Η μάχη οπισθοφυλακών που δίνει ο «πολύς» κ. Σόιμπλε για το θέμα του ελληνικού χρέους, προσπαθώντας να αφήσει όσο το δυνατόν πιο αόριστες τις ρυθμίσεις κι αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι οποιαδήποτε δέσμευση για μείωση των επιτοκίων, μόνο ανεξήγητη δεν είναι.
Ενόψει εκλογών, το τελευταίο που θα ήθελε η παράταξη της κας Μέρκελ είναι να δει τους ευρωσκεπτικιστές της χώρας να κάνουν σημαία την απώλεια χρημάτων εκ μέρους του πάντα συντηρητικού Γερμανού φορολογούμενου.
Ωστόσο, οι επαΐοντες -και όχι μόνον αυτοί- γνωρίζουν ήδη ότι αργά ή γρήγορα το ελληνικό χρέος θα ρυθμιστεί με έναν τρόπο που θα θυμίζει τα perpetual bonds, τα λεγόμενα ομόλογα «αέναης» λήξης.
Χαρακτηριστικό είναι πρόσφατο άρθρο των Financial Times που δημοσίευσε το Euro2day.gr, με τίτλο «Το ελληνικό χρέος και η Οδύσσεια μέχρι το… 2100», όπου καταγράφεται η αδυσώπητη πραγματικότητα: «Η προσπάθεια να "παντρευτούν" οι απαισιόδοξες υποθέσεις του ΔΝΤ για τα μελλοντικά πλεονάσματα του προϋπολογισμού της Ελλάδας με το περιορισμένο εύρος των επιλογών για την ελάφρυνση του χρέους που θα μπορούσε να δεχθεί η ευρωζώνη, οδηγεί σε αποτελέσματα που προκαλούν κατάπληξη. Ένα σενάριο προβλέπει πως ορισμένα από τα δάνεια διάσωσης δεν θα αποπληρωθούν πριν το 2100».
Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι θα δούμε τέτοιες λύσεις να περιγράφονται ευκρινώς σε όποια δέσμευση των δανειστών για τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους αναμένουμε για το επόμενο διάστημα.
Σημαίνει όμως ότι για πολιτικούς λόγους θα συνεχίσει κατά πάσα πιθανότητα να υπάρχει ένα παιχνίδι «extend and pretend», που θα κλωτσάει το τενεκεδάκι παρά πέρα, χωρίς μάλλον να δίνει μια οριστική λύση για αρκετό ακόμη διάστημα.
Ποιους αφορά το παιχνίδι αυτό; Αφορά τις πολιτικές ηγεσίες των Ευρωπαίων δανειστών μας -και κυρίως τη Γερμανία, η οποία κατά τα φαινόμενα δεν θα έχει πολιτική αλλαγή μέσω των εκλογών-, που προσπαθούν να κρύψουν από την κοινή γνώμη των χωρών τους μια άλλη πραγματικότητα. Ότι λαμβάνοντας την απόφαση να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα το 2010, προκειμένου να μη χρεοκοπήσουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και δημιουργηθεί φαινόμενο «ντόμινο», ουσιαστικά μετέφεραν το «φέσι», που θα έτρωγε ο ιδιωτικός (τραπεζικός) τομέας, στην πλάτη των φορολογουμένων τους.
Όλα αυτά δεν είναι άγνωστα στην ελληνική πλευρά, είτε μιλάμε για την κυβέρνηση, είτε για τους ειδήμονες της αγοράς, γι' αυτό και σε τούτη τη φάση, όλοι θα είναι ικανοποιημένοι, αν η «λύση» που θα σχηματοποιηθεί το επόμενο διάστημα για το χρέος γίνει αποδεκτή από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, κι ας μην είναι μια τελεσίδικη και οριστική λύση.
ΥΓ: Για τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς των «αριθμών» και των άμεσων οικονομικών λύσεων, τα όσα συμβαίνουν, φαντάζουν κωμικοτραγικά. Πλην όμως, όταν τα οικονομικά θέματα μπλέκουν πολύ με την πολιτική, κάτι που συμβαίνει σίγουρα όταν δανειστές και δανειζόμενοι είναι κρατικές οντότητες, οι αριθμοί περνούν στο πίσω κάθισμα και μένει στο τιμόνι το «πολιτικά εφικτό».