Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε από όλες τις πλευρές του εξωτερικού μια σκληρή και πολλές φορές άκομψη «real politik». Δυστυχώς αυτή η τακτική δεν περιορίζεται στους σκληροπυρηνικούς ευρωπαίους, αλλά επεκτείνεται και στην παραδοσιακά σύμμαχο ορθόδοξη Ρωσία, που είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τη Μεγαλόνησο.

Αν όντως τα Ρωσικά συμφέροντα δεν έχουν διάθεση να επενδύσουν με αμοιβαία συμφέροντες όρους, προκειμένου να βοηθήσουν μια έκτακτη κατάσταση, τότε η προστασία των μεγαλοκαταθετών τους στην Κύπρο, με θυσίες του κυπριακού λαού και της εκκλησίας, στερείται οποιουδήποτε νοήματος.

Σε ότι αφορά τη θέση της Κύπρου ως διεθνούς περιφερειακού χρηματοοικονομικού κέντρου, η ζημία έχει ήδη γίνει τις προηγούμενες μέρες. Θα μπορούσε μερικώς να αποκατασταθεί μόνο εάν ένα μέρος του τραπεζικού τομέα περνούσε σε ξένα συμφέροντα.

Προς την κατεύθυνση όμως αυτή δεν φαίνεται να υπάρχει ουσιαστικό ενδιαφέρον από την πλευρά της Ρωσίας, παρά τις σποραδικές πληροφορίες περί του αντιθέτου. Κι άλλοι ενδιαφερόμενοι, απλά δεν υφίστανται.

Η αναστάτωση που προκλήθηκε διεθνώς γύρω από το θέμα, δεν πρόκειται να ανατραπεί εάν απλώς αποτραπεί το «κούρεμα». Αυτό δείχνει ξεκάθαρα η διεθνής εμπειρία. Τυχόν χρεοκοπία και εκκαθάριση της Λαϊκής Τράπεζας, σαφώς θα επιδεινώσει το κλίμα.

Εάν έτσι έχει λοιπόν η κατάσταση, η θέση των κυπρίων πολιτικών οφείλει να μεταβληθεί, όχι προς όφελος των μεγαλο-καταθετών, αλλά προς όφελος του κυπριακού λαού.

Εν ολίγοις, η «πατριωτική αυτοθυσία» των κύπριων εργαζομένων και συνταξιούχων, αλλά και της εκκλησίας, που ετοιμάζονται να δεσμεύσουν περιουσία προκειμένου να σχηματοποιηθεί μια «νέα» λύση, υπό αυτές τις συνθήκες που διαμορφώνονται, έχει νόημα μόνο εάν χρησιμοποιηθεί για να μειώσει το εξωτερικό χρέος της χώρας.

Διότι ο «πατριωτισμός» πρέπει να υπηρετεί το εθνικό συμφέρον.