Η νέα κυβέρνηση δεν έχει ακόμη κλείσει χρόνο και από το 41% του Ιουνίου, έχει πέσει αισθητά κάτω από το 30% (27-28% στην τελευταία δημοσκόπηση) στην πρόθεση ψήφου.
Τα ποιοτικά στοιχεία είναι ακόμη χειρότερα. Σύμφωνα με την ALCO, μόνο το 23% των πολιτών δηλώνει ικανοποιημένο αρκετά/πολύ από το έργο της.
Η ακρίβεια που κατατρώει την αγοραστική δύναμη των πολιτών δεν είναι ο μόνος μεγάλος εχθρός της. Η υπόθεση των Τεμπών, που έχει ιδιαίτερη σημασία για την κοινή γνώμη, εξελίσσεται σε νάρκη πρώτου μεγέθους. Το 77% των πολιτών πιστεύει ότι γίνεται προσπάθεια συγκάλυψης πολιτικών ευθυνών, ποσοστό που εξηγεί και τις περισσότερες από 1.300.000 υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί για το ίδιο θέμα. Ασφαλώς η συμπεριφορά της πλειοψηφίας στην Εξεταστική Επιτροπή έχει συμβάλει σε αυτά.
Ομοίως το ακανθώδες θέμα των υποκλοπών όχι μόνο αρνείται να πεθάνει μακριά από τη δημοσιότητα, αλλά αναβαθμίζεται και στο εξωτερικό, την ίδια ώρα που η Δικαιοσύνη δεν έχει καταφέρει να ασκήσει κάποια δίωξη, σχεδόν 1,5 χρόνο μετά την αποκάλυψη της παρακολούθησης Ανδρουλάκη!
Ακόμη και στα θέματα της οικονομίας, το πιο δυνατό χαρτί της κυβέρνησης, η λαμπρή εικόνα φαίνεται να ξεθωριάζει, όχι μόνο για τις πιο ασθενείς τάξεις, που νιώθουν περισσότερο την ακρίβεια, αλλά και για σημαντικό μέρος της οικονομικής «ελίτ». Η οποία κοιτάζει τους ψυχρούς αριθμούς και βλέπει ότι χρειάζεται πολύ μεταρρυθμιστική δουλειά ακόμη.
Το ΑΕΠ του 2023, παρότι υψηλότερο σε σχέση με τον μέσο όρο της ΕΕ, βγήκε σχεδόν 17% χαμηλότερα από τις προβλέψεις (2% αντί για 2,4%). Τα στοιχεία του, όμως, δείχνουν προβληματική επίδοση για τις επενδύσεις (το πιο σοβαρό αναπτυξιακό μέγεθος), αλλά και ότι η διεύρυνση του ΑΕΠ στηρίζεται σε υπερβολικό βαθμό από την ιδιωτική και τη δημόσια κατανάλωση.
Εν ολίγοις, το παλαιό κακό μοντέλο που μας έφερε στη χρεοκοπία συνεχίζει να υφίσταται, χωρίς ουσιώδεις αλλαγές, με εξαίρεση τις έμμεσες κυρίως επενδύσεις, από το εξωτερικό. Η ανάπτυξη στην Ελλάδα, παρά τις αναντίρρητα θετικές εξελίξεις των τελευταίων ετών, παραμένει πολύ ευαίσθητη. Μπορεί να «τουμπάρει» εύκολα, αν μεταβληθούν οι συνθήκες υψηλής επενδυτικής ρευστότητας και ανόδου των αγορών, στο εξωτερικό.
Παρ' όλα αυτά, η κυβερνητική ηγεσία δείχνει να αρκείται στην κολακευτική εικόνα από τα πρωτοσέλιδα πολλών ΜΜΕ, που κινούνται γύρω από τον άξονά της, καθώς και στην ανυπαρξία ισχυρού αντιπάλου. Μετά το σχεδόν 41% του Ιουνίου και τη μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο, δείχνει να διακατέχεται από ένα σύνδρομο «υπερβολικής αυτοπεποίθησης», που την εμποδίζει να προχωρήσει σε διορθωτικές κινήσεις, ακόμη κι όταν είναι προδήλως απαραίτητο, όπως συμβαίνει με την υπόθεση των Τεμπών.
Δείχνει να θεωρεί ότι η διατήρηση της εξουσίας είναι εξ ορισμού δεδομένη, γεγονός που την οδηγεί σε διαταραχή σχέσεων με την παραδοσιακή της βάση και την Εκκλησία (συμβαίνει με τον γάμο ομοφύλων και την τεκνοθεσία), αλλά και σε αδιαφορία για τη συναίνεση του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεταρρυθμίσεις που έχει προχωρήσει αυτό το διάστημα ψηφίζονται αποκλειστικά από την ίδια, ακόμη και σε θέματα όπως οι αλλαγές στη Δικαιοσύνη και η Επιστολική Ψήφος, για τα οποία θα μπορούσαν να υπάρξουν ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συναινέσεις.
Όλα αυτά, δε, συμβαίνουν ενώ ο μοχλός του «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου, που αποδείχτηκε πολύτιμο εργαλείο για την κατάκτηση σημαντικού μέρους του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, έχει πλέον αχρηστευτεί από τις εξελίξεις.
Είναι όμως αμφίβολο αν και οι Ευρωεκλογές θα αποτελέσουν ισχυρό σήμα αφύπνισης. Ακόμη και αν η Νέα Δημοκρατία διολισθήσει κάτω από τον πήχη του 33,12% των αντίστοιχων εκλογών του 2019, τον οποίο θέτουν κυβερνητικές πηγές, η διαφορά με τον δεύτερο προβλέπεται μεγάλη, επιβεβαιώνοντας ίσως την αποχαυνωτική αίσθηση ασφάλειας.
Ουδείς θα διαφωνήσει ότι προς το παρόν δεν διαφαίνεται σημαντικός πολιτικός αντίπαλος. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί εγγύηση για το μέλλον. Μόνο και μόνο η σαρωτική νίκη του Στέφανου Κασσελάκη, που ήρθε από το πουθενά, για να ανατρέψει τα πάντα στον ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε μήνες, αποτελεί επαρκή απόδειξη για την ταχύτητα με την οποία μπορεί να επέλθουν αλλαγές πολιτικού σκηνικού στην εποχή μας.
Οι διεργασίες θα ενταθούν μετά τις Ευρωεκλογές, ανάλογα και με τα επιμέρους αποτελέσματα, ιδίως αν η προβολή τους δείξει ότι η επίτευξη αυτοδυναμίας, στις εθνικές εκλογές, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αντίπαλοι μπορεί να προκύψουν κατά μόνας ή συνδυαστικά, από τα αριστερά ή και τα δεξιά, ανάλογα με τις συνθήκες. Αρκεί να υπάρχει «ζήτηση» από την κοινωνία.
Τον σφυγμό της οποίας δείχνει πλέον να χάνει, από αυταρέσκεια, η κυβέρνηση.
ΥΓ: Σε αυτό το σκηνικό, η συνεχιζόμενη φημολογία περί «ευρωπαϊκών φιλοδοξιών» του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει ήδη αρχίσει, παρά τις διαψεύσεις, να δημιουργεί ένα πρόσθετο υπόστρωμα αβεβαιότητας.