Η δεύτερη ευκαιρία της Ελλάδας

Οι ελληνικές κυβερνήσεις και επιχειρήσεις πόνταραν αρκετά στο βαλκανικό ”στοίχημα” όμως η απόδοση δεν φαίνεται να είναι ανάλογη των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν. Τώρα έχουν μία ακόμη ευκαιρία για να ”πατσίσουν”.

Δημοσιεύθηκε: 15 Σεπτεμβρίου 2006 - 08:00

Dr Money

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο τότε πρωθυπουργός, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, υποδεχόταν στην Αθήνα με ανοιχτές τις αγκάλες τον πρόεδρο της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, αείμνηστο Γιασέρ Αραφάτ, δυσαρεστώντας τις ΗΠΑ, μερικοί ήλπιζαν ότι θα άνοιγαν οι... κρουνοί και θα έρεαν τα πετροδολάρια για επενδύσεις.

Δεν είχαν προφανώς αντιληφθεί ότι οι παραδοσιακά φιλικές σχέσεις μεταξύ δύο λαών δεν μεταφράζονται απαραίτητα σε καλές οικονομικές σχέσεις και μπίζνες.

Αυτό αποδείχθηκε τα επόμενα χρόνια, όταν οι ελληνικές επιχειρήσεις βρέθηκαν να κάνουν περισσότερες και μεγαλύτερες δουλειές σε γειτονικές χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, με τις οποίες δεν διατηρούσαν και τόσο φιλικές σχέσεις.

Οι επενδύσεις των χιλιάδων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στις βαλκανικές χώρες, κατέστησαν την Ελλάδα έναν από τους μεγαλύτερους επενδυτές της περιοχής. Παρ’ όλα αυτά, δεν τα καταφέραμε τόσο καλά όσο θα έπρεπε.

Ελάχιστες από τις μεγάλες, ηγέτιδες επιχειρήσεις των κλάδων αιχμής σε αυτές τις χώρες, πέρασαν σε ελληνικά χέρια. Όταν μας παρακαλούσαν να τις αγοράσουμε αντί πινακίου φακής, διστάζαμε και όταν το συνειδητοποιήσαμε, ήταν πλέον αργά αφού τις είχαν εξαγοράσει άλλοι, Αυστριακοί, Ιταλοί, Γάλλοι κ.τ.λ.

Ω γέγονε, γέγονε λοιπόν στα Βαλκάνια. Τι απομένει; Οι αραβικές χώρες.

Οι παραδοσιακά καλές πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των Αράβων και ημών συνιστούν ένα καλό υπόβαθρο για μπίζνες που μπορεί να είναι αμφίδρομες.

Αναμφισβήτητα, όλες οι αραβικές χώρες δεν είναι ίδιες. Άλλο τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία και άλλο το Ιράκ, η Συρία, η Αίγυπτος κ.τ.λ.

Μέσα όμως από αυτές τις διαφορές, προκύπτουν μεγάλες ευκαιρίες. Οι λιγότερο προηγμένες αραβικές χώρες έχουν μεγαλύτερη ανάγκη σε τομείς, όπως η υγεία, το νερό, οι κατασκευές, οι τηλεπικοινωνίες, η υψηλή τεχνολογία κ.τ.λ.

Αυτές τις ανάγκες μπορούν κάλλιστα να καλύψουν αρκετές ελληνικές εταιρίες, είτε αυτόνομα είτε μέσω κονσόρτσιουμ για να μοιραστούν το ρίσκο, που είναι σαφώς μεγαλύτερο σε σχέση με άλλες χώρες της περιοχής. Από την άλλη πλευρά όμως, τα περιθώρια κέρδους είναι επίσης μεγαλύτερα σε σχέση με τις αναπτυγμένες χώρες.

Επιπλέον, οι υψηλές τιμές του πετρελαίου έχουν δημιουργήσει ένα πλεόνασμα κεφαλαίων προς επένδυση στις πλούσιες χώρες της περιοχής, το οποίο εκτιμάται στα 350 δισ. δολάρια από μεγάλους επενδυτικούς οίκους για τη διετία 2006-2007.

Ένα μέρος αυτού του ποσού θα μπορούσε να επενδυθεί σε εταιρίες και ειδικά πρότζεκτς υποδομών στη χώρα μας. Η επένδυση του Dubai Investments στη Μarfin FG δείχνει ότι υπάρχουν περιθώρια, αλλά δεν μπορεί να γίνει από μόνο του.

Απαιτείται συστηματική προσπάθεια και μάρκετινγκ για να αναδειχθούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα μιας τέτοιας κίνησης από ανθρώπους με σπουδές και εμπειρία σε δυτικά πανεπιστήμια και επιχειρήσεις οι οποίες έχουν για συμβούλους μερικούς από τους μεγαλύτερους επενδυτικούς οίκους του κόσμου.

Η Ελλάδα δεν κέρδισε το πρώτο ”στοίχημα” της βαλκανικής. Έχει όμως την ευκαιρία να ”πατσίσει”, κερδίζοντας το δεύτερο στοίχημα που ενέχει πολλές ευκαιρίες και προκλήσεις: Να γίνει οικονομικό σταυροδρόμι μεταξύ της Ευρώπης και του Αραβικού κόσμου.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.