To μεγάλο δίλημμα της Εθνικής Τράπεζας

Η συγκυρία στις διεθνείς αγορές και σε γειτονικές χώρες βάζει τη «μεγάλη μας φίλη» μπροστά σε ένα μεγάλο στρατηγικό δίλημμα. Η όποια απόφαση θα σημαδέψει την ΕΤΕ και το εγχώριο τραπεζικό σύστημα για πολλά χρόνια.

Δημοσιεύθηκε: 26 Μαρτίου 2008 - 08:10

Dr Money

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι αγορές δικαιολογούσαν αξιόλογα premium στις μετοχές των τραπεζών με αναπτυξιακό προφίλ και ιδίως εκείνων που επεκτείνονταν στις πολλά υποσχόμενες αναδυόμενες αγορές της νοτιοανατολικής Ευρώπης σε σχέση με τις υπόλοιπες.

Όμως στις αγορές, όπως και στη ζωή, υπάρχουν γυρίσματα.

Οι ελληνικές τράπεζες πληρώνουν εν μέρει σήμερα την ίδια επιλογή για την οποία αναλυτές και ξένοι θεσμικοί τις επαινούσαν πριν από μόλις μερικούς μήνες.

Απ’ όλες τις μεγάλες ελληνικές τράπεζες, η Εθνική είναι εκείνη με τη μεγαλύτερη έκθεση σ’ αυτές τις χώρες, κάτι που οφείλεται κυρίως στην εξαγορά της τουρκικής Finansbank.

Αυτό φαίνεται να έχει βαρύνει περισσότερο από το άλλο μεγάλο πλεονέκτημα της Εθνικής, αν και η σημαντική υποχώρηση της μετοχής της το τελευταίο διάστημα οφείλεται σε κάποιο βαθμό στις αναγκαστικές ρευστοποιήσεις ξένων funds.

Το γεγονός ότι είναι μία τράπεζα με υψηλή κερδοφορία, ικανοποιητική ρευστότητα και μεγάλη καταθετική βάση -ο λόγος δανείων προς καταθέσεις ήταν στο 90% στα τέλη του 2007- σε μια κρίσιμη εποχή για τις αγορές, όπως η σημερινή, όπου ο δανεισμός στην αγορά χονδρικής είναι ακριβός και δύσκολος.

Επομένως, για τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της Εθνικής κ. Αράπογλου, τον αναπληρωτή διευθύνοντα σύμβουλο κ. Πεχλιβανίδη και τους συνεργάτες τους τίθεται ένα δίλημμα.

Να συνεχίσουν να εξαγοράζουν τράπεζες σε αναδυόμενες αγορές, κάτι που ενισχύει τις αναπτυξιακές προοπτικές της Εθνικής και ταυτόχρονα το ρίσκο της, ή να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στη μείωση του ρίσκου που υπαγορεύει να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στην Ελλάδα μέσω κάποιου ντιλ με άλλη μεγάλη ελληνική τράπεζα;

Την απάντηση γνωρίζουν ασφαλώς οι ίδιοι, αν και η υλοποίηση της απόφασης εξαρτάται από τις διαθέσεις και τις απαιτήσεις εκείνων με τους οποίους συζητούν ή διαπραγματεύονται.

Αν το premium στο τίμημα ή/και οι άλλες απαιτήσεις για διευθυντικές σχέσεις στο νέο σχήμα που θα προέκυπτε δεν θεωρούνται λογικά, υπό την έννοια ότι δεν αυξάνουν την αξία των μετόχων της Εθνικής, είναι φυσιολογικό να μην υπάρξει ντιλ.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Εθνική θα πρέπει να σταματήσει να ενισχύει τη ρευστότητα και την κεφαλαιακή της επάρκεια για κάθε ενδεχόμενο. Αυτήν την έννοια έχει η «αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας μέχρι 1,5 δισ. ευρώ με την έκδοση εξαγοράσιμων προνομιούχων μετοχών...» κατά την επικείμενη γενική συνέλευση των μετόχων στις 17 Απριλίου.

Είναι μια πρακτική την οποία ακολούθησαν μεγάλες αμερικανικές τράπεζες, όπως π.χ. η Citi, για να ενισχύσουν την κεφαλαιακή τους βάση με χρηματοδότες κρατικά επενδυτικά κεφάλαια της Μέσης Ανατολής.

Το γεγονός ότι η Εθνική ενδιαφέρεται για την αιγυπτιακή τράπεζα Banque du Caire, το 67% της οποίας εκτιμάται πάνω από 1,0 δισ. ευρώ, και ταυτόχρονα ζητά το πράσινο φως από τους μετόχους της για την έκδοση εξαγοράσιμων προνομιούχων μετοχών με πιθανούς αγοραστές αραβικά κρατικά κεφάλαια δημιουργεί εύλογους συνειρμούς.

Όμως, από πλευράς στρατηγικής σημαίνει την υιοθέτηση ακόμη πιο έντονου αναπτυξιακού προφίλ με μεγαλύτερο βαθμό ρίσκου.

Είναι αυτό που επιθυμεί η διοίκηση της Εθνικής; Δεν είμαστε σίγουροι.

Αν όμως δεν βρίσκει ανταπόκριση από την Ελλάδα σ’ αυτήν τη φάση και δεν επιθυμεί να μείνει με τα χέρια σταυρωμένα, δεν έχει πολλά άλλα πράγματα που μπορεί να κάνει παρά να διαφοροποιήσει γεωγραφικά το χαρτοφυλάκιο των ξένων θυγατρικών της.

Dr. Money
[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.