Αν δεν έχω καταλάβει λάθος, η Ν.Δ. εξελέγη πρώτο κόμμα στις τελευταίες εκλογές με ποσοστό 18,85% και με βάση τον τρελό εκλογικό νόμο Παυλόπουλου απέσπασε 108 έδρες. Πρωτίστως, λοιπόν, η ευθύνη για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας ανήκε σε αυτήν.

Κι όμως, ο Αντώνης Σαμαράς κράτησε τη διερευνητική εντολή μόλις… 6 ώρες για να κάνει 2-3 προσχηματικές συναντήσεις, προτού παραιτηθεί της προσπάθειας. Ούτε άξονες έβαλε, ούτε προτάσεις έκανε, ούτε παρουσίασε έστω ένα κείμενο γενικών αρχών. Τίποτε.

Ξεμπέρδεψε στο 6ωρο και πέταξε το «μπαλάκι» στον Αλ. Τσίπρα.

Αυτό όμως για το οποίο απέφυγε να κοπιάσει ο Σαμαράς θα ήταν ίσως εφικτό αν προσπαθούσε λίγο… περισσότερο! Η απλή αριθμητική δείχνει ότι το άθροισμα εδρών της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του Φ. Κουβέλη ξεπερνά το «μαγικό» 151 και φτάνει το ικανοποιητικό νούμερο των 168 εδρών.

Πριν ασχοληθώ όμως περαιτέρω με το θέμα του Φ. Κουβέλη, θα ικανοποιήσω και μια άλλη συνθήκη, της οποίας υπεραμύνθηκε ο κ. Βενιζέλος: ήτοι το να είναι η νέα κυβέρνηση και «πλειοψηφία» της κοινωνίας.

Αθροιστικά, τα ποσοστά αυτών των τριών κομμάτων ισοδυναμούν με μόλις 38,14%.
Αν ωστόσο προσθέσουμε το ποσοστό των λοιπών «δεξιών» κομμάτων στα οποία απηύθυνε (κατόπιν όμως... εντολής και εορτής) το «προσκλητήριο» ο Αντ. Σαμαράς (ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Συμμαχία, Δημιουργία Ξανά και ΔΡΑΣΗ), το άθροισμα φτάνει το 47,54%.

Αν δε συμφωνούσαν ή «ανέχονταν» και οι Οικολόγοι, θα περνούσε το 50,4%, της κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα θα είχε και ηγετικές φυσιογνωμίες όλων των κομμάτων να πλαισιώνουν την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» σε επιμέρους τομείς, προσθέτοντας «ειδικό βάρος».

Όλα δε αυτά τα κόμματα έχουν σαφώς μικρότερες ιδεολογικές διαφορές με τη Ν.Δ. του Σαμαρά, αλλά και με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, απ' ό,τι έχουν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλ. Τσίπρα.

Ο τελευταίος αποφάσισε να κρατήσει τη διερευνητική εντολή για τρεις μέρες, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση, προκειμένου να διαμορφώσει προσδοκίες και να ενοποιήσει τον χώρο της Αριστεράς.

Το ερώτημα όμως που καίει δεν είναι γιατί την κράτησε τρεις μέρες ο Αλ. Τσίπρας, αλλά γιατί δεν «δούλεψε» με την εντολή τρεις μέρες ο Αντ. Σαμαράς;

Γιατί δέχθηκε τόσο εύκολα την άρνηση του Φ. Κουβέλη; Γιατί δεν τον ρώτησε τι εγγυήσεις θα ήθελε ώστε να μην καταστεί «αριστερό άλλοθι» της κυβέρνησης, όπως φοβήθηκε, αλλά μέλος ενός σχηματισμού σωτηρίας, προσφέροντας έστω την ψήφο ανοχής του;

Σε όσους πιστεύουν ότι αυτό θα ήταν ακατόρθωτο να θυμίσω ότι κάτω από τη διεθνή πίεση, αλλά και τον «πανικό» των ελληνικών μίντια, ο ίδιος ο Σαμαράς πείστηκε να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ, πετώντας από το παράθυρο την έως τότε ρητορεία του, προκειμένου να αποφευχθεί η «καταστροφή».

Προφανώς, λοιπόν, κρίνοντας από το ότι τόσες μέρες οι πολιτικοί μας δεν προσπαθούν πραγματικά, αλλά γενικώς «παίζουν τον μουτζούρη», φαίνεται ότι αυτήν τη φορά φρονούν πως δεν υπάρχει αντίστοιχος κίνδυνος «καταστροφής», ή τουλάχιστον αρκετά μεγάλος για να παραμερίσουν το κομματικό συμφέρον.

Αυτό που μένει είναι να δούμε γιατί ενήργησε έτσι ο «πρώτος τη τάξει» κ. Σαμαράς.
Σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες, αυτό συνέβη διότι αμφισβητείται εσωτερικά και αναζητά δεύτερη ευκαιρία στην επανάληψη των εκλογών, με ευρύτερες πλέον συμμαχίες. Εν όψει δε των επερχόμενων νέων εκλογών (και του υφιστάμενου εκλογικού νόμου), τον απασχολεί και το ενδεχόμενο περαιτέρω ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπό αυτό το πρίσμα, εάν πίεζε τον Φ. Κουβέλη απλώς θα τον εξέθετε. Αν ο τελευταίος δεχόταν, υπήρχε ο κίνδυνος να περάσει η πλειονότητα των ψηφοφόρων του στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν αρνούνταν κατόπιν ασφυκτικής πίεσης, θα είχε πλέον αδιαφιλονίκητα τον «μουτζούρη» των εκλογών και το όποιο κόστος.

Όλα αυτά εξηγούν τους τακτικισμούς της πολιτικής, δεν λύνουν όμως το πρόβλημα του ποιος θα κυβερνήσει.

Τη σκυτάλη σήμερα λαμβάνει ο Βαγγέλης Βενιζέλος, για μία ακόμη «προσπάθεια». Ο ίδιος, όμως, βλέποντας το ΠΑΣΟΚ να διεμβολίζεται, είναι αμφίβολο αν σε αυτήν τη φάση θα συμμετείχε σε μια κυβέρνηση στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αντιπολίτευση, έστω κι αν μετέχουν όλοι οι προαναφερθέντες υπόλοιποι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάλι, μπορεί να είναι η ανερχόμενη δύναμη, αλλά δεν είναι σε θέση σήμερα να κυβερνήσει (δεν έχει ακόμη τους μηχανισμούς), ούτε έχει συγκριτική έστω πλειοψηφία στη Βουλή, ούτε κι έχει λόγους να συρθεί σε μια συγκυβέρνηση που θα θολώσει επικίνδυνα τις προεκλογικές του εξαγγελίες.

Κοινώς, το γαϊτανάκι θα συνεχιστεί -το πιθανότερο χωρίς αποτέλεσμα-, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να κλείνει τον κύκλο των «προσπαθειών» και τις εκλογές να επαναλαμβάνονται σε έναν περίπου μήνα.