Με αφορμή τα κρούσματα AIDS σε μια ομάδα ιερόδουλων, η ελληνική κοινωνία φέρεται να ανακάλυψε… αίφνης ότι η πορνεία στην Ελλάδα είναι εντελώς ανεξέλεγκτη.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Για κάποιο περίεργο λόγο, το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ, ακόμη και η ίδια η «κοινή γνώμη» χρειάζονται πάντα ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός για να ανακαλύψουν, δήθεν, τα κακώς κείμενα, είτε πρόκειται για δρόμους καρμανιόλες (από τους οποίους όλοι περνάμε), είτε για χάρτινες οικοδομές (που εμείς φτιάξαμε χωρίς κανόνες), είτε για τα φαινόμενα διαφθοράς στον δημόσιο βίο, που όλοι γνώριζαν ότι υφίστανται.

Υπό αυτήν την έννοια, δεν είναι παράξενο ότι σχεδόν άπαντες «ανακάλυψαν» τα χάλια της οικονομίας και των κρατικών δομών κατόπιν της ουσιαστικής… χρεοκοπίας μας.

Πρόκειται για μέγιστη υποκρισία, που ξεκινά βεβαίως από τους ίδιους τους μηχανισμούς εξουσίας, από τα πρόσωπα που τους στελεχώνουν κι από τους πολιτικούς που υποτίθεται ότι «ηγούνται».

Η υποκρισία όμως δεν τελειώνει εκεί. Διότι όλα αυτά τα κακώς κείμενα εξελίχθηκαν -και δυστυχώς συνεχίζουν να εξελίσσονται- με την ανοχή μεγάλου μέρους της κοινωνίας.

Υπήρχε άραγε οικονομικά ενεργός πολίτης που δεν ήξερε τα προβλήματα διαφθοράς και γραφειοκρατίας, ή τις τερατώδεις ελλείψεις στην Υγεία, την Παιδεία, τη Δικαιοσύνη και στους περίφημους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

Όχι. Αλλά τα ανεχόμασταν.

Κι αυτό εξηγεί το γεγονός ότι, παρά τα διαπιστωμένα αυτά προβλήματα, που σχετίζονται άμεσα με τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν εναλλάξ τις τελευταίες δεκαετίες, ο δικομματισμός πήρε πάνω από 75% στις εκλογές του 2009.

Η Ελλάδα δεν μετατράπηκε σε «οίκο ανοχής» της διαφθοράς, της διαπλοκής, της αναξιοκρατίας και της ασέβειας ερήμην των πολιτών της. Όλα συνέβησαν με την ανοχή των πολλών και τη συνενοχή όχι και τόσο λίγων.

Αυτός ο «οίκος ανοχής» που δημιουργήσαμε ως κοινωνία χρεοκόπησε μεν, αλλά δεν έκλεισε. Δεν έπαψε να υπάρχει. Ούτε και πρόκειται να κλείσει με αυτές τις εκλογές.

Για μία ακόμη φορά, ακούμε κούφιες υποσχέσεις από τη συντριπτική πλειονότητα του πολιτικού συστήματος. Με προγράμματα στο γόνατο και ρητορείες ενίοτε επικίνδυνες.

Οι μεν στοχεύουν στον φόβο, οι δε στην αγανάκτηση. Σχεδόν όλοι, όμως, ποντάρουν στη μετεκλογική ανοχή μας. Κι εκεί, αργά αλλά σταθερά, με πόνο για την κοινωνία, θα χάσουν τελικά το στοίχημα.