Τραπεζικό στέλεχος μου εκμυστηρεύτηκε προχθές, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι μετά τον θόρυβο που έχει ξεσπάσει και σε πολιτικό επίπεδο γύρω από την υπόθεση του Ταμιευτηρίου, δεν θα είναι παράξενο αν για να πάρει μια επιχείρηση δάνειο «αναγκάζεται να βάλει εγγύηση τη μάνα και τον πατέρα του ιδιοκτήτη, σε μια… αποτίμηση όχι παραπάνω από το 30-50% της αξίας τους, ώστε να έχει το δάνειο πραγματική κάλυψη 200-300% και να έχει ο τραπεζικός το κεφάλι του ήσυχο».

Δυστυχώς όμως για την αγορά μας τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία.

Τα «προγνωστικά» για τις επερχόμενες ευρωεκλογές ήδη προκαλούν φόβο στους κόλπους των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης, κι ενδεχομένως όχι μόνο σε αυτά. 

Ο λόγος είναι απλός: Θεωρείται πολύ πιθανό ότι θα κυριαρχήσει ο θυμός, η διαμαρτυρία κι ότι ως εξ αυτού οι κυβερνητικές δυνάμεις θα υποστούν σημαντική έως και καταστροφική ήττα, τέτοιου μεγέθους που να επιφέρει ενδεχομένως αποδυνάμωση και τελικά πτώση της κυβέρνησης.

Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο διακινείται ήδη το σενάριο των «τριπλών» εκλογών, με την ελπίδα ότι η ψήφος διαμαρτυρίας θα εκτονωθεί στις ευρωεκλογές και στις δημοτικές, ενώ θα επικρατήσει μεγαλύτερη ψυχραιμία στη διαδικασία της «εθνικής» διακυβέρνησης.

Στην εποχή που ζούμε η προϋπόθεση για όλα αυτά βρίσκεται σε έννοιες όπως η παιδεία, η εργατικότητα, η αυτοπειθαρχία, η οργάνωση, στην αίσθηση ενός δημιουργικού «εγώ», που αυτενεργεί, αναγνωρίζοντας όμως και τα όριά του μέσα σε ένα κοινωνικό «εμείς». Όλα αυτά μπορούν να εκφραστούν πολιτικά από αρκετές σύγχρονες θεωρίες.

Το κακό είναι ότι στην Ελλάδα κυρίαρχη πολιτική στην... πράξη εξακολουθεί να παραμένει μια ολέθρια μορφή ξεπερασμένου κρατισμού, που διατρέχει τις πολιτικές παρατάξεις, ανεξαρτήτως... θεωρίας και ιδεολογικής τοποθέτησης

Διάφορα σενάρια έχουν ήδη πέσει στο τραπέζι για επικείμενες πολιτικές εξελίξεις, που θα καταλήξουν στη δημιουργία νέων σχηματισμών, είτε στον κεντρώο και κεντροαριστερό χώρο, είτε στη δεξιά και την ακροδεξιά.

Δυστυχώς, κοινό σημείο όλων αυτών των ζυμώσεων είναι η έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα του 21ου αιώνα και η προσκόλλησή τους σε μια μάλλον «νοσταλγική» εικόνα του παρελθόντος.

Οι κινήσεις αυτές δείχνουν να αγνοούν τις νέες συνθήκες που έχει επιβάλει η παγκοσμιοποίηση. Γι' αυτό κι επιχειρούν να προτάξουν «λύσεις» ανεφάρμοστες, που μπορεί να ακούγονται ωραίες, ίσως και ιδανικές σε κάποια ακροατήρια, είναι όμως καταδικασμένες να αποτύχουν στην πρώτη επαφή τους με τη σκληρή πραγματικότητα.

Αν ισχύει η γνωστή ρήση ότι κάθε κοινωνία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν, τότε πρέπει να είμαστε μια κοινωνία Φαρισαίων και υποκριτών, μια κοινωνία στην οποία ο καθένας άλλα λέει και άλλα κάνει.

Δεν εξηγείται αλλιώς το επίπεδο συμπεριφοράς πολλών εκ των πολιτικών μας, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης και ιδεολογικού φάσματος.

Ας ξεκινήσουμε από τον «μεγαλοαστό» δεξιό Μιχάλη Λιάπη, που πιάστηκε να οδηγεί τζιπ μεγάλου κυβισμού, ως άλλος... Νταβέλης, με πλαστές πινακίδες, χωρίς ασφάλεια και χωρίς δίπλωμα.