Το μήνυμα από τις χθεσινές εκλογές θα ακουστεί σε όλη την Ευρώπη. Διότι χθες η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έκανε αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν ούτε οι Έλληνες αλλά ούτε και οι Ευρωπαίοι ηγέτες...

Απέρριψε την πολιτική της άδικης, ανισοβαρούς κι ενδεχομένως ανώφελης λιτότητας. Την πολιτική που κατέστησε την κοινωνία μας «ινδικό χοιρίδιο» ενός πειράματος πρωτοφανούς σε δημοκρατικό κράτος της Δύσης. Και την απέρριψε με ποσοστό που σωρευτικά αγγίζει το 60%.

Δεν απέρριψε όμως την ιδέα της Ευρώπης ή του ευρώ. Απέρριψε την καταθλιπτική εικόνα μιας Ευρώπης που ενισχύει τις κοινωνικές ανισότητες προς όφελος των πολύ μεγάλων -διεθνοποιημένων πλέον- οικονομικών συμφερόντων.

Το χθεσινό μήνυμα θα ακουστεί στους ηγέτες όλης της Δύσης, γιατί είναι πράγματι σπουδαίο. Δείχνει ότι η Δημοκρατία είναι όντως το αποτελεσματικό αντίβαρο της κοινωνίας, απέναντι σε πολιτικές που ωφελούν μειοψηφίες, εις βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας, δηλαδή της αστικής και της μικροαστικής τάξης.

Εξίσου ηχηρό όμως ήταν και το ράπισμα της κάλπης στα δύο -πρώην- μεγάλα κόμματα. Ο ελληνικός λαός δεν ξέχασε τελικά ποιος τον έφερε στη σημερινή θέση, μέσα από μια μοιραία αλληλουχία συνεχούς εναλλαγής, ούτε την αποτυχία τους να διαχειριστούν την κρίση που προκάλεσαν.

Το χρεοκοπημένο «σύστημα» της μεταπολίτευσης κατέρρευσε ολοκληρωτικά. Κι έπρεπε να καταρρεύσει προκειμένου να ξεκινήσει η απαραίτητη διαδικασία αλλαγής, όσο επίφοβη κι αν είναι λόγω κατακερματισμού της εκλογικής ισχύος.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα καρποφορήσουν οι προσπάθειες για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ή αν μια κυβέρνηση αυτού του τύπου μπορεί να μακροημερεύσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε εισέλθει σε μια μεταβατική περίοδο, στη διάρκεια της οποίας θα υπάρξουν περαιτέρω σημαντικές αλλαγές (ονομασιών, σχηματισμών και πρωταγωνιστών) σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Το ρίσκο, δεδομένης της κρίσης που αντιμετωπίζουμε, είναι αναμφίβολα σημαντικό. Δεν υπάρχει όμως εναλλακτική. Διότι μόνο μέσα από αυτήν τη μετάβαση μπορεί να προκύψει ο συγκερασμός των προσταγών της κοινωνίας (κοινωνική δικαιοσύνη, ασφάλεια, αξιοπρέπεια, ανάπτυξη) με τις αντικειμενικές συνθήκες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας.

Κι αυτό, νομίζω, σταδιακά το αντιλαμβάνονται και οι δανειστές μας.