Όσοι ξεκινούν να διαβάσουν αυτό το κείμενο πιστεύοντας ότι σημείο αναφοράς του θα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχουν κάνει λάθος. Παρότι κι αυτός είναι «γόνος» μιας πολιτικής δυναστείας, προηγούνται άλλοι. Και συγκεκριμένα ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής.
Ο δεύτερος, περιοριζόμενος εδώ και χρόνια στον ρόλο της «Πυθίας» που δίνει χρησμούς, προσπάθησε να αποτραβηχτεί από τη δημοσιότητα, μήπως και λησμονηθεί το γεγονός ότι επί των κυβερνήσεών του επήλθε ο πλήρης εκτροχιασμός του χρέους και των ελλειμμάτων, γεγονός το οποίο αντελήφθη, γι' αυτό και έκανε ό,τι έκανε: Διενήργησε πρόωρες εκλογές, τις οποίες γνώριζε ότι θα χάσει, προκειμένου να «δραπετεύσει» από την εξουσία, πριν σκάσει η… μπόμπα.
Μάλλον εντελώς ανυποψίαστος, για λόγους που περισσότερο θα έπρεπε να απασχολήσουν τον ίδιο και το περιβάλλον του πλέον, τη σκυτάλη παρέλαβε προθύμως ο Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου, που αναμφίβολα θα μείνει στην ιστορία για τη φράση του «λεφτά υπάρχουν», την οποία ατυχώς ξεστόμιζε λίγο πριν καταστεί πια εμφανής σε όλους η ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας!
Στην ιστορία επίσης θα μείνει και για το γεγονός ότι συνθηκολόγησε «άνευ όρων» με τους ξένους, απεμπολώντας το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους (που όντως θα είχε τότε ολέθριες συνέπειες για τις ευρωπαϊκές τράπεζες και την ίδια την Ευρωζώνη), για να πάρει ως αντάλλαγμα ένα σαφώς «τιμωρητικό» μνημόνιο με όρους τόσο ανεδαφικούς ως προς την εφαρμογή τους (γι' αυτό άλλωστε και αναιρέθηκαν στην πορεία με νέα μνημόνια), που θα προβλημάτιζαν ακόμη και πρωτοετή φοιτητή των Οικονομικών!
Τότε, όντως θα μπορούσε να υπάρξει ένα «πιστόλι στο τραπέζι», μια πιο σκληρή διαπραγμάτευση τέλος πάντων, αντίθετα με την εποχή της διαπραγμάτευσης ΣΥΡΙΖΑ το 2015, όταν το πιστόλι είχε πια γίνει… νεροπίστολο, καθώς η Ευρώπη είχε κτίσει ήδη τους μηχανισμούς προστασίας που ΔΕΝ είχε την εποχή Παπανδρέου.
Εντούτοις, αμφότεροι εξακολουθούν να βρίσκονται στο προσκήνιο, δίνοντας μάλιστα την αίσθηση ότι έχουν σημαντικά μελλοντικά σχέδια, ιδίως στην περίπτωση του Κ. Καραμανλή, ο οποίος φαίνεται να καλοβλέπει, εδώ και καιρό, τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, έχοντας καλλιεργήσει τις απαραίτητες σχέσεις «ένθεν και ένθεν».
Σε μικρότερο βαθμό, επιρροή εξακολουθεί να έχει και ο Γιώργος Παπανδρέου. Ίσως όχι στους πολίτες, αλλά σίγουρα στους μηχανισμούς και στα στελέχη του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ.
Κι εδώ προκύπτουν τα κρίσιμα ερωτήματα.
Πόσο υγιές είναι, πρόσωπα τα οποία αναμφίβολα έχουν σοβαρές ευθύνες για τη μεγαλύτερη κρίση που πέρασε η χώρα σε καιρό ειρήνης, κατά τα νεότερα χρόνια, να «αναστυλώνονται» κατόπιν μιας περιόδου παραμονής στο ιδιαίτερο «καθαρτήριο» της ελληνικής πολιτικής;
Μήπως σε μια άλλη χώρα, θα είχαν περάσει ανεπιστρεπτί στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας»;
ΥΓ: Για την περίπτωση Κυριάκου Μητσοτάκη, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το «βαρύ επώνυμό» του ήταν -ίσως και να παραμένει, κάτω από την επιφάνεια- δίκοπο μαχαίρι στο εσωτερικό του κόμματος.
Αναμφίβολα το «δυναστικό φαινόμενο» έχει παίξει ρόλο στη γενικότερη εξέλιξή του, ωστόσο πριν μπούμε στη διαδικασία να τον κρίνουμε επί της ουσίας, όπως κρίναμε τους προαναφερθέντες, θα πρέπει να δοκιμαστεί στην πράξη ως πρωθυπουργός, ιδιότητα που διαφέρει αισθητά από αυτή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κι απ' ό,τι φαίνεται, η ώρα αυτή πλησιάζει.