Σε σίριαλ χειρότερο από αυτό της ίδρυσης φορέα για την έρευνα υδρογονανθράκων, έχει εξελιχθεί η υπόθεση της διενέργειας των «μη αποκλειστικών σεισμικών» σε θαλάσσιες περιοχές της χώρας.

Από τον περασμένο Μάιο ανά δεκαπενθήμερο διαρρέεται από το ΥΠΕΚΑ ότι τις αμέσως επόμενες μέρες ξεκινά ο διαγωνισμός για την προσέλκυση εταιρειών που θα πραγματοποιήσουν τα σεισμικά. Το χειρότερο είναι, ότι η διαδικασία αυτή «βαφτίζεται» έρευνα.

Τα «μη αποκλειστικά σεισμικά», όπως λένε οι ειδικοί, αποτελούν μία διαδικασία προετοιμασίας ενός κύκλου παραχωρήσεων, στο πλαίσιο του οποίου και μόνο, πραγματοποιείται η συστηματική έρευνα για την ανακάλυψη υδρογονανθράκων. Αυτό που προσφέρουν, είναι να διαπιστωθεί αν οι γεωλογικοί σχηματισμοί στο υπέδαφος, έχουν χαρακτηριστικά που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη γέννηση και συγκράτηση πετρελαίου ή φυσικού αερίου.

Η διαδικασία της εκτέλεσης μη αποκλειστικών σεισμικών, για άλλες χώρες αποτελεί κοινό τόπο. Εφ΄όσον μία εξειδικευμένη εταιρεία ζητήσει άδεια από την αρμόδια αρχή ενός κράτους, αν ή αρχή δεν έχει αντίρρηση, πραγματοποιεί τα σεισμικά, τα οποία διαθέτει δωρεάν στο Κράτος, στην επικράτεια του οποίου τα πραγματοποίησε και εν συνεχεία τα πουλά σε εταιρείες ερευνών. Πιο απλά, τα μη αποκλειστικά σεισμικά, είναι ο «κράχτης» για την προσέλκυση επενδυτών σε μία περιοχή, για έρευνα υδρογονανθράκων.

Στην Ελλάδα τα ονομάσαμε έρευνες, που μάλιστα θα μας δείξουν και πόσα…. δισεκατομμύρια ευρώ κρύβουν οι υποθαλάσσιες περιοχές της χώρας. Το αφήνουμε ασχολίαστο αυτό, που δυστυχώς είναι ενδεικτικό της σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζονται παρόμοια θέματα.
 
Αν η Κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να κάνει έρευνες, ακόμη και χωρίς τη δημιουργία φορέα, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα, αφού η ισχύουσα νομοθεσία, εθνική και κοινοτική της το επιτρέπει.

Κυρίως όταν υπάρχουν περιοχές όπου την περασμένη δεκαετία έγιναν προχωρημένες έρευνες με γεωτρήσεις και ανακαλύψεις, και για τις οποίες, από όσο ξέρουμε, υπάρχει διεθνές ενδιαφέρον. Μιλάμε για το Καλπάκι στην Ήπειρο, τη Δυτική Αχαΐα, το Κατάκολο (πετρέλαιο), την Επανομή (φυσικό αέριο), την Αιτωλοακαρνανία, τον Δυτικό Πατραϊκό.

Όλο αυτό το επικοινωνιακό αλισβερίσι που γίνεται με τα σεισμικά, παραπέμπει όλο και περισσότερο στη λαϊκή ρήση, «όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει».

Επίσης, θα πρέπει να πούμε ότι συμφωνούμε απόλυτα με τις επισημάνσεις του προέδρου των ΕΛ.ΠΕ. καθηγητή Τάσου Γιαννίτση, αναφορικά με το ρόλο της εξόρυξης πετρελαίου στην Ελλάδα.
 
Όπως είπε στον ρ/σ 9,84, «υπάρχουν δυνατότητες άντλησης πετρελαίου και στην περιοχή της Θάσου και στο Ιόνιο, αλλά θα είναι τύπου Πρίνου. Θα βοηθήσουν, αλλά δεν θα λύσουν το πρόβλημα». Και για να συμπληρώσουμε τον πρόεδρο των ΕΛ.ΠΕ. ο Πρίνος δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Όμως ακόμη και με παραγωγή 1.000 βαρελιών την ημέρα, συντηρούσε 250 μόνιμες θέσεις εργασίας στην Καβάλα, χώρια η έμμεση απασχόληση.

Καταληκτικά, και κατά τη γνώμη του ΧΑΜ (και όχι μόνο), κάπως έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τα θέματα των υδρογονανθράκων και της έρευνας.

Ως πεδίο δημιουργίας ευκαιριών και θέσεων εργασίας στην περιφέρεια, προσέλκυσης επενδύσεων και συμμετοχής σε μία διεθνή αγορά, από την οποία η Ελλάδα απουσιάζει παντελώς τα τελευταία 15 χρόνια.