Βρισκόμαστε ακόμη στις πρώτες μέρες του νέου έτους και η έκκληση για την εγκαθίδρυση μιας νέας «παγκόσμιας τάξης» δεν έρχεται αυτή τη φορά από τον Ρώσο Πούτιν ή τον Κινέζο Σι, αλλά από την ηγέτη της δεύτερης αναδυόμενης υπερδύναμης, της Ινδίας.

Χωρίς πολεμικές ιαχές, με μετρημένες κουβέντες αλλά και σημαντικές αιχμές, ο πρωθυπουργός της Ινδίας Μόντι μίλησε για μια νέα διεθνή τάξη που θα πρέπει να εγκαθιδρύσουν οι χώρες του «παγκόσμιου Νότου», στις οποίες, όπως δεν παρέλειψε να αναφέρει, ζουν πλέον τα 3/4 του πληθυσμού της Γης.

Ο νέος χρόνος έρχεται και θα είναι δύσκολος. Σύμφωνα με πολλούς παρατηρητές, δυσκολότερος από το χρόνο που φεύγει. Κι αυτό λέει πολλά, διότι η Ελλάδα ήταν αυτή τη φορά μια από τις λίγες χώρες της Δύσης που παρουσίασε σημαντική οικονομική ανάπτυξη, έστω κι αν αυτή ήταν σε μεγάλο βαθμό, αποτέλεσμα είτε της τουριστικής κίνησης, είτε της αυξημένης εγχώριας κατανάλωσης.

Το 2022 σημαδεύτηκε από μεγάλες αλλαγές στο οικονομικό περιβάλλον, εκτοξεύοντας την αβεβαιότητα σε υψηλά επίπεδα: πρωτόγνωρη για τις τελευταίες δεκαετίες έξαρση του πληθωρισμού, με επίκεντρο την ενέργεια, απότομη άνοδος των επιτοκίων, δυσλειτουργίες στις αλυσίδες εφοδιασμού, αλλά και κινήσεις γεωπολιτικού κατακερματισμού της παγκοσμιοποίησης.

Η πρωτόγνωρη παροχή έκτακτου «τροφικού» επιδόματος, στην πλειονότητα των Ελλήνων -μικρού, μεγάλου, δεν έχει τόση σημασία- έρχεται ως επιστέγασμα της γενικότερης επιδοματικής πολιτικής που έχει καθιερώσει η κυβέρνηση και δείχνει πλέον ξεκάθαρα ότι μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις εκλογές.

Εξίσου ξεκάθαρο είναι, όμως, ότι η υπόθεση των υποκλοπών όχι μόνο έχει τραυματίσει την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη -αφού καθόλου δεν αγνοείται από τους πολίτες, ακόμη και από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας- αλλά απειλεί να εξελιχθεί σε «λάβαρο» για τη συσπείρωση της αντιπολίτευσης (με κορμό ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) γύρω από την «προοδευτική συγκυβέρνηση», από την πρώτη Κυριακή της απλής αναλογικής. Κάτι που δικαίως φαίνεται να απασχολεί σοβαρά τον πρωθυπουργό, καθώς το Σάββατο εξαπέλυσε σκληρή επίθεση στη Βουλή εναντίον του (απόντος) Νίκου Ανδρουλάκη.

Oι περισσότεροι γνωρίζουν για το ορίτζιναλ σκάνδαλο «Watergate», που οδήγησε στην παραίτηση του προέδρου Νίξον,  δεν ξέρουν όμως ακόμη και βασικά σημεία της υπόθεσης, που έσκασε σαν βόμβα στις Ηνωμένες Πολιτείες, πριν από 50 χρόνια.

Οπως ότι μεσολάβησαν περίπου 2 χρόνια από τότε που δημοσιοποιήθηκε το συμβάν το 1972, έως ότου επήλθε η παραίτηση του προέδρου, για να γλιτώσει την πλήρη ατίμωση μιας αποπομπής από το Κογκρέσο, τον Ιούλιο του 1974.

Υπάρχουν και πιο σημαντικές «λεπτομέρειες». Όπως ότι ουδέποτε αποδείχθηκε ότι ο Ρίτσαρντ Νίξον ήξερε από πριν για το σχέδιο παρακολούθησης των Δημοκρατικών. Αυτό που τον «έφαγε» ήταν ότι έκανε σοβαρή προσπάθεια για να συγκαλυφθεί το σκάνδαλο, αφού έμαθε. Ή το ότι εάν δεν είχε μεσολαβήσει το σκάνδαλο, το πιθανότερο είναι ότι ο Νίξον θα έμενε στην ιστορία για διπλωματικές επιτυχίες της διακυβέρνησής του, όπως το άνοιγμα στην Κίνα που ενορχήστρωσε ο υπουργός Εξωτερικών του Χένρι Κίσινγκερ, ή για τη νέα περίοδο στις σχέσεις με την Σοβιετική Ένωση, καθώς και για ορισμένες πρωτοποριακές τότε ρυθμίσεις για την προστασία του περιβάλλοντος.

Πρώτα αναγκάστηκαν να σταματήσουν το κλείσιμο καταστημάτων, διότι άρχισαν να «μυρίζουν» εκλογές και οι αντιδράσεις σε κάποιους νομούς κρίθηκαν πολιτικά επώδυνες.

Μετά ήρθε η άρνηση της κυβέρνησης να περάσει τροπολογία για τους πλειστηριασμούς, παραπέμποντας στο ΣτΕ. Τώρα, καλούνται να επιδοτήσουν δανειολήπτες, να αυξήσουν τα επιτόκια καταθέσεων και να μειώσουν τις προμήθειες που επιβάλλουν, ενώ η πολιτική αβεβαιότητα φαίνεται να «παγώνει» τους επενδυτές κι ενδεχομένως να καθυστερεί την απόκτηση «επενδυτικής βαθμίδας» από τη χώρα.