Πλησιάζουν οι διπλές εκλογές και η συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων παραμένει ίδια με το παρελθόν, σχεδόν απαράλλακτη. Κομματικοί σκυλοκαβγάδες, «αντάρτες» υποψήφιοι, ξαφνικός εναγκαλισμός με άσχετους ιδεολογικά πολιτικούς, αρκεί να έχουν «ψηφαλάκια» να προσφέρουν.
Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.
Για μία ακόμη φορά αναδεικνύεται το γεγονός ότι ανάμεσα στα διαφορετικά κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του λαού τα κοινά σημεία στις πρακτικές είναι πολύ περισσότερα από τις δήθεν «ιδεολογικές» διαφοροποιήσεις.
Ανεξάρτητα από την ιδεολογική σημαία που ενίοτε σηκώνουν, στη συντριπτική τους πλειονότητα τα κόμματα ομνύουν ανερυθρίαστα στις συνηθισμένες πρακτικές του λαϊκισμού. Η ιδεολογική τους τοποθέτηση εμφανίζεται να αποτελεί μια θολή αφετηρία ακατάσχετου βερμπαλισμού, η οποία όμως διαπλάθεται κατά το δοκούν, λοξεύοντας προς κάθε κατεύθυνση, προκειμένου να εξυπηρετήσει το υπέρτατο συμφέρον:
Τη συλλογή όσο το δυνατόν περισσότερων ψήφων, από μια εκλογική δεξαμενή την οποία αντιμετωπίζουν με καθαρά επικοινωνιακό τρόπο, υποτιμώντας συχνά τη συλλογική νοημοσύνη.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η εφαρμογή της ιδεολογίας στην πράξη γίνεται επιλεκτικά, ανάλογα με το αν εξυπηρετεί το κομματικό συμφέρον ή και την ανάγκη της στιγμής. Ιδίως σε ό,τι αφορά το πεδίο της οικονομίας.
Κάπως έτσι έχουμε φτάσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να εφαρμόζει μέτρα που σε άλλες χώρες θα είχαν έντονα… κομμουνιστική χροιά, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, που αυτοαποκαλείται κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, «θωπεύει» όσο μπορεί ακόμη και τους συντηρητικούς «νοικοκυραίους»!
Κάπως έτσι έχουμε φτάσει να έχουμε κόμματα… αχταρμάδες, που αντί για πραγματικούς οπαδούς (της ιδεολογίας τους, όχι του βολέματος) έχουν απλώς κομματικούς μηχανισμούς, που ορέγονται την εξουσία, κι εγκλωβισμένους ψηφοφόρους, που ψηφίζουν με τη λογική «το μη χείρον βέλτιστον».
Κρίνοντας από τη σοβαρότητα της κατάστασης στην Ελλάδα, οικονομικής και κοινωνικής, θα περίμενε ίσως κάποιος ότι η πολιτική σκηνή θα μοιραζόταν με βάση ένα δίλημμα που έχει όντως ουσία. Ένα δίλημμα που θα είχε ως βασικό άξονα τους ρόλους του κράτους και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Ατυχώς, στην Ελλάδα όλα σχεδόν τα κόμματα, ασχέτως του πόσο το φωνάζουν, ανήκουν στην ευρύτερη ομάδα των… κρατιστών ελληνικού τύπου, για λόγους που πολλάκις έχουν θιγεί σε άλλα σχόλια.
Ο κρατισμός που έχουμε ζήσει επί δεκαετίες σε τούτη τη χώρα ποδηγετεί την ιδιωτική πρωτοβουλία, αναιρεί οποιαδήποτε έννοια αξιοκρατίας, διαστρεβλώνει τον ανταγωνισμό (προς όφελος της διαπλοκής) κι εν τέλει δεν αφήνει σχεδόν καθόλου ωφέλιμο χώρο για δημιουργικότητα και καινοτομία, τα δύο θεμελιώδη στοιχεία της πραγματικής ανάπτυξης.
Βασικός στόχος του είναι η αντιπαροχή προς τους κομματικούς μηχανισμούς, μέσα από τη νομή της εξουσίας - και η διαιώνιση της συνδιαλλαγής με τον πολίτη-πελάτη.
Υπό αυτήν την έννοια, φαίνεται να λείπει από την Ελλάδα ένα κόμμα που θα στηρίζεται στις αρχές της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Στην αξιοκρατία, τη δημιουργικότητα, την καινοτομία, την ανάπτυξη.
Όχι ένα σκληροπυρηνικό φιλελεύθερο ή νεοφιλελεύθερο κόμμα του 2-3%, ένα κόμμα «μπλαζέ», φτιαγμένο για τα σαλόνια του Κολωνακίου και της Πολιτείας, αλλά ένα κόμμα που θα αγκαλιάζει τον κόσμο που κινείται γύρω από τον ιδιωτικό τομέα.
Όχι μόνο τους -πραγματικούς- επιχειρηματίες, αλλά και μεγάλο μέρος των εργαζόμενων, τους αυτοαπασχολούμενους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και επιστήμονες, ακόμη κι εκείνο το κομμάτι των εργαζομένων του κρατικού τομέα, που συναισθάνεται ότι «κάτι πάει πολύ στραβά», που θέλει να προσφέρει και να εξελιχθεί, με τις ικανότητες και την αξία του.
Ένα κόμμα που θα πρεσβεύει ίσως λιγότερο, αλλά σίγουρα καλύτερο κράτος, υγιή και όχι κρατικοδίαιτη ιδιωτική πρωτοβουλία, σεβασμό στην αξιοκρατία, στη δημιουργικότητα, στον αυτοπροσδιορισμό του ατόμου, αλλά και συγκερασμό του ιδιωτικού κινήτρου με το κοινωνικό συμφέρον.
Ένα κόμμα που θα καταφέρει να εμπνεύσει τους νέους και να τους δώσει όραμα για το μέλλον.
Προσωπικά μου είναι αδιάφορο αν ένα τέτοιο κόμμα θα είχε απ' έξω την ιδεολογική ταμπέλα της σοσιαλδημοκρατίας ή του μετριοπαθούς κοινωνικού φιλελευθερισμού, αρκεί να έδειχνε ξεκάθαρα με την πολιτική του συμπεριφορά ότι ακολουθεί τις ιδέες του στην πράξη. Αρκεί να είχε ό,τι κανένα κόμμα δεν είχε ως σήμερα:
Πλήρες και σαφές πρόγραμμα!
Να μην είναι, με άλλα λόγια, προϊόν επικοινωνιολόγων και διαφημιστών που βάζουν στα ράφια τους ιδέες στρογγυλεμένες, ώστε να είναι… «πωλήσιμες σε όλους».