Google-Wall Street: Σημειώσατε ”1”

Γιατί έγινε η Google μέσα σε μία νύχτα από ”η πιο αγαπημένη εταιρία της Αμερικής” η πιο κατακριτέα; Γιατί έκανε αυτό ακριβώς που ορίζουν οι χρηματιστηριακοί κανόνες ότι πρέπει να κάνει: χρησιμοποιώντας την ολλανδική δημοπρασία έλαβε το ποσό ακριβώς που ο κόσμος θεώρησε ότι έπρεπε να λάβει, αντί να λάβει όσα οι στρατιές των επενδυτικών τραπεζιτών, των φίλων τους και των καλών πελατών τους πίστευαν ότι έπρεπε να πληρώσει ο κόσμος.

Δημοσιεύθηκε: 20 Αυγούστου 2004 - 12:21

του James Surowiecki

Όταν η Google μπήκε στο χρηματιστήριο, έγινε πάραυτα μία από τις εταιρίες με τη μεγαλύτερη αξία σε όλο τον κόσμο. Ο Sergey Brin και ο Larry Page, οι συνιδρυτές της, είναι πλέον δισεκατομμυριούχοι (τουλάχιστον στα χαρτιά). Και η εταιρία συγκέντρωσε έναν απίστευτο όγκο ρευστού που θα αποδειχθεί γι’ αυτήν εξαιρετικά χρήσιμο, καθώς αντιμετωπίζει ένα πολύ ανταγωνιστικό μέλλον.

Με όλα αυτά θα σκεφτείτε ότι οι αρχικές δημόσιες εγγραφές της Google ήταν επιτυχία. Δεν είναι όμως αυτό το μήνυμα που μεταφέρουν ούτε η Wall Street ούτε το μεγαλύτερο κομμάτι του οικονομικού Τύπου. Αυτοί προτιμούν να χρησιμοποιούν λέξεις όπως ”πανωλεθρία” και ”ερασιτεχνισμός” για να περιγράψουν την παρουσία της Google. Από την άποψή τους η Google είναι σαν τον δρομέα που παραπαίει λίγο πριν από τον τερματισμό, χωρίς ανάσα και ικετεύοντας για λίγο νερό.

Η προφανής εξήγηση γι’ αυτές τις περιγραφές είναι ότι η Google υποχρεώθηκε να μειώσει την τιμή προσφοράς της μετοχής της καθώς και τον αριθμό των προς πώληση μετοχών.

Η Wall Street το ερμήνευσε ως απόδειξη ότι η απόφαση της Google να παρακάμψει την παραδοσιακή διαδικασία της εισαγωγής στο χρηματιστήριο –απευθυνόμενη κατευθείαν στους επενδυτές με ”ολλανδική δημοπρασία” αντί να αφήσει τις επενδυτικές τράπεζες να αναλάβουν την αναδοχή της έκδοσης- ήταν ένα τεράστιο λάθος. Αν είχε απλώς αφεθεί η εταιρία στον τρυφερό εναγκαλισμό της Wall Street, όλα θα ήταν μια χαρά.

Αυτή είναι μια ιστορία αναμφισβήτητα βολική για να τη λένε οι επενδυτικοί τραπεζίτες, καθώς αναλώνουν την προσοδοφόρα αργομισθία τους. Είναι όμως, για να το πούμε όσο πιο ευγενικά γίνεται, ανόητη.

Κατ’ αρχήν η αποτίμηση της Google είναι, από όλες τις παραμέτρους, αρκετά υγιής. Όταν η εταιρία ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να μπει στο χρηματιστήριο, οι περισσότεροι υπολόγιζαν ότι θα καταλήξει με μια κεφαλαιοποίηση της τάξης των 15 με 25 δισ. δολ.

Όταν άρχισε η διαπραγμάτευση, άξιζε 27 δισ. δολ. Η εταιρία πράγματι έριξε την τιμή από την αρχική κλίμακα του εύρους τιμής προσφοράς που είχε υποδείξει τον Απρίλιο, αυτό όμως ήταν αποτέλεσμα αποκλειστικά σχεδόν της πρόσφατης κατάρρευσης των τεχνολογικών μετοχών.

Αν υποθέσουμε ότι η ανορθόδοξη μέθοδος που διάλεξε η Google για να εισαχθεί έχει πράγματι κάποια επίπτωση στην τιμή της μετοχής, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι έκανε τη Wall Street να επιδοθεί σε μια ολοκληρωτική καμαρίλα με στόχο να σαμποτάρει το ΙΡΟ.

Δεν είναι βέβαια σύμπτωση το γεγονός ότι μόλις η Google προκάλεσε άμεσα την αποκλειστικότητα που είχε η Wall στη διαδικασία συγκέντρωσης κεφαλαίων, μετατράπηκε ξαφνικά από ”η πιο αγαπημένη εταιρία της Αμερικής” στην πλέον κατακριτέα.

Το πιο αστείο σε όλο αυτό το τσίρκο που συνόδευσε την εισαγωγή, είναι ότι όσο κατακρίθηκε η Google, τόσο κατακρίθηκε και η μέθοδος της ”ολλανδικής δημοπρασίας” που χρησιμοποίησε. Στην ”ολλανδική δημοπρασία” οι επενδυτές έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώσουν την τιμή του ΙΡΟ από κοινού, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο η τιμή της να εκτιναχθεί αμέσως μετά την εισαγωγή.

Αυτό είναι απολύτως θετικό, αφού όσο πιο ψηλά διαμορφωθεί η τιμή μιας εισαχθείσης μετοχής, τόσο περισσότερα κεφάλαια συγκεντρώνει η εταιρία. Αλλά η απόφαση της Google να αποφύγει τη ”φούσκα της πρώτης μέρας” χαρακτηρίστηκε από τη Wall σαφής ένδειξη της απληστίας της εταιρίας.

Λογικά, όμως, μια μεγάλη ”φούσκα” της πρώτης συνεδρίασης δεν υποδεικνύει άραγε ότι η τιμή εισαγωγής ήταν εσφαλμένη και όχι η σωστή; Η Google έκανε αυτό ακριβώς που ορίζουν οι χρηματιστηριακοί κανόνες ότι πρέπει να κάνει: μεγιστοποίησε την αξία του μεριδίου που διέθεσε.

Χρησιμοποιώντας την ”ολλανδική δημοπρασία” έλαβε το ποσό ακριβώς που ο κόσμος θεώρησε ότι έπρεπε να λάβει, αντί να λάβει όσα οι στρατιές των επενδυτικών τραπεζιτών, των φίλων τους και των καλών πελατών τους πίστευαν ότι έπρεπε να πληρώσει ο κόσμος.

Η μέθοδος της Google δεν ήταν άψογη. Μοιάζει όμως καταπληκτική σε σύγκριση με τον δρόμο που συνηθίζει να δείχνει η Wall Street για να εισάγει τις εταιρίες της. Έναν τρόπο σπαρμένο με συγκρούσεις συμφερόντων, που δίνουν στους επενδυτικούς τραπεζίτες το κίνητρο να κρατήσουν χαμηλά την τιμή ανοίγματος, δηλαδή ουσιαστικά να βγάλουν λεφτά από μια εταιρία και να τα μοιράσουν στους πελάτες και κολλητούς του οίκου τους.

Η Wall Street μπορεί να λέει ότι θέλει. Η αλήθεια είναι ότι η Google μπήκε στο χρηματιστήριο χωρίς την αναδοχή μιας μεγάλης επενδυτικής τράπεζας, χωρίς να μοιράσει χάρες σε στελέχη με καλές διασυνδέσεις, χωρίς να υποβάλλει την τιμή της εισαγωγής της με τον τρόπο που ”δίδαξε” ο σοβιετικός κεντρικός προγραμματισμός. Και γι’αυτό έλαβε πολλά εκατομμύρια δολάρια που αλλιώς δεν θα έπαιρνε.

Από όλες τις απόψεις, το ΙΡΟ της Google ήταν ένα ΙΡΟ απόλυτα ορθό.

© The Financial Times Limited 2004. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation