηση.

Πολύ περισσότερο όταν είναι κοινή διαπίστωση ότι λεφτά δεν υπάρχουν.

Όμως, οι Έλληνες πολιτικοί, για να θυμηθούμε τον φίλο, θεωρούν πιθανό ότι περνώντας μερικούς νόμους για αυξήσεις φόρων και περικοπές μερικών δαπανών θα πείσουν την Ε.Ε. και το ΔΝΤ να μας δανείσουν περισσότερα, ποντάροντας επίσης στον υπαρκτό κίνδυνο του ντόμινο σε περίπτωση ελληνικής κατάρρευσης.

Κοινώς, βασίζονται στα λεφτά των άλλων, για να θυμηθούμε την ταινία με τον Ντάνι Ντε Βίτο.

Μόνο που αυτήν τη φορά δεν είναι λεφτά Ελλήνων, αλλά ξένων και οι ξένοι πιστωτές μας θα δίνουν όλο και λιγότερα, ενώ θα πιέζουν περισσότερο για νέα μέτρα όσο θα περνά ο καιρός και δεν θα διαπιστώνουν πρόοδο.

Έως ότου έρθει μια μέρα που θα τους βολεύει και τραβήξουν το καλώδιο από την πρίζα, αν εμείς φυσικά συνεχίσουμε να μην υλοποιούμε τις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες έχουμε δεσμευτεί.

Θα ήταν λοιπόν προτιμότερο οι πολιτικοί να δουν τι μπορούν να κάνουν με τον μεγάλο άρρωστο της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή το Δημόσιο και να ασχολούνται λιγότερο με τα λεφτά των άλλων.

Dr. Money

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.