Αίσθηση σε παγκόσμιο επίπεδο έχει προκαλέσει το μέγεθος της απώλειας που αναμένεται να υποστούν όχι μόνο οι μη εγγυημένες καταθέσεις της Λαϊκής, όπου οι απώλειες ίσως να είναι ολοκληρωτικές, αλλά και αυτές στην Τράπεζα Κύπρου, που θα κινηθούν από 37,5% έως και... 60%.

Και μόνο από τη μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο τελευταίων ποσοστών προκύπτει ότι τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Κύπρο δεν υπήρχε καμία οργανωμένη διαδικασία υπολογισμού ΠΡΙΝ από την επιβολή του κουρέματος.

Ωστόσο, οι διαφορές και οι υπαναχωρήσεις σε βασικά δεδομένα στα οποία υποτίθεται ότι στηριζόταν το σχέδιο διάσωσης, είτε στην πρώτη είτε στη δεύτερη παραλλαγή του, επιβεβαιώνουν αυτήν την αίσθηση και κάνουν τους διεθνείς αναλυτές (που προσπαθούν να βρουν άκρη, αλλά... δεν μπορούν) να μιλούν για «κούρεμα στα τυφλά» και για έλλειψη διαφάνειας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους.

Στο πλαίσιο του πρώτου Eurogroup άπαντες πληροφορήθηκαν, χωρίς όμως αυτό να υπάρχει σε κάποιο επίσημο κείμενο, ότι οι ανάγκες των δύο κυπριακών τραπεζών ήταν 7 δισ. ευρώ. Εξ αυτών το 1,2 δισ. έπρεπε να καλυφθεί από τους διαφόρων ειδών ομολογιούχους και το υπόλοιπο από τους καταθέτες.

Όταν λοιπόν η Κυπριακή Βουλή αρνήθηκε την επιβολή έκτακτης εισφοράς 6,75% στις καταθέσεις έως 100.000 ευρώ και 9,9% στις υπερβάλλουσες, έπρεπε να βρει τα 5,8 δισ. ευρώ.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν τα βρήκε.

Ωστόσο, στο επόμενο Eurogroup ο ίδιος ο επικεφαλής του Γερούν Ντάισελμπλουμ, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, ανέφερε πολλάκις με αινιγματικό τρόπο «...δεν χρησιμοποιούμε πλέον αυτόν τον αριθμό», χωρίς όμως να εξηγήσει ΓΙΑΤΙ άλλαξε, αφού το πρόβλημα το είχαν οι ίδιες δύο τράπεζες.

Ο κ. Ντάισελμπλουμ πάντως ανέφερε έναν άλλον αριθμό, το ίδιο βράδυ. Έναν αριθμό με ιδιαίτερη σημασία.

Είπε ότι οι ανασφάλιστες καταθέσεις της Λαϊκής ήταν 4,2 δισ. ευρώ. Ο αριθμός όμως αυτός... διαψεύδεται από τα στοιχεία που δίνει η ίδια η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου.

Σύμφωνα με την τελευταία, το σύνολο των καταθέσεων της Λαϊκής στο τέλος Φεβρουαρίου ήταν 8,5 δισ., ενώ με προχθεσινή ανακοίνωσή της αναφέρει μεταξύ άλλων ότι οι εγγυημένες καταθέσεις της ήταν 6,4 δισ. ευρώ.

Άρα οι κατά τον Ντάισελμπλουμ ανασφάλιστες καταθέσεις ύψους 4,2 δισ. ευρώ (που θα εξαϋλώνονταν στην εκκαθάριση της Λαϊκής) κατά την Κεντρική Τράπεζα είναι οι… μισές. Μόλις... 2,1 δισ. ευρώ!

Πρόκειται για τεράστια διαφορά, από την οποία κατά πάσα πιθανότητα θα επιβαρυνθούν τελικά και οι... καταθέτες της Τράπεζας Κύπρου, αφού το ίδιο το κυπριακό κράτος δεν πρόκειται να επιβαρυνθεί από τη διάλυση της Λαϊκής ούτε υπάρχει κυπριακό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για να πληρώσει τον λογαριασμό!

