Τους έχετε δει, τους έχετε γνωρίσει, ίσως έχετε δουλέψει ή έχετε συνεργαστεί μαζί τους. Μιλάω για πρώην παθιασμένους «αριστερούς», συχνά της άκρας αριστεράς, που κάπου κοντά στα μέσα του βίου τους ασπάστηκαν την «οικονομία της αγοράς», τον καπιταλισμό.

Σήμερα θέλω να μιλήσω για μια μερίδα αυτών των ανθρώπων, για εκείνους που εκφράζουν την πιο επικίνδυνη μορφή του «ζήλου» που έχει ο νεοφώτιστος, ο όψιμα προσηλυτισμένος.

Ίσως επειδή «τα άκρα» ταιριάζουν περισσότερο στον χαρακτήρα τους, καταλήγουν συχνά να είναι στυγνοί εργοδότες, αδυσώπητα στελέχη, αλλά και οι πιο ένθερμοι κονδυλοφόροι της άκρατης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ενός άπληστου καπιταλισμού, που μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνίες-ζούγκλες.

Μεταξύ αυτών συγκαταλέγω βέβαια και αρκετούς πολιτικούς, οι οποίοι ξεκίνησαν «σοσιαλιστές», για να καταλήξουν στην πράξη… φιλελεύθεροι.

Όλα αυτά συμβαίνουν στη σημερινή Ελλάδα, την ίδια ώρα που ο υπόλοιπος ανεπτυγμένος κόσμος, ιδίως δε η σύγχρονη κοιτίδα του καπιταλισμού, οι Ηνωμένες Πολιτείες, αναζητά μια νέα μορφή ισορροπίας κάτω από την πίεση της ανισότητας, της κοινωνικής αδικίας και της στρεβλής παγκοσμιοποίησης που υπέθαλψε.

Εντούτοις, οι εγχώριοι προσήλυτοι δείχνουν ότι αδυνατούν να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα στην απελευθέρωση των δυνάμεων του ιδιωτικού τομέα και στη βίαιη περικοπή των μισθών (σε βαθμό που να χρειάζεται μισό μεροκάματο για να πας στη δουλειά και να γυρίσεις).

Όπως δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται τη διαφορά ανάμεσα στην εκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού, στην εξειδίκευση, στην επιμόρφωσή του, έναντι της μετατροπής του σε «νεοσκλάβους»...

Η ανέχεια δεν προσφέρει δημιουργικούς εργαζομένους και στελέχη, προσφέρει απλώς υπάκουους είλωτες, που μόλις βρουν ευκαιρία θα αλλάξουν χώρο εργασίας.

Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από είλωτες, ούτε θα την ωφελήσει σε τίποτα η ταλάντωση του εκκρεμούς από το δήθεν πολυτελές κοινωνικό κράτος (που ουδέποτε υπήρξε στην ουσία για τον πολύ κόσμο, με εξαίρεση τους βολεμένους και τους δικτυωμένους που το απομυζούσαν) στην ανυπαρξία κοινωνικής μέριμνας που κάποιοι τώρα προωθούν.

Το μέλλον της χώρας, ας μην τρέφουμε αυταπάτες, δεν βρίσκεται ούτε στη βιομηχανία, ούτε στην υψηλή τεχνολογία, πράσινη ή… καρό.

Βρίσκεται στην αξιοποίηση των φυσικών πόρων και της γεωγραφικής θέσης, στη βελτίωση των υποδομών, στη μετατροπή της σε περιφερειακό κέντρο επιχειρηματικότητας, στον τουρισμό, στην «έξυπνη» γεωργία και στη με κάθε τρόπο, αλλά και σεβασμό, αξιοποίηση του εξαιρετικού φυσικού περιβάλλοντος, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και των κλιματολογικών συνθηκών.

Όλα αυτά δεν προϋποθέτουν μια κοινωνία από ημιμαθείς είλωτες, αλλά μια κοινωνία δημιουργική, ευέλικτη και προσαρμοστική στις νέες τάσεις, στα ρεύματα του κόσμου.

Μια κοινωνία με υψηλό βαθμό μόρφωσης και γνώσης, που θα στηρίζεται από ιδιωτική πρωτοβουλία καινοτομική, με ισορροπία ανάμεσα στο ατομικό κέρδος και στο κοινωνικό όφελος.

Αυτούς λοιπόν τους φίλους πρώην αριστερούς, που κατέληξαν οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της «αγοράς», θέλω να προειδοποιήσω (με όλο το θάρρος της σταθερής προσήλωσής μου στα ιδεώδη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του υγιούς καπιταλισμού από τα φοιτητικά ακόμη χρόνια) ότι ξανά, μερικές δεκαετίες μετά, ποντάρουν πάλι σε λάθος άλογο.

Το «στιλ» καπιταλισμού που ευαγγελίζονται σε λίγο θα ταιριάζει μόνο σε μεγάλες δυνάμεις της Ανατολής (μελλοντικά ίσως και της Αφρικής) κι όχι σε χώρες της Δύσης, όσο κι αν αυτές υποχρεώνονται τα τελευταία χρόνια να σφίξουν το ζωνάρι.

Κυβερνήσεις θα καταρρεύσουν και δημοκρατικοί θεσμοί θα τρίξουν συθέμελα, πολύ πριν αποδεχτεί ο μέσος Ευρωπαίος ή ο Αμερικανός την πλήρη κατάρρευση του βιοτικού του επιπέδου.

Το μέλλον της Δύσης βρίσκεται στην κοινωνία της γνώσης και της καινοτομίας, όπως επίσης και στη σταδιακή εξάπλωση ορισμένων «κοινών παρανομαστών» φορολογίας και κοινωνικής προστασίας σε όλο τον κόσμο.

Αυτό το μέλλον μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει και η Ελλάδα.