Η επικαιρότητα «τρέχει» και επιβάλλει επιπλέον σχολιασμό σχετικά με την «παραίτηση» Σαμαρά και το γαϊτανάκι των εντολών.

Οι εξελίξεις χθες, με τις σχεδόν αφόρητες πιέσεις που φαίνεται να ασκούνται στον κ. Κουβέλη, δικαιώνουν το προηγούμενο post του Newdeal και αποδεικνύουν το μέγιστο λάθος τακτικής του Αντώνη Σαμαρά.

Αν και αναδείχθηκε πρώτος στην εκλογική αναμέτρηση, άφησε τον κ. Βενιζέλο να εμφανίζεται εκείνος ως η «υπεύθυνη» δύναμη, που πασχίζει και πρωτοστατεί για τον σχηματισμό μιας διαπαραταξιακής κυβέρνησης.

Ο κ. Βενιζέλος, βλέποντας ότι το ΠΑΣΟΚ διαλύεται «στα εξ ων συνετέθη», προσπαθεί να αντισταθεί στην εξ αριστερών επέλαση του κ. Τσίπρα, καλλιεργώντας περαιτέρω το προφίλ ενός «πραγματιστή» πολιτικού, που επιδιώκει το «εφικτό», προσθέτοντας πόντους στο κοινό των μετριοπαθών πολιτών της αστικής τάξης αλλά και στον επιχειρηματικό κόσμο.

Γι' αυτό και έσπευσε, παρότι ηγέτης του τρίτου πλέον κόμματος, να αδράξει την ευκαιρία που του άνοιξε ο κ. Σαμαράς και να οργανώσει την τελευταία πράξη του δράματος, την καίρια «πάσα» προς τις διαβουλεύσεις ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Δεν γνωρίζω αν τούτη η κίνηση -θα εξαρτηθεί άλλωστε και από την έκβαση του εγχειρήματος- θα πιστωθεί στο κόμμα του στην περίπτωση όπου γίνουν σύντομα εκλογές. Είναι όμως βέβαιο ότι προσωπικά πιστώνεται στο κοινό που προαναφέραμε τη διαφορά πολιτικής «ικανότητας» που επιδεικνύει σε σχέση με τον κ. Σαμαρά.

Στην πράξη, το σχήμα δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα οριστικοποιηθεί.

Ο Φώτης Κουβέλης βρίσκεται σε συμπληγάδες για λόγους τους οποίους καταγράφω εδώ, και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επιλέξει τη «γενναία λύση» εφόσον δεν συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ (κάτι που πρέπει να θεωρείται σίγουρο).

Τουναντίον, είναι σχεδόν βέβαιο ότι, αν προχωρήσει το εγχείρημα, τα φιλελεύθερα κόμματα -και ίσως ο κ. Καρατζαφέρης (ποτέ δεν ξέρεις με τον συγκεκριμένο πολιτικό τι θα κρίνει ότι τον συμφέρει)- θα στηρίξουν ή έστω θα δώσουν «ανοχή», διευρύνοντας την κοινωνική βάση μιας κυβέρνησης που θα έχει άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, τα σοβαρά λάθη του κ. Σαμαρά δεν φαίνεται να εξαντλούνται στους προ των εκλογών χειρισμούς του και τον καθιστούν τελεσίδικα «αρχηγό υπό επιτήρηση και προθεσμία».

Όσο νωρίτερα εκπνεύσει αυτή η προθεσμία, τόσο καλύτερα θα είναι για τον σχηματισμό μιας ενιαίας κεντροδεξιάς παράταξης, παρότι αρκετοί εκτιμούν ότι ο ίδιος μάλλον θα προτιμήσει να κρατήσει τον έλεγχο της Νέας Δημοκρατίας έστω και σε διαστάσεις... «Πολιτικής Άνοιξης».

Ελπίζω ότι όταν έρθει η ώρα θα τους διαψεύσει.