Το ερώτημα είναι πώς προκύπτει αυτή η διαφορά, αν δεχτούμε ότι κατά κανόνα τα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας μιας χώρας είναι σωστά, αλλά και γιατί δεν είχαν σωστή ενημέρωση το Eurogroup, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ τις ώρες όπου λαμβάνονταν τόσο κρίσιμες αποφάσεις.

Δυστυχώς, αυτά που ΔΕΝ ξέρουμε για τον τρόπο και το συνολικό κόστος με το οποίο λύνεται το θέμα των δύο μεγάλων κυπριακών τραπεζών είναι πάρα πολλά. Και δείχνουν προς το παρόν όχι μόνο έλλειψη προετοιμασίας, αλλά και αδιαφάνεια από πρόθεση.

Πρακτικά, η Λαϊκή Τράπεζα εξαφανίζεται, καθώς το προσωπικό και οι εργασίες της πέρασαν είτε στην Τράπεζα Κύπρου, είτε στην Τράπεζα Πειραιώς, με εξαίρεση συγκριτικά ασήμαντες θυγατρικές. Ό,τι απομείνει και έχει κάποια αξία θα πουληθεί.

Κι όμως, ακόμη και προχθές η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου επέμενε να χρησιμοποιεί επισήμως για τη Λαϊκή τον όρο «εξυγίανση».

Η ίδια η Τράπεζα Κύπρου φαίνεται, σύμφωνα με το διάταγμα, να λαμβάνει όλο το δανειακό χαρτοφυλάκιο της Λαϊκής (άρα και τα προβληματικά δάνεια), τις εγγυημένες καταθέσεις, αλλά και τα ποσά του μηχανισμού χρηματοδότησης ELA που είχε η Λαϊκή. Το τίμημα που θα πληρώσει για τις μεταβιβάσεις περιουσιακών στοιχείων μέχρι στιγμής παραμένει άγνωστο, αφού δεν έχει γίνει αποτίμηση.

Ουδείς λοιπόν γνωρίζει πόσο θα επιβαρυνθεί η Τράπεζα Κύπρου από αυτήν τη διαδικασία και άρα πόσο θα επιβαρυνθούν στη συνέχεια οι δικοί της καταθέτες εξαιτίας αυτών των μεταβιβάσεων από τη Λαϊκή. Έτσι κι αλλιώς, έμμεση επιβάρυνση προκύπτει από τη μεγέθυνση του ισολογισμού της, καθώς αυτή θα επιφέρει αύξηση και στα απαιτούμενα «εποπτικά κεφάλαια»

Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι η διαδικασία «αναδιάρθρωσης» στις δύο μεγάλες κυπριακές τράπεζες έχει εξελιχθεί... τεχνοκρατικά σε έναν «αχταρμά», που ως μόνο στόχο έχει να μην επιβαρυνθεί όχι απλώς το κυπριακό κράτος και η Κεντρική Τράπεζα, αλλά και η ίδια η ΕΚΤ.

Το πόσο -και για πόσο καιρό- θα «πονέσουν» οι μεγαλοκαταθέτες, ακόμη και στην περίπτωση της Τράπεζας Κύπρου, ή το αν η τελευταία θα καταφέρει να διασωθεί φαίνεται να είναι τα τελευταία που ενδιαφέρουν.

Και το μόνο βέβαιο είναι ότι στρατιές δικηγόρων θα ψάχνουν σύντομα αυτήν την πρωτοφανή υπόθεση.

