Δεκαπλάσιοι φόροι στην Ενέργεια ρίχνουν στο «καναβάτσο» τη βιομηχανία

Το ταχύτερο δυνατόν θα πρέπει να υλοποιηθούν εθνικές πολιτικές, που θα αξιοποιούν τη συσσωρευμένη εμπειρία στην ΕΕ, με στόχο τη μείωση του ενεργειακού κόστους για την ελληνική βιομηχανία. Διαμόρφωση πλαισίου που δεν θα επιτρέπει τη χειραγώγηση της ενεργειακής αγοράς, θα διευκολύνει την αλλαγή προμηθευτή, την ομαδική διαπραγμάτευση συμβολαίων μακράς διάρκειας, τη λειτουργία χρηματιστηρίου ενέργειας, είναι μερικά από τα μέτρα που θα συμβάλλουν στη μείωση των τιμών, εφόσον βέβαια συνοδευτούν από τη μείωση της φορολόγησης και την προώθηση έργων υποδομής στη μεταφορά φυσικού αερίου και ηλεκτρισμού.

Στα συμπεράσματα αυτά καταλήγει η μελέτη του Λέκτορα Οικονομικής της Ενέργειας του Πανεπιστημίου Πειραιώς Αθ. Δαγούμα και του ηλεκτρολόγου μηχανικού Γιώργου Γκούμα «Η επίδραση του ενεργειακού κόστους στην Ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα: Η περίπτωση της Ελληνικής Βιομηχανίας». Τη μελέτη τους πραγματοποίησαν για λογαριασμό του Think Tank «Δίκτυο» στο οποίο προεδρεύει η πρώην υπουργός και Ευρωπαία Επίτροπος Άννα Διαμαντοπούλου.

Σύμφωνα με τη μελέτη, η οποία εμβαθύνει ιδιαίτερα στις επιπτώσεις που έχουν στην ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας, πολιτικές της ΕΕ, όπως για τις ΑΠΕ, ιδίως όταν τις υπερακοντίζουν εθνικές πολιτικές. Όπως τονίζεται σχετικά, «οι πολιτικές της ΕΕ μπορεί να έχουν και έμμεσες επιπτώσεις στην οικονομία των κρατών και στην αξιοπιστία της αγοράς, κυρίως όταν τα κίνητρα καθορίζονται από τα κράτη μέλη, ενώ οι πολιτικές και οι στόχοι τίθενται κεντρικά (από τις Βρυξέλλες). Έτσι οι κυβερνήσεις των κρατών, έχοντας πολλές φορές περιορισμένη εμπειρία και τεχνογνωσία, θέτουν κίνητρα υψηλότερα από αυτά που χρειάζονται ή από αυτά που είναι οικονομικά βιώσιμα.

Αυτή είναι για παράδειγμα η κατάσταση της Ισπανίας και της Ελλάδας, που πριμοδότησαν με υψηλές επιδοτήσεις τους επενδυτές ανανεώσιμων πηγών και δεσμεύτηκαν με πολυετή συμβόλαια που εν τέλει δε μπόρεσαν να τηρήσουν. Επιπλέον, η αδυναμία κάλυψης των διαρκώς αυξανόμενων υποχρεώσεων τους τις ανάγκασε να αθετήσουν συμβόλαια, κλονίζοντας έτσι την εμπιστοσύνη των επενδυτών και μειώνοντας τελικά την επιτυχία των ίδιων των προγραμμάτων».

Όσον αφορά το φυσικό αέριο σύμφωνα με μελέτη του συντονιστικού οργάνου των Ευρωπαίων Ρυθμιστών, η Ελλάδα μαζί με τα κράτη της Βαλτικής και την Τσεχία έχουν σημαντικά υψηλότερες χονδρεμπορικές τιμές σε σχέση με τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη-μέλη. Σύμφωνα, με τη μελέτη αυτή, η τιμή φυσικού αερίου στην Ελλάδα σε σχέση με τη Γερμανία ήταν υψηλότερη κατά 25% περίπου τους πρώτους μήνες του 2013. H διαφορά αυτή παραμένει σημαντική παρά τη μείωση κατά 15% της τιμής αερίου της ΔΕΠΑ με τη Gazprom τον Μάρτιο του 2014.

Στον ηλεκτρισμό, μελέτη της Ε. Επιτροπής επισημαίνει ότι στην Ελλάδα οι τιμές για τον μέσο βιομηχανικό καταναλωτή αυξήθηκαν κατά 33% την περίοδο 2008-2012, ενώ ο Δείκτης Τιμών Παραγωγής αντίστοιχα αυξήθηκε κατά 13%.

Από την ίδια μελέτη προκύπτει ότι η Ελλάδα μαζί με κάποια κράτη της Ν. Ευρώπης (π.χ. Κύπρος και Ιταλία) καθώς και τα κράτη της Βαλτικής, παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη αύξηση του κόστους ηλεκτρισμού για έναν μέσο βιομηχανικό καταναλωτή, τόσο όσο αφορά το ονομαστικό όσο και το πραγματικό κόστος.

Ενεργειακή Φορολόγηση

Για τις επιπτώσεις της ενεργειακής φορολόγησης των επιχειρήσεων στην Ελλάδα, η μελέτη επισημαίνει ότι αυξήθηκε σημαντικά, τόσο ως άμεση όσο και ως έμμεση φορολόγηση. Ενδεικτικό του ύψους της ενεργειακής φορολόγησης στην Ελλάδα είναι το γεγονός, ότι ο Ε.Φ.Κ. στο Φυσικό Αέριο είναι 10πλάσιος από το ελάχιστο που προβλέπουν οι κανόνες της Ε.Ε. Το ίδιο ακριβώς ισχύει στο ηλεκτρικό για τη βιομηχανία, ενώ 5πλάσιος είναι για τους υπόλοιπους καταναλωτές (π.χ. οικιακούς).

Σε δήλωσή της αναφορικά με το πρόβλημα της αποβιομηχάνισης και του ρόλου που διαδραματίζει το υψηλό ενεργειακό κόστος, η πρόεδρος του «Δικτύου» κ. Άννα Διαμαντοπούλου επισημαίνει ότι «το μεγάλο ζητούμενο για την Ελλάδα της κρίσης ήταν και είναι το εθνικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο που θα μας οδηγήσει σε μια νέα παραγωγική οικονομία. Η οποιαδήποτε εξέλιξη των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους δανειστές έχει ουσία και αποκτά αξία μόνο όταν η χώρα έχει δική της πυξίδα και αυτόνομο σχέδιο παραγωγής».