Θεωρώ επικίνδυνη όλη αυτήν την προσπάθεια που γίνεται το τελευταίο διάστημα με σκοπό να χωριστεί η Ελλάδα σε δύο σκληρά αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με αντικρουόμενα -υποτίθεται- συμφέροντα.

Τέτοιου είδους μεγάλα στρατόπεδα στην κοινωνία δεν υφίστανται. Πέραν του κατακερματισμού, του θυμού και της απογοήτευσης, τα πρακτικώς χρήσιμα συμπεράσματα που προέκυψαν από την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση είναι δύο:

Ότι η κοινωνία μας θέλει το ευρώ, αλλά δεν θέλει τις παράλογες θυσίες τις οποίες τα κόμματα που συγκυβέρνησαν τεχνηέντως χρεώνουν στο μνημόνιο. Και λέω τεχνηέντως διότι παραγνωρίζουν εσκεμμένα ότι η συνταγή -είτε καλή ήταν αυτή είτε κακή- εφαρμόστηκε με τον χείριστο τρόπο.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος κομμουνιστής, «καρεκλοκένταυρος» ή εργατοπατέρας για να αντιληφθεί ότι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και της μετενέργειας, που υπέγραψε η συγκυβέρνηση, ήταν μέγιστο λάθος.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «επικίνδυνος» για να αντιληφθεί ότι τα υφιστάμενα μνημόνια έχουν ήδη αποτύχει κι ότι τυχόν περαιτέρω εφαρμογή τους, χωρίς ουσιαστικές αλλαγές (που θα αφορούν τα χρονικά περιθώρια, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αναπτυξιακή διάσταση και τις μεταρρυθμίσεις σε σειρά θεσμών), θα είναι καταστρεπτική κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά.

Ομοίως, δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «δεξιός» ή «καπιταλιστής» για να καταλάβει ότι στην Ευρώπη διεξάγεται μια πολύ δύσκολη προσπάθεια συγκερασμού των συμφερόντων Βορρά-Νότου και μια σύγκρουση οικονομικοπολιτικών μοντέλων, που όμως δεν έχει «χώρο ελιγμών» για ακροαριστερές αντιλήψεις.

Όπως δεν χρειάζεται να είναι «συντηρητικός» για να καταλάβει ότι σήμερα δεν επιτρέπονται εκλογικές τακτικές που πουλάνε «ελπίδα», αλλά δεν προσδιορίζουν το σχέδιο λύσης.

Η επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι, πρέπει να έχει: α) πειστικό εναλλακτικό σχέδιο διαπραγμάτευσης για την αντικατάσταση, βελτίωση, απαγκίστρωση των μνημονίων (διαλέξτε όποια φραστική διατύπωση σας αρέσει καλύτερα, καμία πρακτική σημασία δεν έχει) και β) ισχυρή στήριξη από την κοινωνία.

Δυστυχώς, όμως, έως αυτήν τη στιγμή, ουδεμία ολοκληρωμένη πρόταση είδαμε σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Απλώς καλούμεθα να επιλέξουμε ανάμεσα στα δήθεν «καλά παιδιά» και στα δήθεν «κακά παιδιά» της ευρωπαϊκής σχολικής τάξης.

Και κινδυνεύουμε να αποβληθούμε λόγω… ανικανότητας.