Από τις απανωτές δηλώσεις του κ. Ντάισελμπλουμ, που δείχνει να ενεργεί πλέον ως καθαρόαιμος «γκαουλάιτερ», προς όφελος των γερμανικών θέσεων, φαίνεται πως ο κ. Σόιμπλε και οι λοιποί υποστηρικτές των… Ethonomics στον πυρήνα της ευρωζώνης υπέπεσαν σε τρία σοβαρά λάθη:

Το πρώτο είναι ότι θεώρησαν πως η κρίση στην ευρωζώνη έχει περάσει το στάδιο της κορύφωσης και είναι πλέον «διαχειρίσιμη». Αυτό υποστήριξε ο ίδιος ο Ολλανδός πρόεδρος του Eurogroup, το ίδιο προκύπτει και από την επιμονή αρκετών παραγόντων να καθιερώσουν τώρα ως κανόνα μέτρα που καθιστούν τους καταθέτες υπόλογους όταν τίθεται θέμα «αναδιάρθρωσης» των τραπεζών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η θέση αυτή είναι θεωρητικά ορθή. Στην περίπτωση τραπεζικών προβλημάτων πρώτα έχουν σειρά οι μέτοχοι, μετά οι ομολογιούχοι (ανάλογα και με τις εξασφαλίσεις που κατέχουν), κι εν συνεχεία οι μη ασφαλισμένοι καταθέτες, δίκην… «προμηθευτών».

Ασφαλώς, κάτι τέτοιο είναι περισσότερο θεμιτό από την επιβάρυνση των φορολογούμενων γενικώς, την οποία επιφέρει η «διάσωση» με κρατικό χρήμα.

Είναι δε σίγουρο ότι μελλοντικά αυτό θα κάνει τους πάντες να σκέπτονται περισσότερο το «ρίσκο» -και τις ευθύνες- είτε πρόκειται για managers, είτε για μετόχους, είτε για εξασφαλισμένους και μη ομολογιούχους, ακόμη και τους μεγαλοκαταθέτες.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο timing.

Τέτοιου είδους μέτρα είναι απολύτως ορθό να λαμβάνονται αφού λήξει η κρίση, κι εφόσον έχει αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στη σταθερότητα του συστήματος.

Στην περίπτωση της ευρωζώνης έχουμε μια κρίση κρατικών χρεών, στενά συνδεδεμένη με μια παράλληλη τραπεζική κρίση, που κάθε άλλο παρά έχει λήξει (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ισπανία), ενώ δεν αποκλείεται να ξεσπάσει με ένταση σε άλλες χώρες, όπως π.χ. η Ιταλία και η Σλοβενία.

Γι' αυτό και η εφαρμογή των παραπάνω κανόνων ουσιαστικά πλήττει τη σταθερότητα του εύθραυστου τραπεζικού συστήματος - ιδιαίτερα των πιο αδύναμων οικονομιών.

Πρώτον, διότι αυξάνει το «κόστος χρήματος» στη χρηματοδότηση των τραπεζών και, δεύτερον, διότι οδηγεί σε πιθανές μεταφορές κεφαλαίων από την περιφέρεια προς το κέντρο της ευρωζώνης, αλλά και σε τρίτες χώρες εκτός αυτής.

Μεταφορές που εύκολα μπορούν να πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας, στη περίπτωση που εμφανιστούν έστω και περιορισμένα σημάδια κρίσης, είτε σε κάποια τράπεζα, είτε πολύ περισσότερο σε κάποια χώρα.

Το δεύτερο λάθος είναι καθαρά πολιτικό, λειτουργεί σε επίπεδο συμβολισμών και σαμποτάρει την ίδια την ιδέα τη «ευρωπαϊκής ενότητας».

Δεν είναι τυχαίο ότι οι ψυχροί διεθνείς τραπεζίτες του Institute of International Finance σχολίασαν χθες τις εξελίξεις στην Κύπρο βάζοντας τίτλο «Η εποχή μετά την αλληλεγγύη», όπως δεν είναι τυχαίο το αντιευρωπαϊκό κύμα που ενισχύεται συνεχώς επικεντρωμένο στις ηγεμονικές τάσεις της Γερμανίας.

Η ανελέητη στάση απέναντι στην Κύπρο δημιουργεί προηγούμενο και διαλύει την εικόνα αλληλεγγύης των ισχυρών έναντι των αδύναμων, πλην θεωρητικά ισότιμων, εταίρων.

Μέσω ακριβώς αυτών των δύο παραμέτρων, προκύπτει ο πραγματικός «συστημικός κίνδυνος» της υπόθεσης της Κύπρου, κι όχι από το μέγεθος του ΑΕΠ ή του τραπεζικού της τομέα.

Κι αυτό ήταν το τρίτο λάθος του κ. Σόιμπλε και όσων συντάχθηκαν μαζί του, περιλαμβανομένης, ως φαίνεται, και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Υποτίμησαν τις στρατηγικές συνέπειες σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο των ίδιων των χειρισμών τους. Διότι αυτοί οι χειρισμοί είναι που δημιούργησαν ξανά συστημικό κίνδυνο κι όχι το μέγεθος του στόχου τους.

Το ερώτημα πλέον είναι αν τα λάθη αυτά έγιναν συνειδητά ή όχι. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία. Αν πρόκειται για πραγματικά λάθη, στην πορεία θα γίνουν μεγάλες προσπάθειες για να διορθωθούν.

Αν όχι, αυτό σημαίνει ότι ο Βορράς της Ευρώπης έχει ήδη στο πίσω μέρος του μυαλού του τη διάσπαση της ευρωζώνης.

Και κινείται για να περιορίσει τις ενδιάμεσες απώλειες αλλά και για να ενδυναμώσει τη θέση του. Ενισχύοντας τη ροή κεφαλαίων προς τον οικείο τραπεζικό τομέα σε βάρος του Νότου.

Η τραγική κατάληξη της "διάσωσης" στην Κύπρο (ακόμη και φλεγματικοί αναλυτές του εξωτερικού σχολιάζουν πλέον πικρόχολα τη λέξη) δυστυχώς έχει πολύ ευρύτερη σημασία.

Η αρχή έγινε στο πρώτο Eurogroup, που μεταξύ άλλων αποφάσισε να παρακάμψει την εγγύηση των καταθέσεων, συναινώντας στην επιβολής "έκτακτης εισφοράς". Μια απόφαση, θυμίζω, που δεν εφαρμόστηκε απλώς και μόνο γιατί αρνήθηκε να την ψηφίσει η Κυπριακή Βουλή.

Εάν το καλοσκεφτείτε, είναι απίστευτο. Το ανώτατο, υποτίθεται, "σώμα" της ευρωζώνης δέχτηκε σε μια βραδιά ελαφρά τη καρδία να βάλει χέρι σε ένα από τα "ιερά και όσια" της Ευρώπης, την προστασία των μικροκαταθετών.

Με την ίδια ευκολία, άλλωστε, το Eurogroup της περασμένης Κυριακής καταστρατήγησε ένα άλλο "ιερό και όσιο" της ευρωζώνης. Δεχόμενο επιβολή περιορισμών στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, δημιούργησε αυτόματα δύο... ευρώ. Αυτό της Κύπρου κι αυτό της υπόλοιπης Ευρώπης.

Ακριβώς αυτές οι ανερυθρίαστες παραβάσεις αρχών, όποτε... βολεύει, είναι που ξεφτιλίζουν κυριολεκτικά τη δήθεν "ηθική" οικονομική πολιτική που διατείνεται ότι ασκεί το Βερολίνο της κ. Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε, συνεπικουρούμενο εσχάτως και από τη Γαλλία του σοσιαλιστή Ολάντ.

Μια πολιτική που αποκαλώ κοροϊδευτικά "Ethonomics" (για την πραγματική σημασία του όρου δείτε έδω), καθώς στηρίζεται στη λήψη οικονομικών αποφάσεων με βάση μια μικροπολιτική, λαϊκιστική αντίληψη περί ηθικής, την όποια σερβίρουν όπως τους βολεύει στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.

Είναι η ίδια αντίληψη που παλαιότερα ήθελε όλους τους Έλληνες τεμπέληδες και ανεπρόκοπους, ενώ τώρα στιγμάτισε την Κύπρο ως "οικονομία-καζίνο", με επίσης ανεπρόκοπους και "κομπιναδόρους" Κύπριους, που πλουτίζουν εύκολα λόγω των Ρώσων. Και γι' αυτό "έπρεπε" να καταστραφούν περίπου ολοσχερώς.

Η αντίληψη αυτή όμως έχει πολύ επικίνδυνες συνέπειες όχι μόνον για τον Έλληνα πολίτη, αλλά και ευρύτερα για κάθε πολίτη του Νότου (προς το παρόν) της ευρωζώνης.

Δημιουργεί τη δικαιολογημένη αίσθηση ότι εάν προκύψουν νέα θέματα χρηματοδότησης, είτε της οικονομίας, είτε των τραπεζών, σε χώρες με προβλήματα, τότε έρχεται πιθανότατα η ώρα των... καταθετών!

Δεν είναι τυχαίο πως οι χθεσινές δηλώσεις του προέδρου του Eurogroup ότι η λύση της Κύπρου αποτελεί "μοντέλο" έριξαν τις αγορές με επίκεντρο την Ισπανία και την Ιταλία, κι ότι η αμήχανη απόπειρα διάψευσης δεν ελήφθη καν υπ' όψιν.

Το σχέδιο "διάσωσης" στην Κύπρο έδειξε καθαρά ότι εφεξής οι καταθέτες με ποσά άνω των 100.000 ευρώ καλούνται να πληρώσουν τη νύφη, εφόσον κάποιες τράπεζες έχουν προβλήματα που ξεπερνούν τις δυνατότητες του κράτους να απορροφήσει τη ζημία.

Η προηγούμενη απόφαση, όμως, έδειξε κάτι σημαντικότερο. Ότι το Eurogroup μπορεί να αποδεχτεί με ευκολία την υποβολή έκτακτης εισφοράς στις καταθέσεις των πολιτών κάποιου κράτους, ανεξαρτήτως ύψους, προκειμένου να μην μπει χέρι στη "ευρωπαϊκή τσέπη", ιδίως όταν ήδη έχουν επιβληθεί πάσης φύσεως άλλα μέτρα.

Σκεφτείτε το λίγο. Στην περίπτωση της Κύπρου, θα "κουρεύονταν" με το ίδιο ποσοστό καταθέτες κάτω των 100.000 ευρώ, σε τράπεζες που δεν είχαν κανένα πρόβλημα, για να επιλύσουν υποτίθεται το πρόβλημα των... άλλων τραπεζών. Τι θα μπορούσε να είναι πιο... εξωφρενικό;

Κι όμως το Eurogroup συναίνεσε!

Αυτή είναι στην πράξη η αντίληψη των οπαδών του… Ethonomics. Και είναι πολύ επικίνδυνη, για την Ελλάδα και την ευρωζώνη.

Ας ελπίσουμε ότι θα αλλάξει πριν να είναι πολύ αργά.

Εκτός από το να ελπίζουμε, όμως, επιβάλλεται να κάνουμε ό,τι μπορούμε, ως χώρα, να μη χρειαστούμε περισσότερη... αλληλεγγύη.

Γιατί ενδέχεται να είναι της μορφής που περιγράψαμε!


ΥΓ.: Μετά τη μεγαλειώδη γκάφα του κ. Ντάισελ-μπουμ (έτσι αποκαλείται πλέον… ανεπισήμως), είμαι σίγουρος ότι πολλοί ιδρώνουν από τη Μάλτα ως το Λουξεμβούργο, ίσως δε περισσότερο στην Ιταλία, που ακόμη ψάχνει για κυβέρνηση...

Κι όταν λέμε σχέδιο Α δεν εννοούμε αυτό που ανακοινώθηκε μετά το Eurogroup, ασχέτως άν έφτασε στην Κυπριακή Βουλή. Αυτό ήταν ένας χείριστος συμβιβασμός με την κυβέρνηση Αναστασιάδη.

Το original σχέδιο Α περιλάμβανε κούρεμα μόνο των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ, με ποσοστό 15-17,5%, για όλες τις κυπριακές τράπεζες. Αλλά δεν έγινε αποδεκτό απο τον Αναστασιάδη, προκειμένου να μην πληρώσουν πολλά οι «καλοί πελάτες».

Το σχέδιο Γ όμως φαίνεται να περιλαμβάνει:

Α. Τη διάλυση της Λαϊκής, με βαρύτατη ζημία απο 50-80% για τους καταθέτες της, (εφόσον τα ποσά ξεπερνούν τις 100.000 ευρώ) ζημία για τους εργαζόμενους και κατα πιθανότητα για όσους έχουν σε αυτή καθυστερημένα δάνεια, με καλές εγγυήσεις.

Δυστυχώς η αντίσταση σύσσωμου του κυπριακού κατεστημένου εξελίσσεται σταδιακά σε παρωδία, κάνοντας την αρχική πρόταση του Eurogroup (έκτακτη εισφορά 15,6% σε όλους τους καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ) να μοιάζει με… πανάκεια.

Ως γνωστόν, η Κύπρος έχει δύο μεγάλες τράπεζες, την Κύπρου και τη Λαϊκή, η ανακεφαλαιοποίηση των οποίων απαιτούσε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ. Οι Ευρωπαίοι πρότειναν (κι αυτό είναι καταγεγραμμένο πλέον από διάφορες ανεξάρτητες πλευρές) να επιβληθεί έκτακτη εισφορά σε όσους είχαν καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ.

Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, παρότι το διαψεύδει, φαίνεται ότι ήταν εκείνος που ήθελε να φορολογηθούν και οι μικροκαταθέτες, ώστε να μη θιγούν οι μεγαλοπελάτες από τη Ρωσία με διψήφιο ποσοστό φόρου.

Μήπως και περισωθεί κάπως η offshore δραστηριότητα και ο ρόλος της Κύπρου ως περιφερειακού τραπεζικού κέντρου, τα οποία έτσι κι αλλιώς επλήγησαν βάναυσα από τις εξελίξεις στην οικονομία του νησιού.

Βλακωδώς ο νυν επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, το αποδέχθηκε, με αποτέλεσμα να ξεσηκώσει αντιδράσεις παντού, διότι εθίγη το ευρωζωνικό «ιερό» της εγγύησης καταθέσεων έως 100.000 ευρώ.

Με αυτές τις συνθήκες, κατέστη προφανές ότι η κυπριακή Βουλή θα καταψηφίσει, προκειμένου να βρεθεί άλλη λύση, οπότε ο κ. Αναστασιάδης έκανε αμέσως την κωλοτούμπα της «αποχής».

Μόλις όμως έγινε ορατό ότι η ρωσική βοήθεια μάλλον θα είναι για τα μάτια του κόσμου (όπως και αποδείχτηκε τελικά χθες το βράδυ), το κυπριακό κατεστημένο έκανε το ανεξήγητο.

Αποφάσισε ότι θα σφαγιάσει μια μερίδα Κυπρίων και ξένων καταθετών, προκειμένου να προστατεύσει τους… υπόλοιπους. Ότι θα θυσιάσει τη Λαϊκή, τους καταθέτες της με ποσά άνω των 100.000 ευρώ, τους εργαζομένους της, προκειμένου να «θωρακίσει», με αμφίβολες πιθανότητες πραγματικής επιτυχίας, την Τράπεζα Κύπρου.

Ίσως γιατί, όπως λένε οι «κακές γλώσσες», οι περισσότεροι Ρώσοι μεγαλοκαταθέτες, αυτοί με τη μεγάλη ισχύ, βρίσκονται στην Τράπεζα Κύπρου, στην οποία άλλωστε υπήρχε από καιρό Ρώσος μεγαλομέτοχος. Ενώ αντίθετα, από τις αρχές του προηγούμενου έτους, η Λαϊκή είχε περάσει -μέσω της υποχρεωτικής διαδικασίας ανακεφαλαιοποίησης- σε απολύτως κρατική ιδιοκτησία και διαχείριση.

Αν βέβαια ρίξει κάποιος έστω και μια πρώτη ματιά στο σχετικό νομοσχέδιο, αντιλαμβάνεται ότι στην πράξη δίνει τεράστιες εξουσίες για συνολικότερη αναμόρφωση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος, κατά το δοκούν, κάτι που ίσως προβληματίσει τους άλλους Κύπριους τραπεζίτες, αλλά και τους βουλευτές.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η τακτική που ακολουθεί πλέον η κυπριακή ηγεσία δεν φαίνεται να εμφορείται από οιαδήποτε έννοια κοινωνικής ή άλλης δικαιοσύνης, ασχέτως των «ηρωικών δηλώσεων» που προηγήθηκαν. Τουναντίον, φαίνεται να είναι αποτέλεσμα μιας ιδιόμορφης… πανουργίας.

Η έκτακτη εισφορά σε όλους τους μεγαλοκαταθέτες δεν θα άφηνε κανέναν ευχαριστημένο. Τώρα κάποιοι θα είναι πολύ δυσαρεστημένοι, κάποιοι άλλοι όμως, σαφώς περισσότεροι (λόγω διαφοράς στα μερίδια αγοράς) θα είναι ευχαριστημένοι γιατί δεν εθίγησαν καθόλου, ενώ οι άλλοι περίπου… καταστράφηκαν.

Δεν είμαι σίγουρος αν η τακτική αυτή θα αποδώσει τελικά πολιτικούς καρπούς, ούτε αν το κυπριακό σχέδιο θα γίνει αποδεκτό από την Ευρώπη και το ΔΝΤ, όπως προκύπτει και από τις προειδοποιήσεις της χθεσινής ανακοίνωσης. Διότι, μεταξύ άλλων, το άγριο κούρεμα καταθετών στη Λαϊκή δεν αρκεί. Λείπουν πάνω από 3 δισ. ευρώ, τα οποία δεν πρόκειται να καλυφθούν από τη Ρωσία ή κάποιον άλλον.

Γι' αυτό και χρειάζεται, όπως ήδη επισήμανα από χθες σε σχετικό σημείωμα, να «θυσιαστούν» κι άλλες περιουσίες. Των Ταμείων Πρόνοιας, της Εκκλησίας και όσων συμμετάσχουν στο υπό συγκρότηση Εθνικό Ταμείο Αλληλεγγύης.

Κατά συνέπεια, εκτός από τους καταθέτες της Λαϊκής, προκειμένου να μην επιβαρυνθούν σε αυτήν τη φάση τουλάχιστον οι μεγαλοπελάτες των λοιπών τραπεζών (στην πλειονότητά τους Ρώσοι), θα πληρώσουν η Εκκλησία, οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι.

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι το σχέδιο αυτό θα ικανοποιήσει ως έχει την τρόικα καθώς έχει πολλά αδύνατα σημεία. Κατόπιν όμως όσων έγιναν χθες, είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι κάποιοι στο πολιτικό και στο οικονομικό κατεστημένο της γείτονος κοιμούνται ολίγον πιο ήσυχοι έχοντας αγωνιστεί να προστατέψουν τα συμφέροντα των «δικών» τους.

Εν ολίγοις, η επανάσταση του πρόσφατου «ΟΧΙ» απέναντι στο Eurogroup φαίνεται να καταλήγει πολύ άδοξα, αφήνοντας τη γεύση κακοψημένης σεφταλιάς. Γιατί από την πλευρά του κυπριακού κατεστημένου ο λόγος της αντίστασης μάλλον δεν είχε τελικά σχέση με την κοινωνική δικαιοσύνη, ούτε και με το εθνικό συμφέρον.

Εκτός αν κάποιοι εκ των πρωταγωνιστών κατάγονται από τη Ρωσία.