Στη σημερινή Ελλάδα, όλοι κόπτονται για την ανάπτυξη, ακόμη και τα πιο «αριστερά» κόμματα. Ουδείς όμως φαίνεται να έχει αντιληφθεί τη σκληρή πραγματικότητα και τις ρηξικέλευθες λύσεις που απαιτούνται προκειμένου να ενισχυθεί η ανάπτυξη, με ορθή φορολογική πολιτική.

Κατά την άποψή μου, η θεμελιώδης διάκριση που πρέπει -και μπορεί να γίνει- είναι με μια φράση ανάμεσα στο χρήμα που «κάθεται» και σε εκείνο που δουλεύει. 

Ας δούμε λίγο την αλληλουχία της υπόθεσης. Τι αποζητά η Ελλάδα; Νέες επενδύσεις, προκειμένου να ενισχυθεί η ανάπτυξη και να καταπολεμηθεί η ανεργία.

Τι άλλο αποζητά; Αυξημένη αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης ως προς την κατανομή των φορολογικών βαρών.

Προφανώς, λοιπόν, η υψηλή φορολόγηση της συσσώρευσης επιχειρηματικού κεφαλαίου και της ίδιας της επιχειρηματικής δραστηριότητας συνιστά στις σημερινές συνθήκες ουσιώδες αντικίνητρο, καθώς διάγουμε περίοδο πενιχρών επιδόσεων και υψηλού «ρίσκου» στο επιχειρείν.

Κατά συνέπεια, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μεγάλο λάθος όταν εισηγείται αύξηση της φορολογίας εταιριών, ακόμη κι αν αυτό αφορά «μόνο στις μεγάλες επιχειρήσεις».

Τουναντίον, είναι αδήριτη ανάγκη η μείωση των φορολογικών συντελεστών στις εταιρίες, αλλά και η παροχή κινήτρων προς επένδυση κεφαλαίων. Υπό αυτήν την έννοια, η κίνηση της κυβέρνησης να αυξήσει τον φορολογικό συντελεστή στα αδιανέμητα κέρδη αποτελεί όχι απλώς αντικίνητρο, αλλά και πλήγμα στις δοκιμαζόμενες ελληνικές επιχειρήσεις.

Ειδικά σε αυτήν την περίοδο, τολμώ να πω ότι θα ήταν ίσως σκόπιμη ακόμη και η μηδενική φορολόγηση των αδιανέμητων κερδών, εφόσον, για παράδειγμα, η εταιρία προχωρά σε προσλήψεις ή σε νέες επενδύσεις.

Το ακριβώς αντίθετο πρέπει να ισχύει για τα διανεμόμενα κέρδη. Τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να φορολογούνται με μεσαίο ή χαμηλό συντελεστή «στην πηγή», αλλά να επιβαρύνονται με πρόσθετο φόρο κλίμακας, στη δήλωση εισοδήματος των φυσικών προσώπων, στα οποία τελικώς καταλήγουν, δεδομένου ότι η αναγραφή όλων των εισοδημάτων, ακόμη και αν φορολογούνται στην πηγή, είναι πλέον υποχρεωτική.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.

Είτε αρέσει στους αριστερούς είτε όχι, θα πρέπει επιτέλους να γίνει διάκριση ανάμεσα στα νομικά πρόσωπα, δηλαδή στις εταιρίες, και στους «ιδιοκτήτες» τους, που είναι τελικά φυσικά πρόσωπα.

Οι επιχειρήσεις, μικρές ή μεγάλες, είναι οι ατμομηχανές της ανάπτυξης. Είναι τα κύτταρα της οικονομίας που προσφέρουν θέσεις εργασίας και παράγουν πλούτο. Υπό αυτήν την έννοια, η φορολόγηση των αδιανέμητων κερδών στερείται παντελώς «ταξικού» χαρακτήρα.

Ομοίως, και οι φανατικοί φιλελεύθεροι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ο ιδιωτικός πλούτος, ειδικά ο μεγάλος πλούτος, πρέπει να φορολογείται με τρόπο κοινωνικά δίκαιο, προκειμένου να γίνεται και η περίφημη «αναδιανομή» υπέρ των αδυνάτων.

Επ' αυτού, λοιπόν, δικαίως ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά φορολόγηση όλων των εισοδημάτων, ανεξαρτήτως πηγής, άρα και των μερισμάτων, σε μια ενιαία κλίμακα φυσικών προσώπων.

Προκειμένου όμως να ενισχυθεί η ανάπτυξη σε περίοδο κρίσης, θα μπορούσαν να υπάρχουν και συγκεκριμένες εξαιρέσεις.

Εάν για παράδειγμα ένα μέρος του εισοδήματος αποδεδειγμένα επανεπενδύεται, είτε απευθείας σε παραγωγικές δραστηριότητες, είτε σε μακροχρόνια χρηματιστηριακή επένδυση, θα μπορούσαν να υπάρχουν κατ' εξαίρεση μειωμένοι φορολογικοί συντελεστές ή και επιστροφή μέρους του αναλογούντος φόρου.

Για ποιο λόγο;

Προκειμένου να μειωθεί η ροπή προς αποταμίευση η και κατανάλωση των υψηλών εισοδημάτων - και να στραφεί το χρήμα προς την ενίσχυση των επενδύσεων.

Ίσως για κάποιους τα παραπάνω να είναι ψιλά γράμματα.

Ωστόσο, αν δεν αντιληφθούμε όλοι τη μεγάλη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο παραγωγικό χρήμα -σε εκείνο που στρέφεται στις επενδύσεις και στην ανάπτυξη- και σε εκείνο που είτε καταναλώνεται, είτε στρέφεται στην συσσώρευση μη παραγωγικών περιουσιακών στοιχείων, είτε απλώς αποταμιεύεται (με σχεδόν μηδενικό ρίσκο), δεν θα έχουμε καταφέρει να λύσουμε αποτελεσματικά το πρόβλημα της «παραγωγικής» ανάπτυξης.