Ο Σι Τζινπίνγκ έχει αποτύχει στο Χονγκ Κονγκ

Η κατάσταση στο Χονγκ Κονγκ είναι ένας εφιάλτης για τον Σι Τζινπίνγκ. Ο Κινέζος πρόεδρος έκανε την αποκατάσταση της ισχύος και της αξιοπρέπειας της χώρας του κεντρικό θέμα της προεδρίας του. Τμήμα όμως των εδαφών της Κίνας έχει διολισθήσει σε μια βίαιη αναρχία.

Τα πανεπιστήμια μετατράπηκαν σε πεδία μαχών. Οι διαδηλωτές εκτοξεύουν βόμβες μολότοφ εναντίον της αστυνομίας αλλά εμφανίζονται να διατηρούν ισχυρή στήριξη από τον πληθυσμό. Κινέζοι στρατιώτες έχουν εμφανιστεί στους δρόμους, έως τώρα, όμως, μόνο για να βοηθήσουν να καθαριστούν οι δρόμοι. Η ανάπτυξή τους κατά των διαδηλωτών θα μπορούσε να βυθίσει το Χονγκ Κονγκ σε μια μακροπρόθεσμη εξέγερση, παρόμοια με αυτή του Μπέλφαστ στη δεκαετία του 1970 ή της Αλγερίας στη δεκαετία του 1950.

Ο Σι μπορεί εύλογα να υποστηρίξει ότι δεν φταίει για την άμεση κρίση. Η σπίθα για τις πρώτες διαδηλώσεις άναψε τον Ιούνιο, με την κατάθεση ενός νομοσχεδίου που επέτρεπε την έκδοση υπόπτων για εγκλήματα από το Χονγκ Κονγκ στην ενδοχώρα της Κίνας. Η ιδέα φαίνεται πως ήταν της Κάρι Λαμ, επικεφαλής της κυβέρνησης της πόλης. Όταν το Πεκίνο είδε το βάθος της αντίδρασης, προσπάθησε να αντιδράσει λογικά παγώνοντας το νομοσχέδιο. Εως τότε, όμως, το κίνημα διαμαρτυρίας είχε διευρύνει τη στόχευσή του και συγκέντρωσε ακαταμάχητο μομέντουμ.

Ο κ. Σι φέρει ευρύτερη ευθύνη. Στα επτά χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία, το κινεζικό κράτος έχει γίνει πολύ περισσότερο αυταρχικό, ετοιμάζοντας το έδαφος στο Χονγκ Κονγκ για μια αντίδραση στην ηγεμονία του Πεκίνου.

Σε μια προσπάθεια αντιμετώπισης της διαφθοράς, εξέχουσες προσωπικότητες έχουν εξαφανιστεί από τη δημόσια ζωή στην ηπειρωτική χώρα, ενώ καταγράφηκε ένα ξέσπασμα αυτοκτονιών μεταξύ αξιωματούχων του κόμματος. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι τέθηκαν υπό κράτηση σε στρατόπεδα «επανεκπαίδευσης» στην επαρχία Ξινγιάνγκ. Τη μεταχείριση στην Ξινγιάνγκ επικαλούνται συχνά οι διαδηλωτές στο Χονγκ Κονγκ ως ένα σημάδι του που μπορεί να φτάσει το Πεκίνο για να συντρίψει πολιτιστικές και τοπικές ιδιαιτερότητες.

Το νομικό σύστημα στην Κίνα, που αποκτά αυξανόμενα στυλ Κάφκα, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την παράδοση του Χονγκ Κονγκ στο κράτος δικαίου. Κατά την περίοδο του Σι, όμως, η επίθεση της ηπειρωτικής Κίνας στην ελευθερία λόγου και η βίαιη στάση του νόμου έχει διαποτίσει το ίδιο το Χονγκ Κονγκ. Η περίπτωση κάποιων βιβλιοπωλών που απήχθησαν (εν συνεχεία κρατήθηκαν στην Κίνα) έστειλε ένα τρομακτικό μήνυμα, όπως και η απόφαση να απαγορευτεί σε εκλεγμένους βουλευτές η συμμετοχή στη Συνέλευση του Χονγκ Κονγκ, με το αιτιολογικό ότι παραβίασαν όρκους πίστης στην Κίνα.

Εξέχοντες πολιτικοί ακτιβιστές εναντίον του Πεκίνου, όπως ο Τζόσουα Γουόνγκ και ο Έντουαρντ Λενγκ φυλακίστηκαν. Ο Γουόνγκ είναι τώρα εκτός φυλακής, ενώ ο ακόμα φυλακισμένος Λενγκ ακούει το σλόγκαν του «Ελευθερώστε το Χονγκ Κονγκ, επανάσταση τώρα» να τραγουδιέται στους δρόμους.

Υπήρχαν πάντα εγγενείς εντάσεις στη δύσκολη φόρμουλα «μια χώρα, δυο συστήματα». Το 2003, έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις κατά ενός προτεινόμενου νόμου για την ασφάλεια στο Χονγκ Κονγκ, για τον οποίο πίεσε το Πεκίνο. Τα 15 χρόνια που μεσολάβησαν, όμως, μεταξύ της παράδοσης του Χονγκ Κονγκ από τη Μεγάλη Βρετανία στην Κίνα, το 1997 και την ανάδειξη στην εξουσία του κου Σι, το 2012, αυτές οι εντάσεις αποδείχθηκαν διαχειρίσιμες. Οι πολίτες του Χονγκ Κονγκ μπορούσαν εύλογα να ελπίζουν ότι η ηπειρωτική Κίνα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια περισσότερο φιλελεύθερη και ευνομούμενη κοινωνία τις δεκαετίες που θα μεσολαβούσαν μέχρι την πλήρη ενσωμάτωση του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα, η οποία προγραμματίζεται για το 2047.

Τα χρόνια του Σι, όμως, η Κίνα έχει οπισθοδρομήσει πολιτικά. Σόγκαν της εποχής του Μάο έχουν αναβιώσει και οι «σκέψεις του Σι Τζινπίνγκ» έχουν γραφτεί στο κινεζικό Σύνταγμα. Η ελευθερία του λόγου έχει απαγορευτεί περαιτέρω. Δικηγόροι ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν φυλακιστεί και μη κυβερνητικές οργανώσεις έκλεισαν.

Δεν αποτελεί έκπληξη αν το Χονγκ Κονγκ βλέπει τώρα με τρόμο την προοπτική της πλήρους ενσωμάτωσης με την Κίνα. Και αυτή η ημερομηνία δεν φαίνεται πλέον ως υπερβολικά μακρινή. Οι περισσότερο ριζοσπαστικοί διαδηλωτές είναι συχνά μεταξύ 15-20 ετών ή λίγο πάνω από είκοσι. Θα είναι στην κορύφωση της ζωής τους όταν η δεύτερη παράδοση λάβει χώρα, το 2047.

Ο ισχυρισμός ότι παλεύουν για την ελευθερία τους δεν μπορεί να απορριφθεί ως υπερβολή, ακόμα και αν οι τακτικές τους μπορεί να αμφισβητηθούν.

© The Financial Times Limited 2019. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation