Το γεγονός ότι η Ελλάδα κατατάχθηκε στην 144η θέση μεταξύ 148 χωρών σε διεθνή έρευνα για τη «φιλικότητα» των κρατών προς τις επιχειρήσεις ίσως δεν προκαλεί έκπληξη σε πολλούς αναγνώστες.
Το γεγονός όμως ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες κατατάσσονται στην… 80ή θέση και η Γερμανία μόλις στην 56η, με τη Γαλλία στη θέση 130 και την Ιταλία στη θέση… 146, σίγουρα είναι εντυπωσιακό.
Τι συμβαίνει τελικά, είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;
Πολύ φοβάμαι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι στραβός ο γιαλός!
Όπως αναφέρεται στο κείμενο, τα αποτελέσματα προκύπτουν από παράγοντες όπως τα διοικητικά και τα ρυθμιστικά κόστη, η γραφειοκρατία και η εργατική νομοθεσία.
Κι από την κατρακύλα σχεδόν όλων των χωρών της Δύσης στην κατάταξη προκύπτει ότι οι υπόλοιπες χώρες κάνουν ό,τι μπορούν για να προσελκύσουν την (ξένη) επιχειρηματικότητα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Στηριζόμενες και στο γεγονός ότι δεν έχουν ούτε αντίστοιχη εργατική νομοθεσία κι ασφαλιστικό σύστημα, ούτε ειδικές ρυθμίσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, ούτε τις ίδιες ευαισθησίες σε ό,τι αφορά το κοινωνικό συμφέρον.
Έτσι όμως δημιουργείται ισχυρή πίεση στις ανεπτυγμένες χώρες να κινηθούν προς την ίδια κατεύθυνση, απεμπολώντας εργατικά δικαιώματα, θεσπίζοντας χαμηλότερα επίπεδα μισθών, βάζοντας νερό στην προστασία του περιβάλλοντος κι ενδεχομένως περιορίζοντας πληθώρα άλλων κοινωνικών συμφερόντων.
Με άλλα λόγια, η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί πλέον τις συνθήκες για μείωση της ανισότητας μεταξύ των πλούσιων και των πτωχών κρατών, η οποία όμως για τους πολίτες των χωρών της Δύσης θα αποτελέσει βίαιη εξίσωση προς τα κάτω. Όχι μόνον στις απολαβές ή στην ανεργία, αλλά και σε σειρά άλλων «κεκτημένων», σε ό,τι αφορά για παράδειγμα την Παιδεία και την προστασία του περιβάλλοντος.
Στις απολαβές, η εικόνα άρχισε ήδη να ξεκαθαρίζει, όπως παρουσιάστηκε σε παλαιότερο σχόλιο. Η ψαλίδα μεταξύ των κρατών άρχισε να κλείνει, όμως η σύγκλιση εισοδημάτων δεν προέρχεται αποκλειστικά από την άνοδο στα πτωχά κράτη αλλά και από τη συμπίεση εισοδημάτων σε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα των πλουσιότερων κρατών.
Στο ίδιο διάστημα γίνεται ακόμη πλουσιότερο το 0,1% έως και 1% των πολιτών όχι μόνο στα πτωχά αλλά και στα πλούσια κράτη, διευρύνοντας την ανισότητα στο εσωτερικό τους.
Το ζήτημα έχει ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα. Αρκεί να αναλογιστούμε σε τι επίπεδα εξάρθρωσης των κεκτημένων και ριζικής αναθεώρησης του κράτους θα πρέπει να φτάσει η Ελλάδα για να γίνει «φιλική» προς τη διεθνή επιχειρηματικότητα με τους όρους της έρευνας, όταν η Γερμανία και οι ΗΠΑ, πρότυπο οργάνωσης η μία κι επιχειρηματικότητας η άλλη, βρίσκονται στα.. μέσα της κατάταξης.
Τις απαντήσεις όμως δεν μπορεί να τις δώσει η χώρα μας. Η μείωση των διεθνών ανισοτήτων προς τα κάτω θα συνεχίζεται έως ότου υπάρξουν αντίρροπες πιέσεις.
Τέτοιες πιέσεις θα μπορούσαν να προέλθουν είτε από τις κοινωνίες των νέων οικονομικών δυνάμεων, που θα διεκδικήσουν τα δικά τους «κεκτημένα», είτε από υπερεθνικούς οργανισμούς, που θα απαιτήσουν την εγκαθίδρυση αντίστοιχων κοινωνικών δομών με αυτές που υπάρχουν στη Δύση, στις χώρες του υπόλοιπου κόσμου.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα προέλθουν από τους πολυεθνικούς κολοσσούς του χρήματος που απολαμβάνουν όλο αυτό το διάστημα την «κρέμα» της παγκοσμιοποίησης, είτε εδρεύουν στην «ημετέρα» Δύση, είτε, ολοένα και περισσότερο, στις αναδυόμενες αυτοκρατορίες.