Κοινή πεποίθηση μεταξύ των παραγόντων της αγοράς και του επιχειρείν είναι ότι το τελευταίο Eurogroup μπορεί -και πρέπει- να αποτελέσει έναυσμα για να «ξεκλειδώσουν» επιτέλους οι αναπτυξιακές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας, καθώς δίνει θετικό σήμα για την πορεία της αλλά και για τις σχέσεις της χώρας με τους δανειστές.
Εάν δε μέσα στους επόμενους μήνες, όπως πολλοί εκτιμούν και αναμένουν, υπάρξει περαιτέρω αποσαφήνιση στο θέμα της «ρύθμισης» του ελληνικού χρέους και εισέλθουν τα ομόλογα της χώρας στο περίφημο QE της ΕΚΤ, τόσο το καλύτερο! Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι δεν πρόλαβε να «στεγνώσει το μελάνι» στην απόφαση του τελευταίου Eurogroup και ήδη κορυφαίοι παράγοντες ξεκίνησαν να πιέζουν με δηλώσεις τους για ρύθμιση του ελληνικού χρέους μέσα στους επόμενους μήνες. Μεταξύ αυτών η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, ο επίτροπος Μοσκοβισί και βεβαίως ο Γάλλος πρόεδρος Εμ. Μακρόν, που βγαίνει ενισχυμένος από το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στη χώρα του.
Ομοίως, αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης για το επόμενο διάστημα είναι να επιτυγχάνει τους στόχους που έχει συμφωνήσει, με επίκεντρο τα πλεονάσματα της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ για τα επόμενα χρόνια.
Προκειμένου να συμβεί αυτό, όμως, χωρίς να διαλυθεί εντελώς η ελληνική κοινωνία -και σε αυτό συμφωνούν σχεδόν οι πάντες-, πρέπει να τονωθούν οι άμεσες και έμμεσες επενδύσεις, είτε αυτές προέρχονται από ελληνικά, είτε από ξένα κεφάλαια, αλλά και να ενισχυθούν οι περιορισμένες σήμερα δυνατότητες χρηματοδότησης της ιδιωτικής οικονομίας.
Από τις δηλώσεις διαφόρων κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών, προκύπτει ότι τα ανωτέρω είναι κατανοητά. Ωστόσο τα λόγια στην περίπτωση αυτή δε φτάνουν, χρειάζονται έργα.
Εδώ και πολύ καιρό ακούμε για ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης το οποίο εκπονεί η κυβέρνηση, αλλά δεν το… βλέπουμε. Ακούμε για τις προσπάθειες προσέλκυσης επενδυτών, πλην όμως δεν βλέπουμε ορατά αποτελέσματα.
Στο θέμα της στήριξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των επενδύσεων, η κυβέρνηση παραμένει… «ολίγον έγκυος», σε βαθμό που άλλοι να διερωτώνται αν πραγματικά «θέλει» κι άλλοι αν… μπορεί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο σκέλος των μέτρων, η κυβέρνηση κατάφερε να ικανοποιήσει την πλειονότητα των δανειστών (αποφεύγοντας τα χειρότερα), με πολύ μεγάλο κόστος για την ίδια.
Για να αντλήσει όμως και όφελος από αυτή την υπόθεση, πρέπει τώρα να περάσει στο επόμενο βήμα. Στη μεθοδική και συγκροτημένη ενίσχυση της αναπτυξιακής διαδικασίας, με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα. Ήτοι στη δημιουργία προϋποθέσεων για την τόνωση των επενδύσεων και της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας.
Ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν είναι ιδιαίτερα εύηχο στα αυτιά ορισμένων από τα στελέχη της, εξαιτίας και του τρόπου που γαλουχήθηκαν πολιτικά, σε εποχές που -είτε αυτό αρέσει, είτε όχι- έχουν περάσει στο παρελθόν.
Άλλη λύση, όμως, δεν υπάρχει.
Εάν o ρυθμός ανάπτυξης που αναμένουμε για το 2017 δεν ενισχυθεί σημαντικά ήδη από το ερχόμενο έτος, θα έρθει πολύ σύντομα η ώρα που οι στόχοι τους οποίους αποδέχτηκε η χώρα όχι απλά θα μοιάζουν αλλά θα είναι άπιαστοι.