Αιματοβαμμένο παρελθόν, δύσκολο παρόν και αβέβαιο μέλλον. Σε αυτές τις τρεις φράσεις θα μπορούσε να συμπυκνωθεί η βασική εικόνα της Ουκρανίας, μιας μεγάλης περιοχής που τους τελευταίους τέσσερις αιώνες έχει ζήσει ελάχιστα χρόνια ανεξαρτησίας.

Επίκεντρο του πρώτου ισχυρού σλαβικού έθνους στην Ανατολή, τον 10ο και τον 11ο αιώνα, η Ουκρανία γνώρισε πολλούς επικυρίαρχους. Στην αρχή ήταν το μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, στη συνέχεια η Κοινοπολιτεία της Πολωνίας και της Λιθουανίας, ενώ μετά από ένα διάλειμμα περίπου 100 ετών (μέσα 17ου - 18ο αιώνα) στο οποίο σχηματίστηκε ανεξάρτητο κοζακικό «κράτος», ήλθε η σειρά της τσαρικής Ρωσίας, η επικυριαρχία της οποίας κράτησε ως τις αρχές του 20ού αιώνα, για να δώσει τη θέση της στην ΕΣΣΔ, όταν απέτυχε η απόπειρα των Ουκρανών να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, παρότι κατάφεραν να αυτονομηθούν για τρία χρόνια, από το 1917 έως το 1920.

Παρά το γεγονός ότι η ελληνική κρίση συνέβη με σχεδόν αποκλειστική ευθύνη των πολιτικών κομμάτων, που κυβερνώντας αλληλοδιαδόχως έριξαν τον δημόσιο προϋπολογισμό στα βράχια, δημιουργώντας τεράστια χρέη και ελλείμματα, ένα μέρος του πολιτικού φάσματος συνεχίζει να προωθεί ξεδιάντροπα τον κρατισμό. 

Το περίεργο είναι ότι τη λογική αυτή φαίνεται να ακολουθεί και σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης, νοσταλγώντας ίσως τις ενίοτε μυθώδεις κρατικές «παροχές» του παρελθόντος αλλά και υπό τον φόβο ότι αν ιδιωτικοποιηθούν ορισμένες υπηρεσίες θα πληρώνει περισσότερα.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα κατατάχθηκε στην 144η θέση μεταξύ 148 χωρών σε διεθνή έρευνα για τη «φιλικότητα» των κρατών προς τις επιχειρήσεις ίσως δεν προκαλεί έκπληξη σε πολλούς αναγνώστες.

Το γεγονός όμως ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες κατατάσσονται στην… 80ή θέση και η Γερμανία μόλις στην 56η, με τη Γαλλία στη θέση 130 και την Ιταλία στη θέση… 146, σίγουρα είναι εντυπωσιακό.

Τι συμβαίνει τελικά, είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

Πολύ φοβάμαι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι στραβός ο γιαλός!

Τα στοιχεία που δίνει για την ανεργία η ελληνική κυβέρνηση αμφισβητούνται ποικιλοτρόπως. 

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι φουσκωμένα, καθώς δεν λαμβάνεται υπόψη η ευρύτατα διαδεδομένη μαύρη εργασία, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι εμφανίζεται μειωμένη συνυπολογίζοντας την πρόσκαιρη εποχική ή ευκαιριακή απασχόληση.

Οι αριθμοί όμως που καταγράφονται είναι τόσο μεγάλοι που οι όποιες αποκλίσεις δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Για να φτάσουμε στα επίπεδα απασχόλησης του 2008 θα απαιτηθούν πολλά χρόνια, ίσως και δεκαετίες.

Πλησιάζουν οι διπλές εκλογές και η συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων παραμένει ίδια με το παρελθόν, σχεδόν απαράλλακτη. Κομματικοί σκυλοκαβγάδες, «αντάρτες» υποψήφιοι, ξαφνικός εναγκαλισμός με άσχετους ιδεολογικά πολιτικούς, αρκεί να έχουν «ψηφαλάκια» να προσφέρουν.

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.

Για μία ακόμη φορά αναδεικνύεται το γεγονός ότι ανάμεσα στα διαφορετικά κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του λαού τα κοινά σημεία στις πρακτικές είναι πολύ περισσότερα από τις δήθεν «ιδεολογικές» διαφοροποιήσεις.