Αυτό και αν είναι θέατρο του παραλόγου! Χθες ο κ. Βγενόπουλος αναρωτήθηκε δημοσίως αν η κυβέρνηση έχει ρωτήσει τον κ. Λάτση μήπως ο τελευταίος προτίθεται να ενισχύσει κεφαλαιακά την τράπεζα στην οποία είναι μεγαλομέτοχος.

Βεβαίως, η αναφορά του ονόματος του κ. Λάτση δεν σημαίνει ότι το ερώτημα αφορά μόνον στον κ. Λάτση. Αφορά και στους λοιπούς μεγαλομετόχους ελληνικών ιδιωτικών τραπεζών, όπως ο κ. Βαρδινογιάννης και ο κ. Κωστόπουλος.

Ούτε είναι τυχαίο. Πρόσφατα η Πειραιώς και χθες η Eurobank έσπευσαν, με άλλο τρόπο κάθε μία, να δημοσιοποιήσουν ότι έχουν κεφαλαιακή επάρκεια και οικονομική ισχύ (ο κ. Νανόπουλος μάλιστα έκανε σαφείς αναφορές στη στήριξη εκ μέρους του βασικού μετόχου).

Αντίστοιχες διαβεβαιώσεις περί ισχύος υπήρξαν εξαρχής από την πλευρά της Εθνικής, ενώ η σιωπή της Alpha δεν σημαίνει και πολλά πράγματα, αφού η συγκεκριμένη τράπεζα συνηθίζει να προτιμά τη σιωπή.

Γιατί λοιπόν ο κ. Αλογοσκούφης θέλει ντε και καλά να τις… "σώσει";

Γιατί δεν περιορίζεται σε μέτρα ενίσχυσης της οικονομίας -και μόνο αυτής- αντί να δείχνει ότι συμπεριφέρεται σαν τον πρόσκοπο της γνωστής ιστορίας, που πέρναγε με το ζόρι τις γριούλες στο απέναντι πεζοδρόμιο, για να κάνει την καλή του πράξη;

Για να σοβαρευτούμε όμως, πρέπει να πούμε το εξής:

Τα πράγματα είναι φως φανάρι. Μετά τους ατυχείς χειρισμούς του κ. Αλογοσκούφη, που δεν κατάλαβε ότι το αρχικό σχέδιο ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία, η κυβέρνηση έχει στυλώσει τα πόδια και το παίζει… τιμωρός των "κακών" τραπεζιτών.

Διότι φοβάται ότι αν οι τράπεζες αρνηθούν τα μέτρα της θα γίνει ρεζίλι διεθνώς.

Οι τραπεζίτες πάλι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες (οι ιδιώτες, γιατί οι κρατικοί δεν έχουν τίποτα να χάσουν).

-Σε αυτούς που είναι έτοιμοι να πιουν το πικρό ποτήρι -αν χρειαστεί- γιατί μπορεί να μην έχουν άλλη λύση.

-Σε αυτούς που πασχίζουν απλώς να βρέξουν τα… χείλια τους χωρίς όμως να πιουν, καθώς πιέζονται να πάρουν το ποτήρι (παρότι δεν… διψάνε) από δύο παράγοντες:

Από τη… συναδελφική αλληλεγγύη και από την πίεση που ασκούν οι απειλές της κυβέρνησης.