Το πρώτο και βασικό πρόβλημα είναι φυσικά οι όροι με τους οποίους διασυνδέονται τα δίκτυα όλων των τηλεπικοινωνιακών εταιρειών μεταξύ τους, οι λεγόμενες συμφωνίες διασύνδεσης, οι οποίες μάλιστα αποτελούν αντικείμενο ρύθμισης από την ανεξάρτητη αρχή τηλεπικοινωνιών της χώρας.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρξει συμφωνία τέτοιου είδους ώστε ο πελάτης οποιασδήποτε εταιρείας να μπορεί να καλέσει πελάτη οποιασδήποτε άλλης εταιρείας. Η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων υποχρέωσε τον ΟΤΕ να υποβάλει προς έγκριση το σχετικό υπόδειγμα (τιμοκατάλογο διασύνδεσης) ώστε να γίνει ένα πρώτο βήμα και να μπορέσουν οι νέες εταιρείες να ξεκινήσουν τη λειτουργία τους.

Αφού υπήρξε η σχετική κωλυσιεργία, με τον ΟΤΕ να αρνείται τη διασύνδεση του δικτύου του με ”όσους δεν έχουν κάνει σοβαρές επενδύσεις”, η ΕΕΤΤ πίεσε και η άποψη άλλαξε κατά 180ο. ”Θέλουμε τους εναλλακτικούς και τους αντιμετωπίζουμε σαν πελάτες που μας αποφέρουν κέρδη” είπαν τα στελέχη του ΟΤΕ και υπέβαλαν το σχετικό τιμοκατάλογο με βάση το κόστος τους, όπως άλλωστε ήταν υποχρεωμένοι.

Η ΕΕΤΤ ανέθεσε σε ανεξάρτητο ελεγκτή να διαπιστώσει αν τα τιμολόγια του ΟΤΕ ήταν πράγματι ”κοστοστρεφή” και κατέληξε σε εντελώς διαφορετικές τιμές διασύνδεσης αυξάνοντας (σε σχέση με την πρόταση του ΟΤΕ) μάλιστα σε μια περίπτωση (του double transit-που αφορά στις κλήσεις εκτός Νομού) την τιμή.

Το γεγονός αυτό σημαίνει δύο πράγματα: ή ”το αφεντικό -ο ΟΤΕ- τρελάθηκε” και δίνει διασύνδεση ”κοψοχρονιά” η ΕΕΤΤ πριμοδοτεί τον Οργανισμό με... φιλοδώρημα, κάνοντας ταυτόχρονα απαγορευτική την τιμή για όσους εναλλακτικούς παρόχους δεν έχουν ολοκληρώσει τη διασύνδεση στους 11 τοπικούς κόμβους (single transit) του ΟΤΕ σε όλη τη χώρα, όπου το τιμολόγιο είναι σχεδόν στο επίπεδο που πρότεινε ο ΟΤΕ, και πάντως δίνει τη δυνατότητα να παράσχουν υπηρεσία με ανταγωνιστικά τιμολόγια.