Μου άρεσε πολύ η πρόσφατη αναφορά του Mr Google ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει Μέκκα της τεχνολογίας. Μου άρεσε διότι πηγαίνει κόντρα στον μονόδρομο των συνεχών περικοπών και επιβαρύνσεων τον οποίο ζούμε, οδηγούμενοι σταδιακά σε βιοτικό επίπεδο τύπου… Βουλγαρίας.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο Έρικ Σμιντ, εκτελεστικός πρόεδρος του αμερικανικού κολοσσού, είχε απόλυτο δίκιο περιγράφοντας στην ουσία ένα «εναλλακτικό μέλλον» για την Ελλάδα.

Πράγματι η χώρα μας έχει αρκετά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Έχει ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό πτυχιούχων κι επιστημόνων, διαθέτει σε πολλούς τομείς ικανοποιητικές υποδομές και είναι στρατηγικά τοποθετημένη γεωγραφικά, μεταξύ της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής.

Σχεδόν τριάμισι χρόνια πέρασαν για να μάθουμε, πέραν πάσης αμφιβολίας, όσα πολλοί υποψιαζόμασταν. Ότι η ελληνική οικονομία, αλλά και η κοινωνία θυσιάστηκαν το 2010 για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και το ευρώ.

Ότι το πρόγραμμα διάσωσης που υπογράφηκε τον Μάιο του ίδιου έτους δεν είχε ως αφετηρία την αλληλεγγύη των εταίρων μας, αλλά την προστασία των τραπεζών τους. Ότι εσκεμμένα απέφυγαν να επιβαρύνουν τους ιδιώτες κατόχους ελληνικού χρέους, καταρτίζοντας ένα πρόγραμμα που ήξεραν εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα.

Στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, δεν θίγεται αρκετά ένα καυτό ζήτημα, που καθόλου δεν επηρεάζεται από τον χαρακτηρισμό της ως «εγκληματικής οργάνωσης» και τις δικαστικές διαδικασίες.

Ουδείς μέχρι τώρα έχει ασχοληθεί αρκετά με το γεγονός ότι ένα από-κόμμα του... γυμναστηρίου, χωρίς πολιτικές δομές, πρόγραμμα, ή στελέχη με γνώσεις στη χάραξη «πολιτικής», κατάφερε να γίνει τρίτο κόμμα, εξαπλώνοντας την επιρροή του σε όλη την επικράτεια.

Απλώς και μόνο με τον τσαμπουκά κι ορισμένες -ελάχιστες στην πραγματικότητα- κινήσεις εντυπωσιασμού (όπως οι πάγκοι στη λαϊκή, τα συσσίτια για Έλληνες και η «δωρεά» της κρατικής χρηματοδότησης).

Επί μέρες, με αρχή το πρωί του Σαββάτου, οπότε και έγιναν οι «θεαματικές» συλλήψεις, στα ηλεκτρονικά μίντια υπήρξε πραγματικός καταιγισμός από ρεπορτάζ, στο σύνολο των οποίων αναφέρονταν βαρύτατες κακουργηματικές κατηγορίες, ξεκινώντας από τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και φτάνοντας ως τη διενέργεια φόνων και την απόπειρα τέλεσης ανθρωποκτονιών «κατά συρροή».

Με θλίψη παρατηρώ ότι στα ίδια ρεπορτάζ το τεκμήριο της αθωότητας (βασικό χαρακτηριστικό ενός δημοκρατικού συστήματος) φαινόταν να έχει πάει... περίπατο, ενώ κρίσιμα και μη αποσπάσματα της δικογραφίας, είτε επρόκειτο για μαρτυρικές καταθέσεις, είτε για κείμενα παρακολουθήσεων από τη «μυστική υπηρεσία» ΕΥΠ, είτε και για σχεδιαγράμματα «ροής» επικοινωνιών από τις ίδιες παρακολουθήσεις, έγιναν «φέιγ βολάν».

Δυστυχώς, τα κουκιά είναι μετρημένα. Παρά τις αισιόδοξες εξαγγελίες κυβερνητικών στελεχών, οι δυνατότητες των τραπεζών να δώσουν νέο χρήμα στην οικονομία είναι πολύ περιορισμένες.

Παρότι ελάχιστα έχουν γραφτεί επισήμως, είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι κατόπιν της ενίσχυσής τους οι τράπεζες πρέπει να μειώσουν τη σχέση μεταξύ δανείων και χορηγήσεων, όπως και την εξάρτησή τους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει είτε να αυξηθούν σημαντικά οι καταθέσεις, είτε να μειωθούν οι χορηγήσεις. Οι καταθέσεις όμως ΔΕΝ αυξάνονται το τελευταίο διάστημα, καθώς οι περισσότεροι εύποροι συμπολίτες μας προτιμούν, προς το παρόν, να κρατούν χρήματα στο εξωτερικό, για πολλούς λόγους.