Αυτό το «όλοι εναντίον ΣΥΡΙΖΑ» που προέκυψε μετά τις εκλογές θα ήταν πολύ αστείο αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο. Ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας σε περίοδο κρίσης αποτελεί κακή υπηρεσία για τον τόπο, απ' όπου κι αν προέρχεται.

Ευτυχώς κάποιοι από τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης δείχνουν επιτέλους να καταλαβαίνουν ότι, αν μη τι άλλο, η συγκεκριμένη πρακτική μάλλον ρίχνει νερό στον μύλο του κ. Τσίπρα, παρά το αντίθετο. Το «όλοι εναντίον ΣΥΡΙΖΑ» εύκολα αντιστρέφεται στο «ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι».

Έτσι παρατηρούμε εσχάτως διαπιστώσεις ορθές, όπως ότι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερη δύναμη ήταν ούτως ή άλλως εξαιρετικά «χρήσιμη» σε μια χώρα που πρέπει να διαπραγματευτεί σκληρά στο εξωτερικό τη μεταβολή δεσμευτικών -αλλά εντελώς αποτυχημένων- συμφωνιών.

Εντούτοις, κι αυτό το γνωρίζουμε όλοι, το θέμα τώρα δεν είναι ποιο κόμμα βγήκε δεύτερο και γιατί, αλλά ποιος ή ποιοι -και πώς- θα κυβερνήσουν.

Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει αυτήν τη στιγμή συγκροτημένο κυβερνητικό πρόγραμμα, ούτε και τους σχετικούς μηχανισμούς είναι ηλίου φαεινότερον, ασχέτως όσων υποχρεούνται να υποστηρίξουν τα στελέχη του.

Το ότι ένα κόμμα κατάφερε να ενισχύσει τη λαϊκή του απήχηση από το 4-5% στο 17%, ή και στο 30%, μέσα σε ελάχιστο διάστημα, δεν σημαίνει ότι δύναται να αναπτύξει τις δομές και τους μηχανισμούς του, ακόμη και σε επίπεδο προσώπων, με ανάλογη ταχύτητα.

Συνέπεια αυτής της απότομης «πολυσυλλεκτικότητας» του ΣΥΡΙΖΑ είναι και η παρατηρούμενη «πολυφωνία» στις τάξεις του, η οποία, λόγω της προχειρότητας, της άγνοιας και της… ναφθαλίνης, που αποπνέουν πολλές από τις εκάστοτε εκφραζόμενες «θέσεις», καταντά απλώς... κακοφωνία.

Αυτά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας δούμε όμως τι γίνεται και με τα λεγόμενα «αστικά κόμματα».

Οι παρατάξεις που συμμετείχαν πρόσφατα στη διακυβέρνηση της χώρας αδυνατούν να πείσουν για τα όποια προγράμματά τους. Αδυνατούν να εμπνεύσουν ελπίδα, πιθανώς και «φόβο», διότι πολύ απλά δεν διαθέτουν την απαραίτητη αξιοπιστία, όπως ορθά επισήμανε ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή.

Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, το μειονέκτημα αυτό είναι απολύτως δικαιολογημένο. Ψήφισε αμφότερα τα μνημόνια, κυβέρνησε με τρόπο απογοητευτικό και αντίθετο στις υποτιθέμενες ιδεολογικές του θέσεις, ενώ ο νυν αρχηγός του, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, είναι εκείνος που, όπως και να το κάνουμε, έλαβε τα σκληρότερα και πλέον άδικα μέτρα.

Στην περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας είναι πλέον πασιφανές ότι ο Αντώνης Σαμαράς έπρεπε είτε να επιμείνει σε εκλογές τον περασμένο Νοέμβριο, αποφεύγοντας να προσυπογράψει μια σχεδόν «τετελεσμένη» συμφωνία (την οποία ως τότε αποκήρυττε μετά βδελυγμίας), είτε να αποφύγει τις εκλογές τον τρέχοντα Μάιο.

Αυτά τα λάθη (συν τα ολέθρια αποτελέσματα της κυβέρνησης Καραμανλή) στοιχειώνουν σήμερα τα εκλογικά του βήματα. Η επίδρασή τους θα μπορούσε ωστόσο να περιοριστεί μέσα από στελεχιακές και προγραμματικές τομές, που θα επιχειρούσαν επιτέλους να προσφέρουν «όραμα» στο εκλογικό σώμα. Αλλά και να «αποδείξουν» ότι κάτι άλλαξε στις κομματικές δομές που καταδίκασε ήδη στις 6 Μαΐου ο ελληνικός λαός.

Τίποτε από τα δύο, όμως, δεν φαίνεται να συμβαίνει. Τουναντίον, η Ν.Δ. εμφανίζεται να αναζητά ιδεολογική και προγραμματική ταυτότητα σχεδόν στον ίδιο βαθμό με το υπό διάλυση ή ανασυγκρότηση (διαλέξτε τον όρο που σας εκφράζει καλύτερα) ΠΑΣΟΚ.

Δυστυχώς, λοιπόν, δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίζεται να ψάχνει «λύσεις» χωρίς να διαθέτει μορφοποιημένη ιδεολογική και πολιτική προσέγγιση. Το ίδιο συμβαίνει και με τους «άλλους».

Οι οποίοι διαθέτουν μεν τους μηχανισμούς για να κυβερνήσουν (άλλωστε αυτοί κυβερνούσαν τόσα χρόνια), αλλά όχι και μια σαφή κατεύθυνση για το πώς θα κυβερνήσουν αποτελεσματικά, προς όφελος της χώρας και της κοινωνίας.

Ως τις εκλογές, όμως, απομένουν ελάχιστες ημέρες. Υπό αυτές τις συνθήκες, τείνω να ελπίζω για το ελάχιστο:

Ότι αυτήν τη φορά θα προκύψει μια κυβέρνηση συνεργασίας ικανή, αν μη τι άλλο, να συγκεράσει απόψεις σε ένα υποτυπώδες έστω πρόγραμμα διακυβέρνησης, προκειμένου να δώσει περισσότερο χρόνο στη χώρα.

Χρόνο στη διάρκεια του οποίου θα προκύψουν επιτέλους κόμματα ικανά να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της κοινωνίας, προσφέροντας ρεαλιστικές λύσεις και ικανότητες εφαρμογής!

Γιατί σήμερα δείχνουν ότι αδυνατούν να το κάνουν.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και οι «άλλοι».