Αν υπάρχει κάτι που έγινε προφανές το προηγούμενο διάστημα, είναι ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν θέλει τώρα οποιαδήποτε ρύθμιση για το ελληνικό χρέος, ενόψει των εκλογών στη χώρα της.
Κι ας γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο προκαλεί ζημία στην ελληνική οικονομία, κι ας γνωρίζει ότι τόσο το ΔΝΤ όσο και η Κομισιόν και η ΕΚΤ είναι υπέρ μιας ρύθμισης, έστω και προσωρινής, προκειμένου να μειωθεί το ρίσκο χώρας και να αυξηθούν οι επενδύσεις.
Ο κ. Σόιμπλε και οι συν αυτώ προτάσσουν το συμφέρον της παράταξής τους κι έχουν πολλές πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι και σε αυτή τη φάση. Άλλωστε ο κ. Σόιμπλε δεν χάνει ευκαιρία να προωθεί τα γερμανικά συμφέροντα όπου μπορεί, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη δήθεν «κριτική» του για τους Έλληνες εφοπλιστές, προς όφελος της γερμανικής ναυτιλίας.
Ούτε βέβαια η προώθηση «εθνικών συμφερόντων» περιορίζεται στους Γερμανούς. Η επιβάρυνση των ελληνικών τουριστικών επιχειρήσεων με έξτρα φόρους ευνοεί τις γειτονικές μας χώρες, ενώ είναι κοινό μυστικό ότι άγριες πιέσεις υπάρχουν και για διάφορα «φιλέτα» που αλλάζουν ιδιοκτησία, περνώντας συνήθως σε ξένα χέρια.
Το περίεργο είναι ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η ελληνική πολιτική εξακολουθεί να μη βρίσκει κοινούς τόπους, ακόμη και σε μείζονος σημασίας θέματα, όπως αυτό του χρέους. Δεν πρόκειται ασφαλώς για κάτι καινούργιο, κάθε άλλο. Το παράδοξο είναι ότι η παραδοσιακή τακτική του «ότι βλάπτει την κυβέρνηση ωφελεί εμάς» (και τούμπαλιν) συνεχίζεται, ανεξάρτητα από το ποιος κατέχει την εξουσία κι από τις ευρύτερες συνθήκες, όσο κρίσιμες κι αν είναι.
Κι αυτή η έλλειψη «ομοψυχίας» από την πλευρά της Ελλάδας, όπου κάθε φορά η εκλεγμένη κυβέρνηση καθίσταται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όμηρος των δανειστών αλλά και αντιμέτωπη με την ανέξοδη κριτικής της εκάστοτε αντιπολίτευσης, είναι ίσως το μεγαλύτερο μειονέκτημα της χώρας.
Το ότι διχάζει την εσωτερική κοινή γνώμη είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη αφορά στην ευκολία με την οποία οι δανειστές μας διαφωνούν ώσπου να… συμφωνούν, χωρίς καν να μας λογαριάζουν!