Ακούω τον κ. Σαμαρά να μιλά περί αυτοδυναμίας και τον κ. Βενιζέλο να δηλώνει ευθαρσώς ότι έχει θέσει ως εκλογικό στόχο να είναι πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, κι αναρωτιέμαι αν θεωρούν ότι απευθύνονται σε ανόητους.

Διότι τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων δείχνουν ξεκάθαρα, πρώτον, ότι υπάρχει σημαντική διαφορά υπέρ της Νέας Δημοκρατίας και, δεύτερον -αλλά και κυριότερον- ότι μαζί τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν δυσκολία να περάσουν το 40%, ακόμη και με αναγωγή των άκυρων, των αναποφάσιστων κ.λπ.

Εξ ου και «πρώτη είδηση» στα κατεστημένα ΜΜΕ είναι πλέον ο μπαμπούλας της «ακυβερνησίας» κι όχι τα φληναφήματα των δύο πολιτικών αρχηγών.

Για τον ίδιο τον πολίτη, είναι πραγματικά σουρεαλιστικό.

Ουσιαστικά, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, τα οποία πρωτοστάτησαν στην πορεία της χώρας προς την καταστροφή, γι' αυτό και καταβαραθρώθηκαν, καλούν απεγνωσμένα τον λαό να τα ψηφίσει, λέγοντάς του ότι… δεν έχει άλλη επιλογή. Και την ίδια ώρα, ο ένας μιλάει για αυτοδυναμία και ο άλλος για πρωτιά!

Γιατί έτσι «έμαθαν» ότι είναι ο προεκλογικός αγώνας. Γιατί με αυτόν τον τρόπο «έμαθαν» ότι πρέπει να απευθύνονται στον κόσμο. Γιατί έτσι «έμαθε» να λειτουργεί ο κομματικός μηχανισμός τους. Και αδυνατούν να καταλάβουν ότι αυτά που «έμαθαν» πρέπει να τα… ξεχάσουν, όπως ακριβώς ο λαός καλείται να ξεχάσει αυτά στα οποία είχε «μάθει» τα προηγούμενα χρόνια!

Πολύ φοβάμαι ότι στη σημερινή συγκυρία το μόνο που αποφέρουν αυτές οι πρακτικές είναι αύξηση της δυσφορίας, της απογοήτευσης και της απέχθειας του πολίτη, ακόμη και αυτού του «νοικοκύρη» απέναντι στον οποίον κραδαίνουν τη δαμόκλειο σπάθη της «ακυβερνησίας».

Το πραγματικό δίλημμα των εκλογών σήμερα ουδόλως αφορά τον δικομματισμό.

Το κυρίαρχο ερώτημα είναι ένα: εντός ή εκτός ευρώ;

Αυτή είναι η βασική, η θεμελιώδης επιλογή. Και στο πλαίσιο αυτής ο πολίτης θα ψηφίσει αυτό που του ταιριάζει περισσότερο, είτε αυτό αρέσει στα δύο μεγάλα κόμματα, είτε όχι.

Εάν το αποτέλεσμα είναι υπέρ του ευρώ, συνολικά, τότε τα κόμματα που στήριξαν αυτήν την άποψη θα είναι υποχρεωμένα να συνεργαστούν προς όφελος της θέλησης του λαού.

Και θα το πράξουν, έστω και υπό τον φόβο της οργής για όσα θα ακολουθήσουν σε αντίθετη περίπτωση. Ίσως δε με αυτόν τον τρόπο να αναδειχθούν και οι πλέον άξιοι, οι πιο ικανοί, ανεξαρτήτως πολιτικής παράταξης, ή ακόμη και έξω από αυτές...

Γιατί αλλιώς δεν έχουμε δυστυχώς καμία ελπίδα!