Οι σκιές σε θέματα διαφάνειας, με αιχμή των υπόθεση των Τεμπών, έχουν πυκνώσει. Αποκτούν βάρος που, συνδυαζόμενο με τα προβλήματα της καθημερινότητας και τα ποικίλα μέτωπα που άνοιξε η κυβέρνηση μέσα σε 2-3 μήνες, βυθίζει τη δημοτικότητά της.

Η πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis, που δείχνει υποχώρηση της Νέας Δημοκρατίας κατά 5,1% σε διάστημα ενός μηνός, αποτυπώνει αυτή την εικόνα, ενώ βρισκόμαστε κοντά στις ευρωεκλογές, από τα αποτελέσματα των οποίων ενδέχεται να προκύψει η επιστροφή της χώρας σε περίοδο πολιτικής αβεβαιότητας.

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, το 77% των πολιτών απάντησε ότι βλέπει προσπάθεια συγκάλυψης των πολιτικών ευθυνών στην τραγωδία των Τεμπών, προκαλώντας πληθώρα δημοσιευμάτων. Ωστόσο στην ίδια δημοσκόπηση υπήρχε κι ένα άλλο, εξίσου ανησυχητικό, εύρημα.

Σε ερώτηση για το πόσο εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη να αποδώσει ποινικές ευθύνες για τα Τέμπη, το 38% απάντησε «καθόλου» και το 29% «λίγο», ενώ «πολύ» απάντησε μόλις το 5% και «αρκετά» το 22%.

Ανατρέχοντας μάλιστα σε παλαιότερες έρευνες, της περιόδου 2010-2015, για την εμπιστοσύνη των Ελλήνων στους θεσμούς, προκύπτει εμμέσως (καθώς τα ερωτήματα είτε τίθενται λίγο διαφορετικά είτε με διαφορετικό τρόπο ομαδοποίησης) πως η εμπιστοσύνη των πολιτών εξακολουθεί να κινείται σε χαμηλά επίπεδα, ίσως και χαμηλότερα από ό,τι την ταραγμένη περίοδο των μνημονίων!

Η νέα κυβέρνηση δεν έχει ακόμη κλείσει χρόνο και από το 41% του Ιουνίου, έχει πέσει αισθητά κάτω από το 30% (27-28% στην τελευταία δημοσκόπηση) στην πρόθεση ψήφου.

Τα ποιοτικά στοιχεία είναι ακόμη χειρότερα. Σύμφωνα με την ALCO, μόνο το 23% των πολιτών δηλώνει ικανοποιημένο αρκετά/πολύ από το έργο της.

Η ακρίβεια που κατατρώει την αγοραστική δύναμη των πολιτών δεν είναι ο μόνος μεγάλος εχθρός της. Η υπόθεση των Τεμπών, που έχει ιδιαίτερη σημασία για την κοινή γνώμη, εξελίσσεται σε νάρκη πρώτου μεγέθους. Το 77% των πολιτών πιστεύει ότι γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης πολιτικών ευθυνών, ποσοστό που εξηγεί και τις περισσότερες από 1.300.000 υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί για το ίδιο θέμα. Ασφαλώς η συμπεριφορά της πλειοψηφίας στην Εξεταστική Επιτροπή έχει συμβάλει σε αυτά.

Λένε πως η ποιότητα του αντιπάλου καθορίζει και την αξία της νίκης. Αν είναι έτσι, το μέλλον της πολιτικής στις Δημοκρατίες μας είναι μάλλον ζοφερό.

Γιατί όπου κι αν κοιτάξεις, θριαμβεύουν τα κοσμητικά επίθετα επί της ουσίας των επιχειρημάτων. Κι αν αυτό συνέβαινε από καιρό στην Ελλάδα (και τότε οι παλαιότεροι ελπίζαμε σε άνοδο του επιπέδου), εδώ και αρκετά χρόνια συμβαίνει σχεδόν αδιακρίτως στις ανεπτυγμένες χώρες, ένθεν και εκείθεν του Ατλαντικού.

Ίσως να φταίνε οι μάλλον δυσδιάκριτες πλέον διαφορές σε θέματα «μεγάλης πολιτικής», ανάμεσα σε πολιτικές παρατάξεις που διεκδικούν εθνική εξουσία. Διότι δρουν μέσα στις άτεγκτες παραμέτρους ενός παγκοσμιοποιημένου οικονομικού και γεωπολιτικού συστήματος, που αδιαφορεί για τις κατά τόπους πολιτικές αναγκαιότητες.

Τα σημάδια είναι ορατά παντού. Σε δημοσιεύματα ειδικών, σε δηλώσεις πολιτικών εντός και εκτός της Ανατολικής Ευρώπης, σε άρθρα γνώμης μεγάλων οικονομικών και πολιτικών ΜΜΕ, ακόμη και στις πρόσφατες δηλώσεις του Μάριο Ντράγκι, που έχει αναλάβει να καταθέσει σχέδιο για την αύξηση της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας, στον οικονομικό τομέα.

Η Ευρώπη ετοιμάζεται να κάνει την οικονομία της «πολεμική», όχι μόνο για τους αμυντικούς λόγους που προσεγγίσαμε στο προηγούμενο σημείωμα αλλά και ευρύτερα, σε διάφορους τομείς αιχμής, προκειμένου να αντιμετωπίσει απειλές πολύ διαφορετικής φύσης, από το διαρκώς αυξανόμενο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας έως την κλιματική αλλαγή.