Ο άγνωστος "Χ" του σχεδίου στήριξης

Το ελληνικό σχέδιο στήριξης των τραπεζών έχει αρκετές ομοιότητες με άλλων χωρών και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε μεγάλο ούτε μικρό. Η ιδιαιτερότητα του ελληνικού σχεδίου βρίσκεται αλλού.

Δημοσιεύθηκε: 21 Νοεμβρίου 2008 - 08:02

Dr Money

Χρειάστηκε να γίνει μια σειρά λανθασμένοι χειρισμοί και να χαθεί πολύτιμος χρόνος μέχρι να καταλήξουν οι ιθύνοντες στην τελική μορφή του σχεδίου για την
τόνωση της ρευστότητας όπως το αποκαλεί η κυβέρνηση.

Ακόμη και σήμερα η αίσθηση της προχειρότητας και της προσπάθειας για προστασία κάποιας τράπεζας ή τραπεζών, που άφησαν οι αρχικοί χειρισμοί της κυβέρνησης και της Τράπεζας της Ελλάδος, παραμένει.

Η εμμονή να μπουν όλες οι τράπεζες μαζί στο σχέδιο και να αναγκαστούν να πάρουν, σώνει και καλά, τα λεφτά των φορολογουμένων, που εγκαταλείφθηκε στην πορεία λόγω των αντιδράσεων που ξεσήκωσε, ενίσχυσε αυτή την εντύπωση.

Ακόμη όμως κι όταν το απαράδεκτο μέρος του αρχικού σχεδίου εγκαταλείφθηκε, οι πολιτικές δηλώσεις που ήθελαν το κράτος να εξαναγκάζει τις τράπεζες να συμμετάσχουν έδειχνε εμμονή σε ιδέες και μεθόδους που μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα θα πρέπει να συναντώνται.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τελικό σχέδιο στήριξης των 28 δισ. ευρώ είναι καλύτερα δομημένο σε σχέση με τις προηγούμενες εκδοχές του, αν και ο κρατικός παρεμβατισμός είναι σαφώς πιο έντονος.

Είναι π.χ. σαφές ότι υπάρχει κάποιος εξορθολογισμός των προμηθειών που θα εισπράξει το κράτος σε σχέση με αυτά που είχαν γίνει γνωστά πιο νωρίς.

Προφανώς, κάποιοι αντιλήφθηκαν ότι το σχέδιο δεν έχει γίνει για να συγκεντρώσει περισσότερα έσοδα ο προϋπολογισμός και για να πληρώσουν υψηλότερο επιτόκιο οι δανειολήπτες, αλλά για το αντίθετο.

Καθένας μπορεί να επιχειρηματολογήσει αν και είναι σωστό να επιβάλλονται οι ίδιες δεσμεύσεις, π.χ. μερισματική πολιτική, μπόνους κ.λπ. σε μια τράπεζα που απλώς θέλει να κάνει χρήση των διευκολύνσεων για ρευστότητα και σε μια άλλη η οποία επιθυμεί να έχει πρόσβαση σε ρευστότητα και θέλει κεφαλαιακή ενίσχυση.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι οι τράπεζες θα έχουν τη δυνατότητα να ενισχύσουν τη ρευστότητά τους και την κεφαλαιακή τους βάση σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία, ώστε να μην φτάσουν στο σημείο να κλείσουν τις κάνουλες της ρευστότητας στην οικονομία.

Όμως, δεν είναι γνωστό σε ποιον βαθμό θα κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτός είναι ο άγνωστος "Χ" του σχεδίου.

Σε κάποιον βαθμό δεν εξαρτάται από τις ίδιες αλλά από το ίδιο το Δημόσιο.

Αν το Δημόσιο δυσκολεύεται να δανειστεί ή/και δανείζεται με ολοένα επαχθέστερους όρους στις διεθνείς αγορές ομολόγων, αυτό θα έχει άμεσο αντίκτυπο στις τράπεζες.

Ας μην ξεχνάμε ότι με εξαίρεση τον δανεισμό ύψους 8 δισ. ευρώ των τραπεζών από την ΕΚΤ, με εξασφάλιση τα ειδικά ομόλογα που θα εκδώσει το κράτος, τα υπόλοιπα 20 δισ. ευρώ συνδέονται άμεσα με την αξιοπιστία του ελληνικού δημοσίου.

Δυστυχώς, η Ελληνική Δημοκρατία έχει μπει σε μια κατηγορία χωρών στην οποία ανήκουν επίσης η Ιταλία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία που θεωρούνται υψηλού ρίσκου.

Με την απροθυμία των διεθνών επενδυτών να αναλαμβάνουν επιπλέον ρίσκο και τη δεξαμενή εκείνων που αγόραζαν ομόλογα της κατηγορίας να δέχονται το ένα πλήγμα μετά το άλλο, π.χ. hedge funds, τα πράγματα δεν μοιάζουν ιδανικά.

Σε μεγάλο βαθμό, λοιπόν, η επιτυχία ή μη του σχεδίου θα εξαρτηθεί από την ικανότητα του ελληνικού κράτους να μην έχει προβλήματα δανεισμού στις διεθνείς αγορές.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.