Δεδομένου ότι η τρέχουσα διαπραγμάτευση (που όλοι ελπίζουν ότι σύντομα θα κλείσει επίσημα και οριστικά, για να μην εκτροχιαστεί πλήρως η πορεία της οικονομίας) περιλαμβάνει μια σειρά από θετικά αντίμετρα, τα οποία θα εφαρμοστούν ΜΟΝΟΝ εφόσον πιαστούν οι στόχοι για τα πλεονάσματα, γίνεται σαφές ότι υπάρχουν δύο και μόνο δρόμοι για τις εξελίξεις την επόμενη τριετία.
-Είτε η οικονομία θα πιάσει τους στόχους και θα εφαρμοστούν προσεχώς τα θετικά αντίμετρα, γεγονός που προϋποθέτει πολύ σημαντική αναπτυξιακή δυναμική, ώστε να μεγαλώσει η «πίτα», μια και δεν υπάρχουν περιθώρια μεγάλης μείωσης των δαπανών ή αύξησης των φόρων. Διόλου τυχαία η πίεση του πρωθυπουργού στους υπουργούς στο υπουργικό συμβούλιο της προηγούμενης εβδομάδας για τις επενδύσεις.
-Είτε δεν θα πιαστούν οι στόχοι, γεγονός που σημαίνει ότι θα μείνουμε με τα προαποφασισμένα σκληρά μέτρα, που ίσως συνοδευτούν κι από νέα «διορθωτικά» μέτρα, τα οποία πλέον θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανεχτεί η κοινωνία.
Με δυο λόγια, η επίτευξη αναπτυξιακών στόχων αποτελεί μονόδρομο, όχι μόνο για τη χώρα αλλά και για την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον θέλουν να διατηρήσουν σημαντικό ρόλο στο ελληνικό πολιτικό τοπίο τα επόμενα χρόνια. Εκεί θα κριθούν τα πάντα!
Στο σημερινό όμως περιβάλλον, των εξαιρετικά περιορισμένων δημόσιων δαπανών (που παραδοσιακά αποτελούσαν μοχλό οικονομικής ανάπτυξης, επί οιασδήποτε ελληνικής κυβέρνησης), η ενίσχυση της ανάπτυξης δεν μπορεί παρά να προέλθει από τον ιδιωτικό τομέα.
Πρόκειται για μια νέα πραγματικότητα, την οποία:
Α) Δεν είναι σίγουρο ότι την έχει κατανοήσει πλήρως η σημερινή κυβέρνηση, καθώς αρκετοί αιθεροβάμονες στις τάξεις της εξακολουθούν να ομνύουν στον ρόλο του Δημοσίου και να κατακεραυνώνουν το ιδιωτικό «κέρδος», παραγνωρίζοντας τη… ματαιότητα των απόψεών τους.
Β) Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι αρκετοί στην κυβέρνηση την έχουν κατανοήσει… θεωρητικά, δεν είναι καθόλου σίγουρο, τουλάχιστον προς το παρόν, ότι υπάρχει η γνώση, η διαχειριστική επάρκεια και η αποτελεσματικότητα, προκειμένου να μετουσιωθούν οι «καλές προθέσεις» σε αναπτυξιακό αποτέλεσμα.
Αναμφίβολα, το γεγονός ότι η επιβίωση αυτής της κυβέρνησης εξαρτάται από την ανάπτυξη και άρα από τον ιδιωτικό τομέα, είναι» οξύμωρο» για ένα Αριστερό κόμμα, πολλά μέλη του οποίου έχουν κομμουνιστικές πολιτικές καταβολές και είναι ιδεολογικά αντίθετα με την ιδιωτική πρωτοβουλία, ιδίως δε με τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Ωστόσο άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Προκειμένου να υπάρξει ανάπτυξη και μάλιστα με νέο, περισσότερο «εξωστρεφές» μοντέλο, θα πρέπει να στηριχθεί αποτελεσματικά όχι μόνο η πραγματοποίηση νέων επενδύσεων, από ελληνικά και ξένα κεφάλαια (πολλές εκ των οποίων δεν θα αποδώσουν άμεσα), αλλά και η προϋπάρχουσα επιχειρηματική δραστηριότητα, που έχει το απαραίτητο μέγεθος, την τεχνογνωσία και την οργάνωση, για να ανταποκριθεί σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού.
Θα πρέπει να επανεξεταστεί το θεσμικό πλαίσιο, προκειμένου να ενθαρρύνει εξαγορές και συγχωνεύσεις, θα πρέπει να εισακουστούν οι θέσεις του ιδιωτικού τομέα στο θέμα των «κόκκινων» δανείων και του εξωδικαστικού συμβιβασμού, προκειμένου να μην κολλήσει «επί της διαδικασίας» και από λάθη, η έτσι κι αλλιώς τιτάνια διαδικασία εξυγίανσης και αναδιάρθρωσης της οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα μας, που αποτελεί και την άλλη «όψη» των κόκκινων δανείων.
Όπως επίσης θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι και ο «κρυφός θησαυρός» της Ελλάδας, ο κλάδος της «ανάπτυξης ακινήτων», έχει άμεσα ανάγκη από ένα νέο, σύγχρονο πλαίσιο, είτε πρόκειται για ιδιωτικές είτε για δημόσιες ιδιοκτησίες, προκειμένου να φανερώσει τις αναπτυξιακές του προοπτικές. Και εντέλει θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο «πολιτικός χρόνος» με βάση τον οποίο συνηθίζουν να λειτουργούν οι πολιτικοί, δεν έχει καμία σχέση με τον χρόνο όπως λειτουργεί στην οικονομία, στην αγορά.
Η οικονομία δεν περιμένει. Οι αποφάσεις δεν αρκεί να είναι σωστές, πρέπει να είναι και έγκαιρες, για να έχουν θετικό αποτέλεσμα σε έναν κόσμο που κινείται με ολοένα και πιο γρήγορους ρυθμούς.
Κορυφαίοι κυβερνητικοί παράγοντες έχουν τονίσει επανειλημμένα ότι η ανάπτυξη αποτελεί προτεραιότητα κι ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο «αριστερό» από τη δημιουργία θέσεων εργασίας, σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, που παρουσιάζει πρωτοφανή ποσοστά ανεργίας.
Το θέμα είναι αν θα κάνουν τα λόγια… πράξη, στηρίζοντας την ιδιωτική επιχειρηματικότητα.
ΥΓ: Ωραία είναι η «κοινωνική επιχειρηματικότητα» που εξαπλώνεται τα τελευταία χρόνια και στην Ευρώπη, ωραίες είναι οι ιδέες για νέου τύπου αγροτικούς συνεταιρισμούς κι άλλα σχέδια του είδους, αλλά η αναπτυξιακή διαφορά μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια δεν πρόκειται να προέλθει από αυτά. Αν έρθει, θα έρθει από τον μεγάλο κορμό της οικονομίας, κι όχι από κάποια μικρά και φρέσκα παρακλάδια του.