Η ανάκτηση της αξιοπιστίας και ο Γ. Σουρής!

Η συνέχιση της χρηματοδότησης του δημόσιου τομέα είναι η αναγκαία αλλά όχι και η ικανή συνθήκη για να βγει η χώρα από το τέλμα και να ανακτήσει την αξιοπιστία της.

Δημοσιεύθηκε: 23 Μαΐου 2011 - 07:53

Dr Money

Η ανάκτηση της αξιοπιστίας και ο Γ. Σουρής!

Πάει πάνω από ένας αιώνας από τότε όπου ο Γιώργος Σουρής (1853 - 1919) έγραφε τα εξής:

Ποιος είδε κράτος λιγοστό, σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς, να ’χει επτά πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;

Να ’χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουνε φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;
…….
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει. Κι από προπάππου κι από παππού συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
……
Και ψωμοτύρι και για καφέ
Το "δε βαριέσαι" κι "ωχ αδερφέ". Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.

Δυστυχία σου, Ελλάς,
Με τα τέκνα που γεννάς!
Ω Ελλάς, ηρώων χώρα,
Τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Αν κάποιος δεν γνώριζε το ανωτέρω ποίημα, ίσως να νόμιζε ότι το έχει γράψει κάποιος σύγχρονος ποιητής, που του αρέσει να χρησιμοποιεί λέξεις και φράσεις από το παρελθόν.

Ο σύγχρονος Αριστοφάνης, όπως αποκαλείται ο Γ. Σουρής, έζησε τη χρεοκοπία της χώρας επί πρωθυπουργίας Χαρίλαου Τρικούπη, την περίοδο 1893 - 1895, όταν η χώρα σταμάτησε μονομερώς να πληρώνει τα δάνεια που είχε λάβει πτωχεύοντας.

Δεν χρειάζεται ασφαλώς να ζήσουμε κι εμείς τις τραγικές συνέπειες μιας τέτοιας περιπέτειας, παρότι τα περισσότερα από αυτά που αναφέρει στο ποίημά του ο Σουρής ισχύουν και σήμερα.

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να ξανακερδίσουμε τη χαμένη αξιοπιστία μας, αφού η πλημμελής εφαρμογή του πλέον αυστηρού οικονομικού προγράμματος που έχει δει η χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες δεν το έχει κατορθώσει.

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι οι θεσμικοί δανειστές μας, δηλαδή η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, θα συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν.

Όχι τόσο γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί τα κόστη μιας ελληνικής αναδιάρθρωσης και πολύ περισσότερο μιας χρεοκοπίας είναι πολύ μεγαλύτερα από τα όποια οφέλη για την ευρωζώνη και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Απλά, ζητάνε από την κυβέρνηση να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα, συμπεριλαμβανομένου του πακέτου των 50 δισ. ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις και την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας, γιατί υπάρχουν πολιτικές αντιδράσεις σε κάποιες από τις χώρες της ευρωζώνης που μας δανείζουν.

Καλό είναι επίσης να θυμηθούμε ότι η κυβέρνηση ανέλαβε την υποχρέωση των 50 δισ. ευρώ τον περασμένο Μάρτιο ως αντάλλαγμα για τη μείωση του επιτοκίου και την επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής των διμερών δανείων από τις χώρες της ευρωζώνης.

Είναι σαφές ότι το ελληνικό δημόσιο αντιμετωπίζει πιο έντονο ταμειακό πρόβλημα αυτήν την περίοδο, αλλά δεν συμφέρει κανέναν να μας αφήσει να χρεοκοπήσουμε.

Επομένως, δεν τίθεται, κατά την άποψή μας, θέμα χρεοκοπίας ή μη εκταμίευσης της επόμενης δόσης, παρά το πολιτικό δράμα που ζούμε.

Όμως, υπάρχουν δυο άλλα ερωτήματα, που θεωρούμε κλειδί για τη σταδιακή ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας:

Πρώτον, υπάρχει η πολιτική βούληση να εφαρμοστεί ένα μεγάλο μέρος των διαρθρωτικών αλλαγών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, με ταυτόχρονη λήψη νέων περιοριστικών μέτρων για τον περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος;

Αν δεν υπάρχει, τότε σε κάποιο σημείο που οι άλλοι θα επιλέξουν θα μας αφήσουν στη μοίρα μας. Το καλό είναι ότι δεν είμαστε ακόμη εκεί.

Δεύτερον, μπορεί το υπόλοιπο υγιές κομμάτι της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή ένα μεγάλο κομμάτι του ιδιωτικού τομέα, να αντέξει όταν η χρηματοδότηση από τις εγχώριες τράπεζες βαίνει φθίνουσα, οι ξένες αγορές παραμένουν κλειστές, ενώ η ύφεση αυξάνει την ανεργία και τρώει τα εισοδήματα των νοικοκυριών;

Η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι άγνωστη.

Όμως, εκείνο που διαφαίνεται διά γυμνού οφθαλμού είναι ότι ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος των περισσότερων επιχειρήσεων, εκτός των εξαγωγικών.

Είναι γνωστό στην πιάτσα ότι κάθε εβδομάδα και κάθε μήνα που περνά ο αριθμός εκείνων που δεν αντέχουν σε πολλούς κλάδους αυξάνεται.

Θεωρητικά, οι εναπομείνασες επιχειρήσεις επωφελούνται γιατί λιγότεροι παίκτες μοιράζονται την πίτα.

Όμως, αυτό δεν συμβαίνει σε πολλούς κλάδους γιατί μαζί με τον αριθμό των ζωντανών παικτών μειώνεται πολύ και η προς διανομή πίτα.

Τι συμπέρασμα βγαίνει από όλα αυτά;

Η σταδιακή ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών θα πάρουν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και μόνο αν εκπληρωθεί η αναγκαία συνθήκη ότι θα εφαρμόσουμε το μεγαλύτερο μέρος από αυτά που ζητάνε οι πιστωτές μας.

Όμως, η αναγκαία συνθήκη δεν είναι δυστυχώς και επαρκής για την ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας.

Η επαρκής συνθήκη είναι να σταθεροποιηθεί και να αρχίσει να ανακάμπτει το υγιές κομμάτι του ιδιωτικού τομέα.

Το τελευταίο είναι δύσκολο, αλλά όχι και ακατόρθωτο.

Αυτό θα πρέπει να είναι πάνω απ’ όλα το ζητούμενο, για να μην επανέλθουμε στην εποχή του Γιώργου Σουρή και του Χαρίλαου Τρικούπη.

Dr. Money

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.